En nacht 1 hebben we ook overleefd. Uiteindelijk heeft Mana bij oma geslapen. Oma heeft drie uur slaap gepakt, ik werd om vijf uur wakker van en grote scheet van de buurman. De meiden hebben tot zeker zes uur geslapen, wat redelijk is gezien het vreemde bed en de lichtinval. En Martijn haalt alle slaap voor iedereen in. Zelfs een Dominique die op hem ploft kan hem niet beletten verder te slapen. Eerst lezen de meiden lief een boekje, om vervolgens te kleuren. Tijd om op te staan en de restjes die we van thuis mee genomen hebben, op te eten. Spullen weer in de auto en op naar het vliegveld!

Vandaag staat helemaal in het teken van de vlucht. Op papier vliegen we vooral ‘s middags: van 13.35 tot 16:05 is de grote vlucht van Frankfurt naar San Francisco. En oké, ook nog een vluchtje van 17:56 tot 19:45 om in Las Vegas te geraken.
Maar om dit te kunnen verwezenlijken, moeten we al vrij vroeg vanmorgen uit het hotel vertrekken, ook al slapen we in de buurt van het vliegveld. Eerst moeten we naar de parkeerplaats voor de auto rijden, deze inleveren en met een busje naar het vliegveld. Waar we drie uur vooraf aanwezig moeten zijn, omdat we een intercontinentale vlucht hebben. Tel uit je winst, ofwel hoeveel reistijd vooraf nodig is.

Vooral de grote vlucht, waardoor we maar 2,5 uur later in San Francisco lijken te zijn. Gelukkig vertellen ze er wel bij dat het 11,5 uur duurt als je de minuten zou tellen. De boosdoener zijn de tijdzones waar we doorheen gaan. Dus als we in de VS aankomen, is het voor ons gevoel al nacht. En dan moeten we nog een stukje vliegen en naar het hotel. Ik ben benieuwd hoe de kinderen de jetlag gaan overleven. Of wij hen.

Gedurende de ochtend proberen we te zorgen voor beweging. Als we moeten wachten bij het parkeren van de auto, spelen de vier vrouwen tikkertje. Overigens een uitstekende plek om de auto achter te laten, op een deel van de voormalige Opel fabriek. Alle controles op het vliegveld verlopen soepel, van het verkrijgen van de boarding passes, tot de douane (met stempel in het paspoort) en de bagage controle. Waarbij we zelfs de vloeistoffen in de tassen mogen laten en het water in de flessen. Alleen het beruchte pakje melk van oma zorgt voor oponthoud. Maar dat geeft niet, want het vliegveld ademt rust uit en we zijn ruim op tijd.

Eerst gaan we door de tax free winkel. Daar mogen de meisjes met een zachte bal basketballen. En gaan we parfums, handcrème, oogschaduw en/of lipgloss opdoen. Daarna gaan we onze gate opzoeken. Natuurlijk helemaal achteraan, maar dat geeft niet. Zo krijgen we beweging. En de meisjes vinden het prachtig om ons voor te blijven via de lopende banden. Door de meiden zelf te laten zoeken naar Z25 voelen zij zich verantwoordelijk en is de afstand geen probleem. Ook een deel teruglopen is geen probleem, vanwege het uitzicht op een lekker broodje. Net zoals het weer naar de gate lopen. Ze weten de weg en lopen parmantig voorop. De wachttijd bij de gate valt mee en intussen kunnen Mana en Dominique nog wat spelen. En dan is het tijd om het vliegtuig in te stappen.

Mana wil bij oma zitten en Dominique bij Martijn en mij. Dus zo gebeurt het. Op zich gaat het zo lang vliegen best prima en de eerste helft verloopt zonder problemen. De meisjes kijken genoeg films (en wij ook). Afgewisseld met tussendoor eten en af en toe staan. Het is prachtig om alleen maar het wit te zien van Groenland. Martijn houdt zoals verwacht de stewardessen af en toe van het werk door onder andere hoofdtelefoons voor de kids en koffie voor oma te regelen. En uiteraard door met ze te kletsen.
Tijdens de verplichte rustperiode slapen de meisjes uiteraard niet, maar ze hebben een half uur geen scherm gezien. Toch wat gewonnen. En intussen is het ook niet meer zo verrekte koud als de eerste uren.

