Vandaag een lange maar vlakke etappe van bijna 30 km die quasi volledig langs het Kanaal van de Haute Seine loopt. Eens was dit een bruisende regio die zinderde van de economische activiteit. Schepen voeren hier af en aan met goederen doch daarvan is nu geen spoor meer. Een witte reiger vliegt boven onze hoofden als of hij wil zeggen : "Het is hier nu allemaal van mij". En inderdaad , de natuur staat hier nu op 1 en recreatie en vrijetijdsbesteding nemen de belangrijkste plaats nu in deze regio in.
Onderweg spreken we geregeld de mensen aan die we tegenkomen. Dit Arnoud Houben trekje wordt wel geapprecieerd zo blijkt. Een weduwnaar van vooraan de 80 vertelt over zijn vrouw die 5 jaar ervoor overleed. Hij had haar erg graag gezien zo vertelde hij en probeerde zijn leven nu terug op de sporen te krijgen. Hij was nu naar het dorp van zijn dochter verhuisd en dat op haar verzoek. De man bedankte ons wel 3 maal dat we hem hadden aangesproken en dat hij een deel van zijn verhaal kon doen.
Ik werd mij plots bewust van de eenzaamheid waarmee deze man duidelijk worstelde. Intriest eigenlijk. Geen klankbord meer hebben en blij zijn dat iemand je aanspreekt. Hetzelfde gevoel had ik 2 dagen ervoor bij onze gastvrouw Josée. Die was duidelijk ook blij dat zij als alleenstaande weduwe gasten kon ontvangen in haar B&B en haar levensverhaal met ons kon delen. Dat heeft ze dan ook heel gedetailleerd gedaan. Het was haar gegund.
Zo veel lieve mensen die worstelen met eenzaamheid. De ziekte van de tijd zeker? Morgen terug stijgen en dalen . We smeren de benen al in.

Geschreven door Lucvanhoof.reisblog