Veertien dagen zijn we nu thuis.
Erik knapt op, maar het zal nog wel even duren voor hij weer helemaal de oude is.
We zijn blij met alle aandacht en medeleven die we krijgen. Bloemen, kaarten, een echte fruitmand en veel bezoekjes. Niet te lang en niet te veel mensen tegelijk.
We bezoeken de huisarts, de neuroloog en de bedrijfsarts. Een afspraak met de oogarts volgt nog.
Adviezen volop en eensluidend: Neem rust en gun jezelf de tijd. Dat is niet makkelijk, maar een voorwaarde om goed te herstellen.

Iedere dag een beetje beter dat is het doel, het zal met ups en downs gaan. Maar we hebben alle vertrouwen dat het goed komt.

We denken veel aan wat er is gebeurd en vertellen beide vaak ons verhaal.
Het was een mooie vakantie, een makkelijke route vergeleken met de vorige jaren. Dankzij dit blog en de foto's herinneren we ons de mooie momenten, want die 15 fietsdagen zijn ver weggezakt.

Ook Erik schrijft tijdens de vakantie dagelijks iets in zijn dagboek. Wanneer hij me de tekst laat lezen die hij op 4 augustus schreef, de dag voor het ongeluk, krijg ik koude rillingen:
"14 dagen onderweg alweer. Nog 4 dagen tot aan Gdansk als alles goed gaat."


En hoe verging het onze fietsen en bagage?

Nadat de alarmcentrale aangaf niet op korte termijn het transport voor onze fietsen en bagage vanuit Polen te kunnen regelen(onbegrijpelijk, maar waar!), heb ik aangeboden dit zelf maar te regelen. Dat aanbod werd geaccepteerd.
Intussen had ik de afgelopen dagen ook regelmatig contact met Izabela en de mensen van Hotel Piast en Villa Marcus om ze op de hoogte te houden over het (nog niet geregelde) transport van de fietsen en bagage. Uiteindelijk stonden onze spullen daar maar. Hoe zou het ermee zijn??
En terwijl wij bedachten hoe we nu zelf dit transport gingen regelen (wie wil op en neer naar Polen rijden??) kregen we een mailtje van Izabela dat zij dit wel wilden regelen.
We waren helemaal verbaasd. Izabela en haar vader. Erik kent ze niet eens, ik heb ze hooguit 3 uur gezien en een beetje gesproken. We hebben een aantal keren per sms en per mail contact gehad. Ze hebben me in Polen zo goed bijgestaan en daarom hebben we er nu alle vertrouwen in dat ze dit voor ons regelen. Ze kwamen met een voorstel van een vervoerder, noemden een prijs en we hebben dat geaccepteerd.

De planning was dat de chauffeur woensdag de 24e eerst de fietsen uit Rowy zou ophalen, dan naar Slupsk zou gaan voor de fietstassen en de 25e ’s avonds bij ons alles zou afleveren. Donderdag kregen we echter een mailtje: alle was ingeladen, maar vanwege een mankement aan de bus kon er niet gereden worden.. Zou het dan toch…??

Vrijdag weer bericht: de chauffeur gaat zaterdag om 6 uur rijden. Rond 21.00 uur verwacht hij bij ons te zijn. Toen was er nog niemand, om half 10 ook niet. Een sms-je, een mailtje: hij is echt onderweg hoor, het wordt alleen wat later. Tegen half 2 ’s nachts reed een bus de oprit op.
Een vriendelijke Engelssprekende jongeman laadt twee fietsen uit, zoekt 7 tassen bij elkaar en gaat er weer vandoor. Hij wil geen koffie, niets eten.

Ik ben zo blij! Na drie weken zie ik de fietsen weer. Geen schade, geen gekkigheid. Het vlaggetje achterop mijn bagagedrager staat gewoon fier overeind.
De fietstassen maak ik na twee weken weer open. Een onaangename lucht komt me tegemoet. Ik doorzoek snel de spullen. De Go-pro en twee Garmins haal ik tevoorschijn.

Ik schaam me een klein beetje voor m’n opluchting. We hebben alles in goed vertrouwen achtergelaten. De fietsen bij Villa Marcus, de bagage bij Hotel Piast. En ben ik nu verbaasd dat alles hier gewoon weer staat? Alles. Niets kwijt, geen schade.

We zijn zo gewaarschuwd. Let op in Polen! Dat hebben we ook gedaan. Extra sloten aan de fietsen, Nooit je fiets of bagage alleen laten. Er zijn natuurlijk ook kwaadwillenden. Maar wij hebben gelukkig alleen maar ervaren hoe goed, liefdevol, behulpzaam en vertrouwd de mensen óók zijn.

Ik ga naar bed. Het voelt alsof de vakantie nu pas echt voorbij is.
Morgen een paar wasjes draaien.

Geschreven door Hupenlupoppad