Ik kan echt genieten van Dominique naast me. Ze is in haar element door alle dingetjes om te eten, de films en spelletjes op het scherm. Zakjes lekkers open maken regelt ze zelf. Ook al betekent dat een bruine mond als er chocolade in zit, of rondvliegende zoutjes. Tussendoor met eten ligt ineens haar andere voortand eruit. De stewardessen leven met haar mee, terwijl Martijn een handschoen regelt om de tand in op te bergen. Met Mana knuffel ik als het mogelijk is, al zit ze twee rijen verderop.
Wat wel altijd verbazingwekkend is, is hoe halverwege de vlucht onze plekken weer een grote bende zijn. Met alle tassen, nekkussens, dekentjes, schoenen, flesjes en lege verpakkingen oogt het als een zwijnenstal.

Over het algemeen met niet of nauwelijks slapen overleven we de eerste vlucht. Martijn heeft stress, want we hebben minder dan twee uur voor de volgende vlucht, moeten opnieuw door alle controles en zitten ook nog eens achteraan in het vliegtuig. Als we in de gang zijn, kunnen we meteen aansluiten in een lange rij voor de douane. Gelukkig mogen we naar een andere rij die korter is en beter doorloopt. En heeft ons vliegtuig een half uur vertraging, waardoor er kans is dat we het halen. Uiteindelijk blijken we soepel door de controles te kunnen en, ondanks een half uur wachten voor de douane, zijn we meer dan een uur te vroeg bij de gate. Intussen heeft het vliegtuig nog meer vertraging en is er nog tijd om een rondje te lopen.

In het vliegtuig naar Las Vegas slapen Martijn en Dominique al voordat we opgestegen zijn. Uiteindelijk pakken we allemaal wat slaap, waarbij Dominique bijna niet wakker te krijgen is. Gelukkig helpt snoep. Mam en de kinderen verbazen zich over het vliegveld. Zodra je uit het vliegtuig komt, weet je dat Las Vegas een gokstad is. Dit komt door alle lichten en gokkasten. Het schreeuwt allemaal om aandacht. We pakken een Uber naar het hotel en rijden parallel aan de strip. Dat is voor overmorgen, eerst gaan we naar Fremont street. We overnachten twee keer in the D, midden in het uitgaansgebied. Dat heeft ook een nadeel: er is buiten een festival aan de gang en ook/juist op de 32e etage is de muziek iets te goed te horen. Gelukkig ging het inchecken mis en kregen we maar één kamer. Dus kunnen Martijn en ik terug voor de tweede kamer, waarbij we vragen voor een rustigere kamer. Deze ligt wel ver van de andere kamer af, maar als mam en de kinderen maar kunnen slapen. We zijn al meer dan 24 uur wakker en vooral voor de kinderen is het bedtijd. Op het einde zijn ze vervelend, maar ik kan het ze niet kwalijk nemen. Wat hebben ze het goed gedaan vandaag en ik vertel ze ook hoe trots ik op ze ben.

Voordat Martijn en ik naar onze kamer gaan om te slapen, kunnen we het niet laten om even te gokken. In the D hebben ze namelijk de leukste gokkast van Las Vegas: een derby. Ofwel inzetten op een combinatie van twee paarden waarvan je denkt dat ze eerste en tweede worden, waarbij de kansen iedere ronde anders zijn. Op één of meer combinaties zet je een kwart dollar in en afhankelijk van de winkans krijg je meer of minder uitbetaald. Of niks uiteraard. Het is eigenlijk te gek voor woorden dat je bijvoorbeeld 1-4 aan het roepen bent naar mechanische paarden, maar het is leuk om in het spel op te gaan. Gelukkig is het lot mij gunstig gezind en na ruim een half uur spelen stoppen we, zonder verlies geleden te hebben. Er leuke afsluiting van een extreem lange dag.

De uitspraken van de dag:
Mana: ik zeg ook maar wat. Nadat ze Tschüss gezegd heeft, omdat ze ons dat hoorde zeggen bij het uitchecken.
Dominique: ik heb nu even geen tijd mama. Ofwel: ik ben te druk bezig met spelletjes doen.

Geschreven door Roadtripping.MDMD