Vandaag een eilandtour gemaakt met Vava die ons om 10:00 kwam halen. Eerst reden we de Monte verde op van 774 meter. Wat een uitzicht! We kwamen een ezeltje aan een touw tegen. Vanachter een paar rotsblokken begluurde de baas ons. Bijna boven stond er een Cabana de cha. Een lief theehuisje met verse koffie en kruidenthee. Nog een stukje verder kwamen we bij alle antennes en schotels van het eiland waar een “meneer met een schieter” de boel bewaakte. Via een paadje konden we toch nog echt naar de top wandelen. Gaaf hoor, het hele eiland zien, lekker in de wind.

Daarna naar Salamansa, kitesurf paradijs en een schattig dorp met veel gekleurde huizen en gekleurde was. Vava wees ons de waterpomp aan waar iedereen water haalde met jerrycans. Hij kwam zijn kapper tegen en stapte midden op straat uit voor een man hug. De huisjes staan praktisch op het strand en het strand is leeg op twee surfcafeetjes na. Een van de mooiste stranden van ons leven, zo leeg en ruig. Gaaf om de kite surfers bezig te zien.

Daarna verder naar Baia das Gatas, wat als badplaats goed bekend staat, maar wat allemaal een beetje under construction leek. Alleen even rond gereden en Vava vertelde enthousiast over het jaarlijkse muziekfestival waar bijna iedereen heen gaat in augustus.

Hij bracht ons voor lunch in Calhau waar het ineens vol toeristen zat. Verse vis en overal een gebakken eitje bij. De tent heette Hamburg, maar mijn hamburger leek op een frikandel, maar dat vertel ik liever niet :) De rekening kregen we op een schaaltje van de Spaarbank te Rotterdam uit 1968.

Toen volgden we het bord Tartaruga en kwamen bij een woonhuis met twee kleine bassins in de tuin. Jorge Melo vangt hier gewonde schildpadden op. Ze worden er gebracht door vissers die ze per ongeluk in hun netten krijgen. Ze missen daardoor vaak een vin. Jorge behandelt ze en helpt ze aansterken en laat ze dan weer vrij. Hij weet niet wat de overlevingskansen dan zijn, want een chip om een schildpad te volgen kost 1000 euro. Hij helpt er zo’n 50 per jaar. Er waren nu twee caret schildpadden van rond de 20 jaar oud en een groene schildpad die nog wat jonger was.

We vroegen ons toch wel af of je als gehandicapte schildpad nog ver komt in die grote zee, want in die zee daar zwemmen haaien en die bijten je blup blup blubbedieblup. Maar geen reden om geen donatie in de spaarpot te doen.

Op naar de vulkaan Viana. Na flink wat gehobbel was het de bedoeling om naar de rand van de krater te lopen, maar dat was helaas wat te moeilijk voor Madée. Dus Toby en Vava gingen als twee matties de klim wagen. En Madée en ik vermaakten ons met de echo die er klonk. We wisten al dat ze op een doordringende frequentie zit, dat werd nog eens bevestigd, want haar stemmetje echode het best. Vava ging ook voor het eerst naar de top en dat zie je aan zijn blije hoofd.

Langs allerlei boerderijtjes reden we terug naar Mindelo. Daar konden we alvast tickets voor de ferry kopen en even naar de supermarkt. Eenmaal terug in Las Rochas blijken we voor de derde dag op rij problemen met de waterdruk te hebben.

Hondje Naddy was er weer en de restaurantmanager en haar moeder proberen ons over te halen het hondje mee te nemen naar Nederland.

Geschreven door Met.drie.op.reis