We waren aan de late kant vertrokken vanochtend, want Toby kreeg nog suikerriet les van Paulinho. En daarna vergaten we eerst Madée haar wandelschoenen aan te doen, toen het fototoestel en toen haar hoed.

Gelukkig troffen we in het dorp het busje van Tony, een vriend van de familie waar we verblijven. En die scheurde zo hard dat we twee keer zo snel boven waren als gisteren. Alle tijd weer ingehaald. Wat een kerel, hij praatte niet, maar schreeuwde in een piepklein Nokiaatje, dat hij in zijn enorme handen hield. Ondertussen liet hij op de kaart zien waar we waren. Hij toeterde naar iedereen die we tegenkwamen en bijna iedereen reageerde terug alsof ze hem kenden. Hij raasde door dorpjes en langs kinderen en trapte vol op de rem als hij een vriend tegen kwam.
Ik vroeg of hij haast had, waarop hij het twee bochten rustiger aan deed. Maar daarna vloog hij weer door de dennenbossen met een soort ADHD hyperfocus van jewelste. Madée zei dat ze spijt had dat ze op een plekje zonder gordel of “vasthoudertje” zat. Dus die is snel naast papa gekropen.

Wat een rit! Je zag de vegetatie in vogelvlucht veranderen, naarmate we hoger kwamen. Ongekend welke landschappen we hebben gezien.
Met gierende banden spuugde de wagen ons boven aan de Cova de Paul uit en duizelig keken we de diepte van de vulkaan in. Een deken van groene puzzelstukjes met mensen en koeien was er te zien. Madée kon zich moeilijk voorstellen dat er vroeger lava uit was gekomen.

We begonnen aan de route de krater in en werden een paar keer verrast door heerlijke geuren van bloemen en struiken en naaldbomen. De krater weer uit was eerlijk gezegd nogal een gevaarlijke klim, we waren blij dat we boven waren. Toen zei Toby de legendarische woorden: “dit was niet het goede paadje”. En ik zei dat ik het niet wilde horen.

Toen we over de rand keken was daar de prachtige vallei van Paul en keken we een duizelingwekkende diepte in. Het was motiverend voor Madée dat ze steeds kon zien dat de huisjes in het dal het eindpunt zouden zijn. Maar wat duurde het lang. We hebben alle motiverende praatjes die we kennen gehouden en de hele rugzak met eten en snoepjes over de bochten verdeeld. Wat deed ze het knap, die kleine klimgeit van ons. Er zijn ook nog heel wat Sesamstraat liedjes gezongen en natuurlijk de drie bananenliedjes die we kennen. Dat ze op den duur een wandelstok vond was heel handig.

Toen we eindelijk bij het dorp aan kwamen verkochten mensen gedroogde papaya op een kleedje. Dat smaakte goed. Bij een huis werden we door een oudere dame gewenkt voor een glaasje water. Het zat in een fles van mineraalwater, maar toch even duimen dat het niet uit de waterput kwam. Ze probeerde nog een pot jam te verkopen, maar die was zo groot, daar gingen we niet mee sjouwen. Ze was niet echt blij met het geld dat we haar toch gaven. De man even verder des te meer. Hij zag er stokoud uit en toen een van de muntjes viel kon hij die niet terug vinden, omdat hij bijna niet kon zien. En dan op een berg wonen.

Eindelijk kwam Casa Maracuja dichterbij. Madée had van haar stok en een lang blad een vlag gemaakt en vierde daar de overwinning mee.
We hadden in dit hotel/restaurant een boeking, maar die werd een paar weken geleden geannuleerd vanwege de komst van een groep.
We waren toch nieuwsgierig en hebben er lekkere mangosap gedronken en pasta gegeten.

Helaas moesten we een klein stukje omhoog om een alaguer aan te houden. En dat was een open wagen met een piepjonge chauffeur, hij leek wel 16. Maar de rit verliep goed en was weer geweldig mooi. Toby zat achterin en Madée en ik voorin naast de chauffeur. Er waren veel mensen actief en allerlei scènes kwamen voorbij in de vallei en later langs de zee. Mensen met paarden, spullen op het hoofd, families, schoolkinderen, tandeloze mannetjes en .... Tony! Nu konden we naar hem zwaaien en toeteren en hij reageerde naar verwachting.

Nog snel wat broodjes, worst, mais en druiven gekocht bij de Shell. Heet laatste stukje mocht Madée ook achterin.
Ze heeft nog een liefdesbrief, centjes en druiven naar Ary gebracht om hem te bedanken voor de fijne tijd samen.

Koffers inpakken en naar bed. Zzzzzzzzzzzz.

Om 07:00 worden we opgehaald, we hopen dat het Tony is.

Geschreven door Met.drie.op.reis