Toby was vannacht ziek, maar vanochtend ging het weer goed. Dat is eigenlijk standaard op reis in Azië. Ook al letten we op wat we eten en eten we vaak allebei hetzelfde, Toby wordt standaard ziek en ik bijna nooit.
Madée spuugde haar gebakken eitje lekker in haar slab met lekbak ik de ontbijtzaal, maar voelde zich verder goed. Dus daarom bedacht dat ik met Madée met de tuktuk naar de shoppingmall Kandy City Center zou gaan om de binnenspeeltuin te bezoeken. Dan kon Toby in alle rust nog wat slapen en de pot knuffelen.

Madée gaat graag in de tuktuk, voor de zekerheid de slab met lekbak maar aangehouden. In Sri Lanka heeft iedereen een duidelijke taak en zijn er duidelijke regels op de werkvloer. Ook deze speeltuin was goed georganiseerd. Dus na het kopen van een kaartje bij de een, werd de poort geopend door de ander en het kaartje gecontroleerd door een derde. Bij het ballenbad stuurde het ballenmeisje ons terug naar de kassa om een ticket voor het ballenbad te kopen. Daarna kreeg Madée speciale sokjes aan en mocht met het ballenmeisje spelen. Maar Madée is gewend dat mama altijd meespeelt, enig kind he ;) Dus ze vond er geen bal aan en kwam er al snel weer uit op haar groene sokken maat xl. De kassier kwam toen mn geld terugbrengen en bood aan dat ze iets anders mocht doen. Op naar de carrousel, op het paardje, hihihi. Terug naar de kassier voor kaartjes voor de botsauto's. Ik had het eindelijk door, dus ook meteen voor de zandtafels en een hobbelding tickets gekocht. Heerlijk gespeeld met een lief kindje aan de zandtafel. Toen ik er even naast wilde gaan zitten werd ik streng de zandbak uit gestuurd. Leuk gepraat met de vader van het kindje. Zijn vrouw en hij werkten beiden bij een bank en hij had papadag. In dit winkelcentrum zag en hoorde je een beetje hoe de welgestelden in Sri Lanka leven. Toch was de meest chique winkel de Triumph. Of de Bata shoes. Toen hij naar mijn beroep vroeg kregen we een gesprek over zijn broer die psychische problemen heeft. Het is moeilijk om daar hulp voor te vinden in Sri Lanka vertelde hij.

Madée had ondertussen enorme kringen onder haar ogen. Dus even uitrusten in de buggy, dan kon ik nog even shoppen. We werden weer de hele tijd staande gehouden door andere ouders met kindjes, door toiletjuffrouwen, bewakers etc. Met Madée er bij hebben we veel meer contacten op reis en dat vinden we heel leuk. Er was nog een band aan het spelen en Madée bewoog haar hoofd van links naar rechts en riep jool, kitaar! (Viool, gitaar). Terug naar het hotel voor wat droge crackers en een middagslaapje.

Madée en Toby waren weer snel in slaap, dus kon ik wegsluipen om thee te gaan drinken bij Mlesna. Een fijn plekje in de airco met heerlijke wafels en sandwiches en natuurlijk de echte Ceylon thee. Ik bestelde samosa's, maar de vriendelijke ober vertelde me dat ze heel pittig zijn, dus of ik het zeker wist. Nou, ik kan echt niet tegen spicy, dus toch maar een kipsandwich. Daarvan stond ik zo in de fik dat ik de fles water uit mijn tas met een rood hoofd achter over sloeg en de ober bezorgd kwam vragen of het ging. Hij haalde de sandwiches weg en stond er op iets anders te brengen. Dus geblust met heerlijke butter cake. Deze hele high "hot" tea kostte nog geen vijf euro. www.mlesnateas.com

Toen even naar de markt, want ik had al gezien dat die niet met de buggy te doen was. Veel trapjes. Ik werd toch een beetje zenuwachtig als enige toerist tussen de krappe stalletjes, want de verkopers willen zo graag iets aan je kwijt. Elke rupee telt, zo heb ik de indruk. Iedereen sprak me aan, maar ik hoef geen sjaal in 30 graden, of een pyama. Niemand is opdringerig en iedereen is even vriendelijk. Maar als ik armoede bespeur, grijpt dat me toch snel naar de keel.

Eenmaal weer op straat herkende ik de straat waar Earthbound moest zitten. Een mooi project waarbij vrouwen spulletjes maken van oude kranten. Dat doen ze voornamelijk thuis, zodat ze er ook voor de kinderen kunnen zijn.
Helaas passen de mooie schalen niet in de koffer, maar toch wat leuke souvenirs gevonden. www.ebcsl.com

Gauw weer naar het hotel met de tuktuk, want Madée en Toby voelden zoch weer goed na hun middagslaapje. Dus we konden toch nog samen naar het Udawattakele sanctuary. Waar vind je nou een stad en een oerwoud op loopafstand van je hotel? Bij Clock-inn Kandy dus. www.clock-inn. Bij binnenkomst hoorden we de vogelgeluiden en bij het eerste pad zagen we een groepje apen. Tijdens de wandeling speelde Madée een soort fanfare, de tak die ze vond was de toeter waarop ze blies. Ook mooie vogels, schildpadden en vissen gespot en vlak voor we weer bij de uitgang waren werden we terug gedreven over het pad waar we vandaan kwamen door een zwijn en haar jonkie. Of leek het maar zo en hadden we best door kunnen lopen? In elk geval konden we ze goed zien en Madée riep: "varkentje, kom maar hier, kroelen" met uitgestrekte armen. Heel tevreden zijn we naar de tempel van de tand getuktukd, die zou Toby gaan bezoeken.
Daar troffen we een bruidspaar... of een fotoshoot? Bij het bekende Queen's hotel.

Madée en ik liepen door langs het meer naar de speeltuin naast de school. Wat een bekijks zo'n wit kindje. Heerlijk gespeeld en met de tuktuk weer naar de stad naar restaurant the White house. In het restaurant deel met airco boven waren ook alleen maar witte mensen, dus de naam klopte wel. Heerlijke noodles gegeten, al was het wel zielig, want mijn tafelgenoten zaten aan het naanbrood om de magen te sparen.

Gauw naar het hotel, lekker slapen. Want morgen staan we vroeg op om naar Koggala te vliegen!

Geschreven door Met.drie.op.reis