Een dag vol met veel. Veel regen, zon, kilometers, mensen, kermis, strand, zee, goed en slechte fietspaden, goed, slecht en geen asfalt, kuilen, hobbels en bobbels. Wat een dag. Ik ben er moe van.

Het begon met regen, veel regen. We ontbijten in de hal van het hotel, heel apart. De vier tafeltjes zijn gedekt. We hebben ieder een bord vol vleeswaren, kaas, tomaten en komkommer voor ons staan. Er is brood, boter en jam. En thee.
Ee zitten nog twee heren, ieder aan een tafeltje. De jonge nachtwaker draagt z'n taken over an de dagdienst, een mevrouw loopt wat rond en vindt overal wat van. De tv staat aan, maar zonder geluid. Het is haar te stil denk ik, ze zegt dat de jongen de afstandsbediening moet pakken. We horen de tv en eten rustig verder.

De twee Nederlandse heren die we hier nu ook verwacht hadden waren er niet. Wachten zij tot het droog wordt? Voor zover we de Poolse buienradar konden beoordelen duurt dat nog een uurtje. Wij gaan. Hoewel het wel heel erg hard regent nu. Regengoten kunnen het niet aan, het water spoelt de straat over.

Wanneer Erik de fietsen naar buiten heeft gedragen(ze stonden binnen in een een afgesloten ruimte achter de receptie) en we de tassen hebben bevestigd, regent het iets minder hard. Daar gaan we. Weer helemaal ingepakt, gele hesjes aan. Voorzichtig over de natte en glibberige keien. Rustig rijden we de stad uit. Dan slaan we af en klimmen een klein beetje. Een slecht wegdek. Maar goed te doen. Raken we er al aan gewend? Zo nu en dan komt een auto ons achterop of tegemoet. Het uitzicht is prachtig. Juist door het mooie grijze wolkendek, het gele graan, groene gras en de fijne regen maakt het zo bijzonder. We stoppen om foto's te maken. Het regent niet hard meer. Wanneer we het plateau weer rustig af rijden wordt het nagenoeg droog. We passeren kleine gehuchtjes, mooie oude boerenerven. Een hond staat midden op de weg, blijft staan, ziet ons gaan en komen en geeft geen kik. Die is wel wat gewend.
Na een uur doen we de regenkleding uit. Het klaart goed op, we zien al wat blauw! In een dorp haal ik wat bananen, heb alweer honger...

Goed, zoals ik al zei: we hebben veel gefietst vandaag. 112 km op de teller. En we hebben over echt vreselijke wegen gereden. Zo'n 20 kilometer over bospaden die volledig verregend waren. Grote, hele grote en kleine plassen water. Constant laverend, boomwortels ontwijkend en tegenliggers en wandelaars ontzien.
Ook grindpaden als een gatenkaas. Eigenlijk wel handig dat het zo geregend had: nu zag je de kuilen goed, vol water.
Het waren heel vermoeiende kilometers. Je moet vol aandacht rijden en bent steeds schokken aan het opvangen.

Waren ze geweest zoals die vele, vele andere perfecte wegen en fietspaden die we òòk gehad hebben, dan was ik nu niet zo moe geweest. Want echt, er is hier al veel geïnvesteerd in fietspaden. Met veel Europees geld, wat ons betreft: goed besteed! We zagen veel borden staan waarop de projecten werden benoemd. Met de Europese vlag en zo.
Mocht er nog wat geld over zijn: er zijn nog wel meer routes die een opknapbeurt kunnen gebruiken.

Het is best gek. Gigantische hotels, woningen, vakantieparken met prachtige huisjes en campings. En dan loopt daar een weg naartoe..... Waarom daar niet iets aan doen beste Polen?

We doorkruisten weer een aantal badplaatsen, soms met leuke boulevards en promenades. De één wat groter dan de ander, maar overal was het druk, verschrikkelijk druk. Wat een mensen. Op het strand, op weg naar het strand en op de kermissen, in eethuizen en in de winkeltjes. We waren steeds weer blij de dorpen uit te rijden.

Inmiddels was het prachtig weer geworden. We overwogen nog even ons in te smeren, maar hadden daar geen zin in. Toen we weer wat van de kust afgingen werd de lucht ineens weer donker. Een dikke bui. We konden schuilen onder een boom en trokken de regenkleding maar weer aan. Na 10 minuten de boel weer uit. Daar was de zon alweer. Die bleef tot we op onze kamer waren, toen begon het toch ineens weer te stortregenen. Zo is de cirkel weer rond. :)

De route was trouwens prachtig vandaag. Het begon mooi over dat plateau, later kilometers langs de kust en soms echt direct naast het strand. Het was net of je langs een openluchtzwembad fietste. Die blije, gillende en joelende kinderen. Prachtige landerijen, vergezichten en het laatste stuk, toen ik er eigenlijk wel klaar mee was... een beetje Vechtdal. In de gehuchtjes scharrelden de kippen in de berm en rond de boerenhoeves.

Nog even over de Polen. Stug? Bescheiden? Weten ze niet wat ze met ons aan moeten? Er is geen enkele toenadering. Behalve van de lichtelijk aangeschoten heer die buiten bij een supermarktje naast me ging zitten en in Pools/Engels een heel verhaal tegen me begon af te steken.
De taal is natuurlijk een belemmering. Een enkeling spreekt een beetje Duits of Engels, vooral jongeren. Maar misschien ligt het aan deze streek en is het in de grote steden beter?

We kunnen in ieder geval zeggen wat we willen, er is toch niemand die ons verstaat. Het zou wel heel toevallig zijn wanneer er een Nederlander in de buurt is. Een paar keer zagen we een auto met Nederlands kenteken. Ik zwaai dan toch even, het voelt toch even heel eigen, alsof je een bekende tegenkomt. Als ze het al zien, zullen ze wel denken: welke malloot zwaait daar nou?

Dat was het weer. Het eten smaakte best, de fietsen zijn weer schoon, de tekst is geschreven. Nu lekker languit op bed en een goed boek lezen.
En misschien nog even in de hal beneden zitten, om een flard wifi op te pikken..

Groeten uit Polen!
En dank voor de leuke reacties, hier en op Facebook!

Geschreven door Hupenlupoppad