Vanochtend word ik fijn wakker naast Mana. Ik moet al lang plassen en mijn neus snuiten, maar ze ligt nog zo vredig te slapen, dat ik niet mijn bed uit durf. Sterker nog, ze is zelfs een poosje aan het duimen. Niet goed, maar wel schattig. Ik communiceer met mam, Dominique is intussen filmpjes aan het kijken.
Het is heerlijk om twee kinderen te hebben, maar soms is het ook fijn om er maar één te hebben. Ik merk het bij Dominique in het vliegtuig en gisteren en bij Mana deze nacht. Ze zijn veel rustiger als ze alle aandacht van Martijn en mij hebben. Geen geklier of drukdoenerij, maar gewoon een lief rustig kind. Dat geldt zelfs voor Dominique. Niet dat ik er één kwijt wil, maar wel een constatering om vaker rekening mee te houden.

Het is weer tijd om koffers te pakken. Na twee nachten kost het altijd meer werk omdat, zeker dankzij de kinderen, er meer rondgestrooid is. Dus dump ik Mana met fruit en de tandenborstel bij mam, zodat zij lief voor de meisjes zorgt. Dan kan ik rustig inpakken en proberen niets te vergeten. De appel van Bellagio is smerig, dus dan maar een cakepop als ontbijt. Gezond eten doen we thuis wel weer.
Met alle bagage gaan we naar de bus, die ons naar het autoverhuur complex brengt. Ik noem het een complex, omdat er wel tien autoverhuurbedrijven zitten. Uiteraard hebben wij degene met de langste wachtrij. Mam krijgt Starbucks koffie en de kinderen mogen filmpjes kijken, dus iedereen is rustig. Na een uur krijgen we dan eindelijk de sleutel. Ze hadden geen premium auto meer, dus we krijgen een upgrade naar de luxury klasse. Een Chrysler 300C, vergelijkbaar met een BMW 5-serie. Dit type, maar dan in station uitvoering, zou Martijn wel willen. Ik vind de auto te plomp. Kan Martijn zich nu uitleven.
Als eerst willen we naar een grote Walmart. We hebben de verkeerde uitgekozen, want op de weg er naar toe is er flinke file. Er is een ongeluk gebeurd en in het passeren zie ik maar een beetje, maar wel een auto zonder portieren. Dat ziet er niet goed uit.
De Walmart blijkt niet eens zo groot te zijn. Voor Amerikaanse begrippen dan, de winkel is nog altijd groter dan een Kaufland en je kunt er werkelijk alles kopen. Zoals voor € 20 een kinderzitje, in plaats van dat we ze huren voor € 70 per stuk. Ofwel, al onze boodschappen vandaag zijn gratis, omdat we zelfs inclusief de zitjes een stuk minder dan € 140 hoeven te betalen. Het kan aan ons liggen, maar het lijkt of de prijzen in de supermarkt hier ook flink gestegen zijn op twee jaar. Maar de porties zijn nog altijd groot. Zo’n grote supermarkt en alle dingen die anders zijn dan thuis, blijft toch een attractie.
Ook hadden wij een attractie kunnen zijn, als er niet zo weinig mensen waren. In de buurt van de Walmart hebben we namelijk een broodsmeerstation ingericht. Ingrediënten: een supermarktkarretje, brood en beleg. Het brood en beleg leggen we in de kar. Op de plek waar een kind kan zetten leggen we een zak en vanaf daar smeren en beleggen we boterhammen. Wel met mayonaise in plaats van boter, één of twee soorten vlees en kaas. Nog altijd voedzamer dan wat hier meestal verkrijgbaar is. En het smaakt goed, net zoals de yoghurtjes. We zijn klaar om kilometers te vreten.

