Alles voor de laatste keer. Tassen inpakken, op de fiets hangen, ontbijten, bidons vullen. Niks vergeten? Alle opladers uit de stopcontacten?

Esterzgom was een mooie plek als laatste overnachting. Wat heb ik gisteravond een klim gemaakt. Hoog op de koepel van de grootste kerk van Hongarije. Het was helemaal niet de bedoeling, ik wilde even een rondje lopen, maar ja. Nieuwsgierigheid brengt je overal. Ik kon in ieder geval al zien welke richting we vandaag opgaan.

De benen voelen goed, ondanks die extra klim. Gisteren was een prachtige fietsdag. Oh en ah dag. Vandaag wordt sowieso bijzonder.

We pakken de route op die direct naast de Donau loopt. Een cruiseschip is net vertrokken en stuift er vandoor. Die zien we niet meer terug. De enkele vroege wandelaars en hardlopers begroeten ons niet maar kijken strak voor zicht uit. Wij zijn inmiddels ook afgehaakt met begroeten.
Typisch Hongaars hoorden we.

We gaan lekker. Rijden nog wel ergens een fietspad op, tenminste dat denken we. Maar het houdt er toch mee op en we moeten een eindje terug. Toch een drukke weg op dus. Die volgen we zo'n 15 kilometer denk ik. Passeren wat dorpen en we worden nogal eens ingehaald door wielrenners, die soms naast elkaar rijden. Dat stemt me dan altijd wat gerust. Het verkeer hier is fietsers op de weg wel gewend.

Het valt wel op dat de dorpen steeds netter en mooier worden. Dat klinkt wat onaardig misschien, maar het is wel zo. Ook passeren we grote hotels met Donaublick en zien een grote revalidatiekliniek.
Vandaag heb ik ook niet meer zo'n "Ik Vertrek" gevoel. Dat je dan zo'n bouwval ergens ziet, waar landgenoten volop mogelijkheden in zien. We hebben toch wel eens uitzendingen gezien die hier zomaar ergens opgenomen zouden kunnen zijn. Dan moet je echt wel verknocht zijn geraakt aan zo'n land en streek. Of het nu hier in Hongarije is of in Polen of Tsjechië. Of Frankrijk. Moedig hoor.

Op naar Kisoroszi, een eiland in de Donau. Bijzonder is dat een collega van Erik hier onlangs is geweest met een groep jongeren vanuit hun school. Ze deden er allerlei activiteiten bij een basisschool. Het veerpontje zet ons er keurig af en we drinken koffie en eten taart in Kisoroszi. Erik doet een poging om er achter te komen of iemand die Dedemsvaaarters nog kent, maar het hele terras kijkt hem met grote ogen aan dus hij laat het bij die ene poging.

Wij gaan het eiland over, in de lengterichting. Het is niet een heel bijzondere ervaring. Eén weg, vier fietsers, 35 auto's, een paar bussen, een paar dorpen, een supermarkt, een broodje salami, een banaan en daar is de volgende pont. Iets groter, hier kunnen ook auto's op. De baas van de pont is een echte baas. De zes auto's worden nadrukkelijk de boot op- en afgeleid. Alleen op zijn teken rijden. Geldt ook voor ons, we luisteren braaf.

Voor we verdergaan vullen we de bidons nog eens. Het is weer een heel warme dag. Van de kilometers word ik niet meer moe. Het is de combi met de hitte die het toch zwaar maakt.
Dat geldt voor mij veel meer dan voor Erik, die heeft daar minder last van. Hij zweet veel meer, misschien ligt het daar aan?

We gaan nu richting Szegrndere. Een van de laatste grote plaatsen vòòr Boedapest.
We krijgen nog een prachtige finale van rijden op slecht wegdek, of helemaal geen wegdek. En niet een stukje hè!

Wanneer het weer wat fijner rijden is, begin ik m'n overdenkingen. Erik luistert en vult aan. :)
Het is immers niet de bestemming waar het om gaat, maar de weg ernaartoe. Dus al dat geklaag zo nu en dan, dat mag wel, maar hoort bij de weg. Het ondergaan. Je moet er wel langs, anders kom je er niet. En hoe fijn is het als het gewoon weer gelukt is? Dat je ook die rotmomenten hebt doorstaan? Dus ook die klimmetjes, het zuchten, de hitte, de regen, de tegenwind, het lange, lange pad langs het kanaal, de saaie stukken, het slechte ontbijt, de zachte bedden, het sjouwen met de bagage naar driehoog achter.

