Vanochtend even gaan kijken in het stadje Ribeira grande, maar we vonden onze draai niet zo. Wel een chauffeur die ons morgen naar Fonteinhas wil brengen en een zonnehoed voor Madée. Het is ongebruikelijk warm met 28 graden.
Het duurde even voor we er naar toe gewandeld waren, want hondje Boody voelt zich verantwoordelijk voor Madée en was over het hek gesprongen om ons te volgen. Na een telefoontje met Paulinho bleek dit inderdaad niet de bedoeling en Madée heeft de hond aan zijn halsband terug naar huis begeleid. Tot hij een kat zag. Zijn jachtinstinct is nog in orde zagen we aan de wapperende bananenbomen die hij achterliet.

Uit een reisboekje hadden we als lunchtip Hotel tropical gezien. Binnen waren de tafels gedekt alsof er elk moment een feest in groot gezelschap ging beginnen, maar op de wc hing er geen wc papier. We kregen weer een hamburger die naar frikandel smaakte, maar deze was wel lekker. De ober was ook de kok en de receptionist van het hotel en de bejaarde en invalide eigenaar zat tegen onze tafel aan op onze borden te kijken of alles in orde was. Apart sfeertje, maar prima gegeten voor €7,70.

‘s Middags hebben we fijn in het microklimaat van de bananenplantage doorgebracht, waar het een paar graden koeler is dan in de stad. Ary was een vuurtje aan het stoken bij de geiten, om de muggen te verjagen. Buurjongetje James (die we per ongeluk Jame bleven noemen) zat in een grote teil en Madée heeft zich bij hem aangesloten. Ze voelt zich heerlijk op de boerderij met de dieren en mensen die lief voor haar zijn.

Toby werd uitgenodigd in de kelder waar de grogue van Paulinho opgeslagen ligt. Overal op het eiland kun je zijn grogue kopen met een foto van het huis Cha de arroz er op.

We zijn gaan avondeten bij Casa Maracuja, van een Nederlands Kaapverdische eigenaresse die we kennen van 3 op reis. We reden mee met een vrolijke chauffeur die allemaal kolen op zijn voorstoel had liggen, voor de lunch van morgen, zei hij. Voor de terugweg werd er een busje besteld. De chauffeur verontschuldigde zich dat zijn vrouw ook meereed, tot onze verbazing. Geen probleem natuurlijk. Maar later begrepen we zijn opmerking beter, want ze heeft de hele rit aan een stuk tegen hem gepraat, Antonietta.

Bij de poort zat een pad. Amen voor deze dag.

Geschreven door Met.drie.op.reis