Vanochtend op het gemakje ingepakt. We hadden nog twee avocado’s liggen, gekregen van Ary en Loide. Maar het was te veel om op te eten. Daarom gingen Madée en ik ze stiekem in stukjes aan de geiten voeren. Maar met één ding hadden we geen rekening gehouden... de geiten hadden allemaal groene bekjes gekregen. En Ary kwam langs, betrapt!

We hadden geluk, op weg naar het stadje om een aluguer te zoeken, kwam er net een aangereden. We konden gelijk instappen om naar bergdorp Xoxo te rijden.

Paulinho en Loide begrijpen er niks van, dat we in Xoxo gaan logeren. Want het is maar 5 km rijden. Maar wel 5 km recht de bergen in. Voor 20,00 inclusief ontbijt willen we dit toch echt meemaken.

Als we aankomen worden we nogal half ontvangen. We begrijpen dat de kamer nog niet klaar is en dat de enorme zak boontjes nog gedopt moet worden. Als even later wordt gezegd dat de kamer klaar is, staat het kinderbedje nog steeds half opgezet en onopgemaakt buiten. Toby zet het bedje in elkaar en de schoonmaakster kan er niet over uit dat het bedje toch niet kapot is. Vage boel hier op een magische plek! Het is zo groen en weelderig, onvoorstelbaar mooi.
Er is wifi en met google translate verloopt het contact wat makkelijker. Zo kunnen we een fles water krijgen en weten we dat er alleen diner is om 19:00.

Daarom lopen we voor de lunch een kilometer naar beneden, waar we vanuit de bus een eettentje met schommel zagen. Een heerlijk gebakken visje en kippetje gegeten. En weer terug gelopen.

Maar eens proberen een wandeling te maken. Er lopen meerdere wandelpaden vanaf het huis. Het ging werkelijk steil naar boven en Madée gaf al snel heel uitbundig aan hoe moe ze was. Na overleg hebben we besloten dat Toby verder zou gaan en Madée en ik terug. De wandelpaden worden veel gebruikt. Er zijn nog verschillende dorpjes hoger gelegen die alleen te voet te bereiken zijn. We kwamen mensen met grote tassen op hun schouder tegen en een jongen in schooluniform. Sommige kinderen lopen hier 3 uur naar school. Alle mensen leven van de landbouw in dit gebied.

De terugweg ging goed met Madée. Dauw wordt opgevangen in bekkens en op gezette tijden verspreid over de terrassen met bijvoorbeeld bananenbomen. We zagen hoe er net een verbinding was open gezet, waardoor er een stroompje over het pad was ontstaan. Madée was daar zo enthousiast over geworden, dat ze begon te rennen en viel. Helaas een grote snee in haar elleboog. Maar het zoontje van de kokkin was mee gekomen en een buurmeisje gluurde over de dakrand, dus het was allemaal snel vergeten. Al snel zaten ze in de keuken gebakken bananen te eten en bij de buren op het dakterras te zwaaien.

Toby kwam terug en had nog een mooie wandeling kunnen maken. Nu wachten we tot het etenstijd is. De voorbereidingen in de keuken hebben de hele middag ik beslag genomen en het ruikt allemaal heerlijk.

Hopelijk slapen we goed in het piepkleine kamertje. Madée kan zich niet strekken in haar bedje, maar zo lang wij dat niet zeggen is er geen probleem.

Geschreven door Met.drie.op.reis