Toby en Madée hebben een babygekko gevonden en in een schaal gezet om goed te kunnen kijken. Even later zat de gekko op de rugzak en zijn we het beestje vergeten.

Stipt om 09:30 stond de taxi, alaguer, voor het huis en bracht ons over een hobbelige weg naar Fonteinhas. Dit dorpje ligt adembenemend tegen de bergen geplakt. De meeste mensen lopen er naar toe vanuit Ponto do sol, maar het leek ons voor korte beentjes beter om andersom te lopen. Na elke paar bochten een cola snoepje en spelen dat ze een paardje was werkte goed om Madée te helpen afdalen. Haar eerste bergwandeling! Toen Toby weer wat lekkers uit de tas wilde halen, viel de babygekko eruit. Hij heeft niet de geit verpind, maar de gekko.
Het was een prachtige route. Naar de bergen blijf je kijken.

Beneden in Ponto do Sol kwamen we in een winkeltje/restaurantje terecht. Daar was goed zichtbaar hoe arm de mensen zijn. Er werden bouillonblokjes per stuk verkocht en bevroren hamburgers en frikandellen. Ook een los ei, een paprika en een paar plakjes ham kon je los kopen of je colaflesje laten vullen met wasmiddel.

Toby ging pinnen en Madée en ik stapten een Afrikaanse souvenirwinkel binnen. Maar er was niemand. Tot ik nog eens “hello” zei en er een koppie opkeek vanaf de vloer. Achter de kassa lag de Senegalese verkoper te slapen.

Hij durfde zijn waar nogal duur te verkopen, we hebben van 55 naar 35 euro gepingeld voor een jurk en een masker. “Very old”, jaja. Veel te veel betaald natuurlijk.

Even later gingen we lunchen in het chique hotel van de stad en wie zat daar met zijn maat aan de bar met een grote grijns koffie te drinken? Mr Senegal.

Madée haar jurk is wel fantastisch. En we hebben in de winkel van de vriend de naaimachine gezien waar alle kleding op gemaakt wordt. Respect voor deze zakenmannen. We hadden eigenlijk wel aan deze man kunnen zien dat hij de mode ontwerper was, want hij is de enige op het eiland met een sjaaltje om.

Er was veel te zien tijdens de lunch, verschillende vissers kwamen aan land met hun vangst. Gelukkig, want we moesten lang wachten op de pizza. Logisch als je het deeg nog moet maken. Kraakvers!

Daarna nog langs de zee gelopen en gekeken bij een spelletje Oril en een puppy.
Met de aluguer weer terug naar “huis”.

We hebben een nieuwe traditie van een zakje popcorn kopen voor 10 cent bij het kraampje vlak bij huis. In de koelte van het huis lekker opgegeten.

Nadat Madée zich had opgemaakt, passend bij haar jurk, toch maar terug het stadje in. Op zoek naar avond eten. Alles was dicht, behalve trezj D. 3D dus.

We werden begluurd door een kindje, van boven door het raam. Madée probeerde haar uit te nodigen om te komen spelen en na wat wijzen en roepen lukte dat. De meiden waren lief met een stickerboek en toen het eten kwam schoof het meisje gezellig aan. Ze smulde van frietjes en kip en net als de Nederlandse kinderen wilde ze liever geen groente.

Na een tijdje wees ik naar Madée en zei haar naam. Toen wees ik naar het meisje om te vragen wat haar naam is. Ze gaf geen antwoord, dus vroeg ik “is your name Antonietta?” Ze keek me met grote ogen aan. Ik vroeg “or Maria”? Ze schudde nee en zei, “Antonietta”. Heb ik nou gewoon in een keer iemand haar naam geraden? Heet iedereen op Santo “Antao” Antonio of Antonietta? Of heeft ze geleerd dat ze haar naam niet mag zeggen aan vreemde mensen?

Hoe dan ook, er klonk muziek in de verte en samen gingen we bij het plein naar de carnavalsoptocht kijken. Ook hier weer mandiga’s die met de kinderen dansen opvoerden.

Op de terugweg kwam Boody ons ophalen, we voelden ons vereerd.

Geschreven door Met.drie.op.reis