En kilometers (of eigenlijk mijlen) gaan we maken. Het is ruim 350 km naar Kanab. Ik vertel de kinderen dat ze na 100 gele auto’s een donut krijgen. Dus ze zijn enthousiast om zich heen aan het kijken. Daarbij tellen schoolbussen voor twee punten, dus de teller loopt flink op. Tot ze de donut en het tellen vergeten. Tegen die tijd draaien we de snelweg op en geef ik ze autobingo. Ook hier beginnen ze enthousiast aan. Natuurlijk zijn sommige dingen lastig te vinden, dus prikkelen we ze om alternatieven te bedenken. Zoals afbeeldingen op een vrachtauto mee laten tellen, een wapperende vlag in plaats van een windturbine of een stopbord in plaats van een stoplicht. En een snoepje bij een vol rijtje helpt natuurlijk ook.
Wat niet werkt voor de meisjes is om ze te wijzen op de omgeving en hoe deze ontstaan is. Met name Dominique heeft geen zin in aardrijkskundelessen en laat dit ook duidelijk weten.
Nadat we over de helft zijn, stoppen we voor een pauze. De meisjes werken even twee donuts per persoon naar binnen. Er passen gelukkig ook nog een paar aardbeitjes in.
Als we verder gaan, wisselen mam en ik van plaats en ga ik achterin zitten bij de meisjes. Ook wisselen we van muziek. Na een radiostation met alleen maar Elvis en een classic rock station, schakelen we over naar onze eigen muziek. Achterin wisselen we het naar buiten kijken af met lezen, een Engelse les, poging tot mijn verslag typen en foto’s kijken. De verveling is gelukkig nog niet echt toegeslagen als we bij ons motel voor vannacht zijn.

Onze motelkamer bestaat eigenlijk uit drie kamers. Er is één slaapkamer met een deur, die is voor de kinderen. Wij vinden de deur fijn, zodat zij straks kunnen slapen en wij nog kunnen zitten en kletsen. Zij vinden de deur fijn om nu dicht te hebben en samen een front te maken. Na twee nachten niet samen geslapen te hebben, trekken ze nu echt naar elkaar en dat is mooi om te zien. Ze hebben de grootste lol samen en wij mogen niet binnen komen. Toch moeten ze uit hun hol, want we gaan eten.
Op basis van ons huiswerk lopen we naar een vegetarisch restaurant. Vanwege de groenten, goede recensies en afwisselende menukaart. En wat een goede keuze, niet alleen vanwege de supervriendelijke bediening. Maar vooral vanwege het eten. We beginnen met twee gerechten om te delen: goed belegde nachos en crispy bloemkool. Vooral deze laatste is verrukkelijk, en het groene sausjes past er fantastisch bij, al ziet het er minder uit. Later bestellen we nog een pizza om te delen, aangezien Dominique vooraf al pizza wilde. Ook deze is heerlijk, de geitenkaas werkt bij het gerookte en zoete. We eten alles op en hoeven geen toetje.

Voordat de meisjes gaan slapen, willen ze eerst een show voor ons geven die ze voor het eten geoefend hebben. Ik heb al snel in de gaten dat ik de show beter kan opnemen. Je weet nooit wanneer het van pas komt. In hun pubertijd, of als ze gaan trouwen. Het is in ieder geval mooi om te zien wat voor een fantasie ze hebben. En hoe lief ze samen kunnen zijn. Ze geven de show van hun leven.
Sowieso weten de meisjes mij regelmatig te verbazen, ook met hun intelligentie. Dominique bijvoorbeeld vandaag in de auto, met een IQ puzzel. Ze vroeg mij een kleur te noemen en dan legde zij hem precies op de juiste plek. Ofwel, ze heeft het hele plaatje uit haar hoofd geleerd. Terwijl ze het spel nog niet eens zo vaak gespeeld heeft. Ik ben echt onder de indruk.
Mana daarentegen heeft een compliment van de serveerster gekregen voor haar Engels. Blijkbaar kwam ze de meiden tegen toen ze de wc zochten. De serveerster zei wat tegen hen, was vergeten dat ze geen Engels spreken. Maar Mana wist op het juiste moment ‘no problem’ te zeggen. Zoals ze zelf zei: ik dacht even wat papa zou zeggen. Echt knap van haar.
Tevreden val ik in slaap.


Woord van de dag:
Dominique: de gele auto. Met de klemtoon op de au. Het is jammer dat je de stem er niet bij hoort.

Geschreven door Roadtripping.MDMD