We zijn los. We zijn onderweg naar Boedapest.

Vanaf een hotelkamer in Nordhorn meld ik me met onze eerste belevenissen. Dat we nou echt iets beleefd hebben kan ik niet zeggen. Niets schokkends in ieder geval. En misschien is dat wel het nieuws. Zonder kleerscheuren de eerste pleisterplaats bereikt.

Een lekker dagje om op gang te komen. Niets ingewikkelds. We hoeven alleen maar het paarse lijntje op de GPS volgen.
Die brengt ons vanaf de Pulle, waar we door onze kinders worden uitgezwaaid, naar de Lidl en dan naar de eerste cache in Kerkenveld. Slagharen volgt en vanaf Ane volgen we de Vechtroute, via de Haandrik richting de grens en dan rijden we bij Laar Duitsland al in.
Kilometerslang langs de Vecht. Mooie route, bijna alleen op de wereld. Een pont met zelfbediening, alle hens aan dek voor de oversteek. Op z'n tijd een stop, een plas en een fotomoment.

Na de middag komt de zon erdoor. De westenwind hebben we vaak mee, of in de zij. Prima weertje voor fietsers.
Nordhorn doorkruisen we en we stoppen nog even in een parkje om een cache te zoeken. Erik zoekt, ik verwonder me om het Gedenkmal waar we zijn. Even opgezocht: De Schwarzer Garten (“Zwarte tuin”) is monument en kunstwerk tegelijk. Geen daarvan was in het verleden meer omstreden. Lang verhaal kort: Tegenwoordig is de Schwarzer Garten een plek aan de rand van de Nordhornse binnenstad die dient om slachtoffers van twee wereldoorlogen en om hun ras en politieke denkbeelden vervolgde mensen te gedenken en te voorkomen dat ze worden vergeten.
Zwart gras en zwart bloeiende planten in met concentrische cirkels aangelegde bloemperken geven hem zijn naam. Zitbanken van zandsteen leiden naar een gedenkteken waarin een plaat met de namen van de gesneuvelden van Nordhorn en de slachtoffers van de tirannie.
Bijzondere plek. Indrukwekkend wel, dat sombere zwarte.

We nemen ons intrek in een soort van sporthotel, temidden van een ijsbaan, twee zwembaden, een sporthal met tennisbanen en voetbalvelden en een sportcafé. We passen hier wel tussen.

Na de drukke weken en dagen, zitten we nu in alle rust op onze kamer. Vandaag nog regelmatig gebabbeld over gisteren, de gezellige en feestelijke verjaardag van oma. De hele dag komt die dag en ook vele andere momenten van de afgeholpen weken in m'n hoofd voorbij. Alle tijd om na te denken, wat te kletsen en soms wat wegdromen. Het hoofd leeg fietsen, ruimte maken voor andere indrukken.

Vandaag 80 kilometer gefietst, morgen maar weer zoiets. 80 km is wel een fijne afstand. Net als je denkt: nou is t wel genoeg geweest, ben je er.

Onze kamer is alweer een rommeltje, net als altijd. Tassen half leeg, overal ligt wat. Over twee dagen zitten we denk ik weer helemaal weer in het ritme wat bij deze dagen hoort.

De balkondeur staat open, in de verte nog wat geluiden vanaf een sportveld en vrolijke muziek vanuit het sportcafé.

Tot morgen!

Geschreven door Hupenlupoppad