We sliepen in een oud herenhuis dat door de gemeente speciaal is ingericht om pelgrims onderdak te geven. We kunnen er wel een tas koffie maken, maar eten moeten we zoeken. De enige mogelijkheid was een pizza uit een pizza-automaat. De eerste maal dat we zoiets doen, waarschijnlijk ook de laatste maal. De smaak was redelijk ok, maar de nacht was iets minder. Gelukkig was het toilet niet ver, meer gaan we er niet van zeggen.
Deze morgen waren we terug in form. Een ontbijt met oude broodjes van gisteren en een glas appelsap. Om half negen op stap in dichte mist en een temperatuur van -2. Gelukkig heb ik mijn handschoenen en een muts bij. Vele kilometers over asfalt, want het bos is 'privé domein'. Het enige vermeldenswaardig is een oude eik van meer dan 125 jaar.
Tegen de middag komen we door een dorpje waar toch enig leven te bespeuren is. We kunnen er een koffie drinken en de lokale warme bakker steunen. Er staat een opvallende kerk in rode natuursteen, rode ijzerzandsteen ter plaatse ontgonnen. Bij de burgemeester kunnen we de sleutel ophalen om de kerk te bezichtigen. Zoals de meeste huizen in deze streek wordt ook de kerk niet onderhouden. Spijtig want het is een bijzonder bouwwerk.
Na de middag komt er eindelijk wat zon door de mist. We lopen door immense akkers en weilanden. Waar we al enkele dagen op zaten te wachten, krijgen we dan toch te zien. Een groep reeën in de verte, en dan nog een, en daar nog... Op korte tijd zien we zeker meer dan vijftig reeën. Ze staan ons van ver te bekijken. Wat zouden die nu denken van ons? 'Daar zijn die jaarlijkse rugzaktoeristen weer, raar volkje toch.'
Na 27 km komen we aan in Issoudun. We zijn droog gebleven, wat later is het volle bak aan 't regenen. Een mens mag eens geluk hebben, we zullen dat verdiend hebben zeker.

Geschreven door Lucvanhoof.reisblog