Wat een opgave, proberen te slapen in een vliegtuig. Ik probeer het en doezel wat, maar hangend in een stoel is dat toch lastig. Een huilende baby helpt ook niet. Maar uiteindelijk lukt het toch en slaap ik ongeveer drie uur. Toch netjes.
Het duurt lang om mijn ogen goed open te krijgen met droge lenzen. Maar het lukt me ruim op tijd voor het ontbijt.

Tegen 10 uur komen we in Bangkok aan. In Nederland is het pas 5 uur en hadden we nog zeker twee uur kunnen slapen. Maar hier lonkt een nieuwe dag. En zet ik mijn eerste stappen in Azië, een continent waar ik nog nooit eerder ben geweest. Weer een mijlpaal. Maar wel een wiebelige.
Door het gehobbel van het vliegtuig met landen en het taxiën, in combinatie met de korte nachtrust voel ik mij wat misselijk bij aankomst. Ik heb gewoon geen puf. En dan de warmte en luchtvochtigheid. Dan duurt het ook nog (voor mijn gevoel) een eeuwigheid voordat we een Bolt chauffeur vinden. Er zijn er al twee besteld, die weer weg zijn voordat we ze zien. Optie drie is een vrouwentaxi bestellen. Met een chauffeuse en spuuglelijke roze auto. Maar wel goed zichtbaar. Eindelijk kunnen we van het vliegveld vertrekken.

We besluiten om niet bij te betalen voor de tolweg, maar de gewone weg te volgen. Op deze manier kunnen we meer van de stad zien. Alhoewel dat tegenvalt, aangezien we allebei wegdoezelen. Natuurlijk is Bangkok heel anders dan Europese steden en zijn er veel wegen en is het er drukker. Maar qua bouw is het redelijk westers. Wel met een lager onderhoudsniveau, hier en daar een Budha beeld, foto van de koning of een Aziatische bouwstijl.
De chauffeuse wil ons midden in een straat afzetten, maar hier ligt echt niet ons hotel. Ze moet aan de andere kant van de schutting zijn, wat nog een ommetje is. Van daaruit lopen we naar de pier, waar een boot ons naar ons hotel brengt.

Op de boot maken we een klein tochtje over de Chaopraya rivier. Deze is heel breed en bruin. Alle ellende is weg als we ons hotel zien. Eerst vanaf het water, en al helemaal op het terrein zelf. Het Praya Palazzo lijkt inderdaad wel een klein paleis. We zorgen snel voor WiFi, zodat we de meisjes kunnen bellen en samen met hen via FaceTime onze kamer en het hotel kunnen verkennen.
Terwijl de meisjes hun tanden poetsen, gaan wij lunchen in ‘ons’ paleis. Ik had een zeer goede curry en Martijn pittige soep. Het gerecht was op het menu aangegeven met twee pepers, en tijdens het eten kon ik zijn hoofd steeds meer zien glimmen. Wat als hij een gerecht met drie pepers had gekozen! Leerpunt voor onszelf: zorg steeds voor een zakdoek, want de neus komt los.

Na de lunch houden we siësta, en halen heerlijk wat verloren slaap in. Als we wakker worden regent het even hard, maar de bui is zo over. Dus gaan we fijn zwemmen. Het water in het zwembad is warm genoeg en ik trek wat baantjes om te sporten. Al zwemmend zie ik namelijk de cocktailkaart en daar hebben we er wel één van verdiend. Zeker tijdens happy hour, met twee voor de prijs van één (en dan is het nog duurder dan later in de stad, maar wel in een mooi glas in plaats van een plastic beker en mooi versierd). Het wordt de blue kamikaze en het ziet er alleen al goed uit. Zeker met de rivier en stad als achtergrond.

Het is al donker als we op de privé boot stappen die ons naar de overkant brengt. Ik wil naar Khao San road, een straat vol eten en winkeltjes en een ‘place to be’. Eerst lopen we toevallig parallel, over de Ram Buttri road. En achteraf een straat die wij veel leuker vinden. Ook met veel restaurantjes, winkeltjes en ad hoc eet-, drink- en verkoopgelegenheden, maar dan een stuk rustiger. In ieder geval qua volume en Thai die met bordjes van 2-voor-de-prijs-van-1 jou naar hun zaak willen lokken.
Khao San road is ‘s avonds een uitgaansgelegenheid, waarbij de muziek hard aan staat en er genoeg dj’s zijn of artiesten die in een microfoon mee hip doen (zingen is het niet echt, volgens Martijn spuwen ze mee met de muziek en vernietigt de ander de single). Ik trek terecht de conclusie dat het niet is dat we hier te oud voor zijn, maar wij dit nooit leuk hebben gevonden. Wel leuk: op sommige plekken wordt er gedanst. En dat kan ook zijn door een omgebouwde, iemand met een identiteitscrisis of een ander raar geval.
We hebben het even gezien (en vooral gehoord), maar gaan graag terug naar Ram Buttri road. Hier eten we rustig Pad Thai op straat. Het krokodillenvlees laat ik voor wat het is, dat stinkt. En ik hoef ook geen schorpioenen of andere rare dingen die ze hier menen te kunnen eten.

We trakteren onszelf op een nek- en rugmassage, terwijl we kunnen luisteren naar een zanger met een goed repertoire (zoals country roads en what’s up). Ingrediënten om te ontspannen, ware het niet dat de masseuse de pijnlijke plekken wel weet te vinden. Geknokkeerd worden door de kinderen is er niets bij. Het gaat van ontspannen, naar au en weer ontspannen, afhankelijk van waar die stevige vingers je grijpen. Ik zie Martijn goed opgerekt worden, terwijl de dame zijn schouder naar achter brengt, met haar knie in zijn rug. Ook voor hem was het af en toe pijnlijk. Maar uiteindelijk voelt het wel goed en hoort het er bij. De spieren zijn we losser. Dit gaan we zeker nog eens doen!

Uiteindelijk is Ram Buttri road ons ook te druk. Om de dag af te maken, lopen we wat terug en pakken in een nog rustigere straat een cocktail. Even bijkomen van de massage en alle indrukken. En intussen heerlijk mensen kijken, want er komt me wat voorbij. Met de lange kale Europeaan met doorkijkshirt, strakke witte broek én doorzichtige hakken als hoogtepunt. Je mag in Bangkok lekker jezelf zijn, zullen we maar zeggen.
We pakken de boot weer terug en bellen nog met de meisjes. Die zitten met chips bij oma op de bank en zullen dadelijk gaan slapen. Maar dankzij het tijdverschil winnen wij. Want na het telefoontje poetsen wij onze tanden en vallen als een blok in slaap.

Geschreven door Roadtripping.MDMD