Een onrustig nachtje. Voor mij althans. Om 1 uur word ik wakker. Onweer, veel wind. Het gordijn wappert de kamer in. Ik sluit het raam, veel geflits en beneden op het terras hoor ik van alles omwaaien.
Erik merkt niks, die slaapt maar door en snurkt maar door. Het is weer zo'n nacht. Waren we thuis dan ging ik nu naar de logeerkamer. Ik denk aan Bart en de tips die hij kreeg bij slapeloze nachten. Ook van mij. Ik voel m'n voeten in gedachten en probeer het geronk naast me te negeren. Met wisselend succes. :)

Om 7.30 uur word ik toch wakker door de wekker. We pakken de spullen in, gaan ontbijten en stappen dan op voor het meest intensieve deel van onze tocht. 200 meter naar de aanlegsteiger van cruiseschip Johanna, haha. We gaan een tagesriviercruise maken! Idee van Erik, ik was direct voor natuurlijk. We varen naar Linz, zo'n 60 kilometer.
Jammer is alleen dat hij zicht in de vertrektijd vergist heeft en we niet om 9.30 uur maar pas om 10.30 uur vertrekken. We hadden een uurtje rustiger aan kunnen doen...

Eerst nog maar een bakje koffie in 't dorp, dan weer naar de steiger en daar verzamelen zich meer reizigers. Een buslading ouderen en een fietser nog. Met haar praten we wat en we bieden haar mee te profiteren van een kortingsbon die we kunnen inleveren. Ze is helemaal ontdaan van ons aanbod. Scheelt haar 8 euro. Ze biedt ons later een kop koffie aan.
Ze vaart alleen naar Linz. De rest van haar fietsgroepje fietst wel, zij wilde graag eens varen. Zo doe je dat dus, ieder z'n ding.

Die groep bejaarden is overigens ook het bekijken waard. Een paar heren met fototoestellen op de buik. Ze lopen dek op dek af om de omgeving zo optimaal vast te leggen. Dan zijn er de plakkers die de hele reis binnen zitten en koffie drinken en een glaasje wijn. Eén dame doet dat niet, zij is de enige dame die direct naar buiten gaat en foto's en filmpjes maakt, van hot naar haar loopt en zichtbaar geniet van elke moment. Met een stralend gezicht. Later komt er nog een deel dames naar buiten. Allemaal grijs. Eèn dame doet ons denken aan tante An, alweer een jaar gelden overleden. Heeft veel gereisd en vast ook eens zo'n riviercruise gedaan.

We leggen een paar keer aan bij schattige dorpjes. Nieuwe opvarenden komen, andere gaan. In een nieuw groepje zie ik m'n vader. Zelfde type, hemdje, korte broek hoog opgetrokken, kijkend, wijzend, rondlopend, stoelen regelen voor iedereen. Hij heeft nooit zo'n reis gemaakt, dat weet ik wel zeker.

Twee keer liggen we in een sluis. Mooie ervaring. De eerste keer liggen we naast een ander, een echt cruiseschip met hutten aan boord, een whirlpool en live muziek op het dek. Tijdens het dalen werd er iets omgeroepen bij onze buren. Ineens was het zonnedek leeg, en het restaurant vol denk ik. Lunchtijd! De matrozen maakten het dek weer netjes en klaar voor na de middagdut vermoed ik.

Langzamerhand verdwijnen de bergen. We varen weer door vlak land. Het mooie is er daarmee wel af. Ik ga alvast deze tekst tikken. Is dat maar gedaan.

Ik vond het een leuke ervaring. We hebben zo'n 60 kilometer gevaren. Aan het eind was het ook wel genoeg. Maar ik denk dat ik het wel een laar dagen zou uithouden op een wat luxere boot, met een hut en dan zo nu en dan eens een uitstapje maken. Of ben ik nu ook al zo'n grijze dame aan het worden?

We stappen van boord in Linz. Grote stad. Erik loodst ons snel op de route. Ik heb het idee dat we de verkeerde kant op fietsen, ben de richting helemaal kwijt. Maar als Erik me op,een bordje wijst met Wien 227 km, dan ben ik gerust.
Onze kant van de Donau is groen, aan de andere kant veel industrie. Alleen maar fietspad. Pas in de buurt van Mauthausen passeren we een paar dorpjes. We stoppen bij de Spar, voor wat proviand. Dat doen ook twee Zweden. Ze zijn in Ulm begonnen en op weg naar Wenen. Dan terug naar Kiel met de trein en met de boot naar Zweden.

Wanneer we daar staan zie ik nog een groep voorbijkomen, wel 30 fietsers. Allemaal dagtourreiders, met dezelfde fietstassen. Het is big business hier met die Donau.

Voordat we naar Mauthausen rijden, bezoeken we eerst nog het Mauthausen Memorial. Alleen via een flinke klim te bereiken. Het uitzicht richting het dal is prachtig. Kijk je verder naar boven dan word je treurig. Ik kreeg een naar gevoel over me. Al die mensen die deze weg gingen...
We zijn laat, hebben nog drie kwartier voor de highlights. Wat een woord. Het meisje van de receptie kruist die punten aan op een plattegrondje.
Ik vind het vreselijk. Vreselijk om te zien, die nare ruimtes. Korte toelichtingen erbij. Meer hoeft ook niet, t is duidelijk.
Indrukwekkend zijn alle namen van de slachtoffers.
Buiten het 'kamp' staan herdenkingsmonumenten van alle landen waarvan inwoners hier slachtoffer zijn geworden. Ook indrukwekkend en soms heel groots.
Ik maak wel foto's maar vind het helemaal niet kunnen eigenlijk.
Wanneer we weer naar de fietsen lopen zijn we nog wat bedrukt. Echt te weinig tijd gehad om alles goed te bekijken, maar lang genoeg om te beseffen dat wij geluksvogels zijn.
Tijdens de afdaling gaat de knop langzamerhand weer om en in Mauthausen richten we ons op een onderkomen, na toch nog 32 kilometer fietsen.

We vinden een leuke plek, alweer hoog in de nok, maar wel met uitzicht op de Donau.
Wanneer we op het terras zitten om te eten wordt het donker. Er komt wind, de parasols worden ingeklapt, we gaan naar binnen.

Daar typ ik dit verhaal verder, na de schnitzel.
We kregen een briefje met het wachtwoord voor de wifi: Gastlichkeit
Het lukt niet. Nog eens, nog eens, misschien met een ä? Nee. Wat blijkt: ja, we hebben op al die briefjes een hoofdletter G staan, maar het moeten allemaal kleine letters zijn.

Verder klopt het wel met die Gästlichkeit.

Mooie dag, in vele opzichten. Toch wel.

Bis morgen!

Vlog bij blog: https://youtu.be/F9S-ZLmgAUc?list=PLSaNWvQ4BNDUb-7NGTmFrin-smNJwx7KC

Geschreven door Hupenlupoppad