Ik ben bijna de hele dag bij Erik. ’s Morgens reageert hij nauwelijks op mijn vragen. ’s Middags geeft hij korte antwoorden. In de loop van de middag ga ik even naar het hotel. Een vreselijk hotel, ergens op een industrieterrein. Wel in de buurt van het ziekenhuis, maar ik voel er totaal niet op m’n gemak.
Ik heb contact met Ella, ze boekt een ander hotel, waar ik morgen heen kan. De eigenaar zal me ophalen, de bagage afzetten en me dan naar het ziekenhuis brengen. Goed geregeld weer.
Ik hang al onze nog natte kleding in m’n kamertje, doe een dutje en ga weer naar het ziekenhuis.
Inmiddels heb ik alle familie geïnformeerd.
Wanneer ik ’s avonds weer terugrijd vraag ik de taxichauffeur of hij een pizza voor me wil bestellen, ik heb ergens een folder gepakt en een gok gedaan qua keuze. Om 22.00 uur wordt de pizza bezorgd.
Ik besef dat het m’n eerste warme hap is sinds donderdagavond. Heb nog nooit zo snel en zo smakelijk een pizza gegeten.

De volgende dagen ben ik of bij Erik, of in het hotel of doe een boodschap. Of ik zit een taxi.
Erik krabbelt langzamerhand wat op. Slaapt veel, het praten gaat moeizaam en (wanneer hij maandag van bed af mag) lopen al helemaal. Behalve thee bij het ontbijt of avondeten wordt hem geen drinken aangeboden. Dat neem ik mee. Net als warm eten, vanuit het hotel. Broodjes gezond koop ik in het winkeltje in het ziekenhuis. En yoghurt en fruit. Het Poolse eten is niet echt aan Erik besteed. Ik zou het ook niet eten trouwens.

Wanneer ik aangeef dat ik Erik wil wassen krijg ik een teiltje en een stapeltje doekjes. Wanneer je die in warm water doopt gaan ze schuimen. Ik kan Erik hiermee prima inzepen, maar heb niets om de zeep weer weg te spoelen. Ik pak een kussensloop van een karretje en improviseer maar wat. Handdoeken zijn er niet. De volgende dag neem ik handdoeken mee uit het hotel en koop washandjes. Dinsdag en woensdag zet ik hem onder de douche. Op een krukje. Ik regel alles zelf. De verpleging vindt het allemaal best. Niemand vraagt me wat.

Het tweede hotel was goed, maar te ver buiten het centrum. Ik ben daarom toch nog een keer verhuisd met m’n 8 fietstassen en 2 stuurtassen aan bagage. De medewerkers zijn ontzettend behulpzaam. Ik mag natuurlijk handdoeken meenemen, het eten voor Erik wordt netjes ingepakt. Ze vragen elke keer weer hoe het met hem is.

Woensdag zeggen we het ziekenhuis vaarwel en we komen samen nog een paar dagen tot rust in het hotel. Veel slapen, goed eten. Rust. Dat doet ons beiden goed. Erik gaat vooruit, hij mag van mij op donderdag al alleen naar het toilet .
Ik bel heel wat af met de alarmcentrales, zoals ook afgelopen dagen. Het vervoer van Erik, de bagage en de fietsen, het moet allemaal geregeld en dat gaat niet even gemakkelijk.

Vrijdagmorgen krijgen we dan eindelijk bericht dat het vervoer geregeld is. Zaterdagmorgen vertrek!
We mogen één tas als bagage meenemen. Ik herschik en herpak de tassen en overleg met de receptie dat ze hier kunnen blijven totdat ze later opgehaald worden. Het vervoer van de bagage en de fietsen is namelijk nog niet geregeld. Dat is geen probleem, zoals niets hier een probleem is.

Zaterdag ontbijten we vroeg, in de ontbijtzaal ontmoeten we de ambulancebroeders. Ze zijn vrijdag rond 11.00 uur vanuit Nederland vertrokken en hebben hier overnacht. Vriendelijke heren. Tegen 9.00 rijden we weg. Erik lekker languit achterin, ik voorin. Halverwege de rit mag ik bij hem zitten. Het gaat prima. We stoppen een paar keer voor toiletbezoek, koffie en een kleine maaltijd. Na een voorspoedige reis komen we rond 21.00 uur in Hoogeveen aan. Annemiek en Bart staan op de oprit. Heerlijk. Thuis!!

Geschreven door Hupenlupoppad