Allemaal momentjes die achter ons liggen en die medebepalend zijn voor het euforische gevoel wat me langzamerhand in de greep krijgt. Onderweg zijn het stukjes, nu wordt het één geheel.

We praten door. Over de mooie momenten, zoveel! Soms is het een tel van geluk wat je ervaart doordat je iets ziet, iets ruikt of hoort. Of een stukje afdaalt wat zo'n gevoel van vrijheid geeft.
De mooie mensen die we ontmoetten, zagen en spraken. De mensen die wìj niet begrepen en zij ons al helemaal niet.

Het gaat over een jaar geleden. Onwetend toen over hoe het nu werkelijk met Erik was. Hoe herstelt hij? Ook die weg was er een met hobbels en bobbels, met gaten in het asfalt en strakke klinkerwegen. Ergens dat jaar besloten we naar Boedapest te fietsen. Nu fietst hij hier voor me. Vertrouwd als alle andere jaren, maar tòch anders.
Hij is niet zoals ie was, maar het is goed zoals ie is. Wat er anders is, daar ga ik hier nu niet op in, maar wij begrijpen het, weten het en accepteren het. En dat zijn niet echt nare dingen of zo, maar dingen zijn anders, gaan anders.

We zijn er bijna. We spotten nog een bruidspaar. Ik denk een tweede huwelijk, gezien de leeftijd van het bruidspaar en de gasten. Ik zie nog prachtige beelden van dames onder een paraplu, en zing "Samen met u onder een paraplu." van Annie M.G. Schmidt.

Dan een brug op, de Donau over en op Margareth Island gaan we nog even zitten. Broodje eten, colaatje. Het is druk. Families huren trapkarren en gaan zwetend en puffend het park door. Bankjes in de schaduw zijn allemaal bezet. We zien zwembaden vol in bedrijf vanwege het WK Masters, deze week nog. We zien ook heel veel deelnemers met accreditaties. Of coaches en trainers. We stappen nog even af bij de Arena Shop. Het bloed kruipt toch...

Als we er echt bijna zijn word ik aangesproken door een Nederlands meisje. Op de fiets, maar zonder bagage. Ze is twee dagen geleden aangekomen. Helemaal alleen. Kijk, dat vind ik nou knap! Erik komt erbij, we praten nog wat en ze geeft ons de gouden tip op m'n vraag wat we in Boedapest ècht moeten doen.
Maar eerst nog 50 meter fietsen, zegt ze. Dat doen we.

En dan staan we op de Margaret Bridge en kijken uit op Boedapest. Links Pest, rechts Boeda.
Een fantastisch uitzicht. Een fantastisch gevoel.
We hebben tranen. We zijn blij, we zijn trots. Op elkaar.

Foto's en filmpjes. Nog even staan en genieten en dan verder de stad in. Eerst naar het hotel. Even bijkomen.

En dan gaan we naar het zwembad. Nee, zo mag je het niet noemen. We gaan naar een spa, een badhuis, een thermaalbad. Eén van de mooiste van Boedapest is redelijk dichtbij ons hotel. Nog even een stukje met de tram.

Helaas, helaas zijn de echte thermale baden al gesloten, maar de buitenbaden zijn minstens zo heelijk. Alleen de entourage al! We dobberen wat, zwemmen een paar baantjes, ik met een badmuts op en staan te staan in het bad van 38 graden. Wat en weldaad! Heerlijk was het.

De schemering viel, de verlichting ging aan, het was een sprookje bijna.

En het was de gouden tip!

We hadden overigens erg veel bekijks met onze wielrenlook. Alsof we een witte korte broek droegen en ook nog witte sokken aanhadden.. Ja, nee, het is geen gezicht. Maar ach, kijk maar. Ben allang blij dat ik steeds een hemdje kon dragen, zodat ik niet ook nog witte mouwen heb.
In het schapenhok werd trouwens nog aan me gevraagd of ik ook deelnemer was aan de Masters. Ik was zo lang en zo breed in de schouders...
Er waren veel zwemmers die nog even gingen ontspannen voor de wedstrijden van morgen.

Rond 21.00 uur nog snel een pizza gegeten. Daarna terug naar het hotel. Slapen!!

We zijn er. Bestemming bereikt, een mooie weg afgelegd. We hebben het heerlijk gehad!

Nu nog anderhalve dag Boedapest en dan in sneltreinvaart naar huis terug.

Vlog bij blog: https://youtu.be/wQzkcWKNYU0

Geschreven door Hupenlupoppad