De privatzimmer waar ik dit stukje zit te tikken is nog redelijk in DDR staat gebleven. De vrouw des huizes is hier geboren en getogen en het interieur heeft ook weinig verandering ondergaan. Hoewel er wel hippe lampjes op de nachtkastjes staan, van die lampjes waarop je moet tikken om ze aan te doen, twee tikken en ze geven nog meer licht enzo door tot ie uitgaat. De handdoeken zijn net nieuw denk ik. Ze drogen namelijk niet. Maar series: het is eenvoudig maar schoon en netjes en we mogen de waslijn gebruiken en de Waschraum samen met andere gasten, die we overigens niet zien.
Nee, Wlan is er niet, daar is de zoon des huizes mee bezig, vertelt Frau Pollman. Dit verhaal lezen jullie dus een dagje later.

We zijn in Prerow, een badplaats op het schiereiland Darss. Eigenlijk met ringel s, maar die zit niet op m'n toetsenbord. Vandaag niet zo'n lange tocht gemaakt, 76 km. Nagenoeg geen hoogtemeters.

Het was wel weer heel afwisselend. Eerst naar Warnemünde via de buitenwijken van Rostock. Veel DDR-sfeer in de woningbouw. Grote grauwe flats. De wegen werden opgeknapt. Erik vroeg bij een Ampel aan een fietser nog even een bevestiging van de juiste route. We gingen goed, maar zei de man: fiets maar mee, ik ga die kant ook op. Nooit met vreemde mannen meegaan, is ons ingeprent, maar dit voelde wel goed. Hij vertelde over de flats die nog steeds opgeknapt worden, renoviert. Hij vond dat het vroeger in de DDR-tijd in een aantal opzichten vele beter was. Onderwijs: veel strenger en ook op zaterdag, er was meer saamhorigheidsgevoel middels clubs en verenigingen en de jongeren waren nu alleen maar druk met hun handy. We knikten en hoorden aan en dachten: het is bij ons niet anders toch? En dat zonder Wende..

In Warnemünde hebben we met de pont de rivier de Warnow overgestoken. In de haven lagen drie cruiseschepen, we fietsten er langs en voelden ons erg klein. De opvarenden bezochten en masse het kleine plaatsje. Wat een mensen op de been. Blij dat we hiervandaan konden en via de pont op weg naar het schiereiland Fischland. Daar troffen we slechte paden en mooie paden. Door dorpjes, langs de zee en over dijken. En we zagen heel veel mensen. Duitsland viert vakantie en doet dat onder andere hier. Op de fiets, sjokkend naar het strand en wandelend over het fietspad, heel praktisch.

We hadden de wind heerlijk in de rug, de zon scheen en de wereld was mooi. Vooral het stuk na Ahrenshoop was schitterend. Fijn fietspad, meren, rietkragen, vergezichten. Mooi.
De bijna 10 kilometer rechte weg door het bos was minder prettig. Eerst weer een DDR-fietspad, kedengkedeng en daarna bospad en grindwegen. Aan het eind kwamen een aantal paden bij elkaar. Daar stonden we even bij te komen van het gedreun door benen en billen, net als alle ander fietsers zo leek het. We raakten aan de praat met een Duits echtpaar. Ze vonden het vreselijk, die fietspaden hier. Eigenlijk vonden ze het hier helemaal niet zo geweldig. Texel! Texel was het. Daar kwamen ze al 35 jaar en ze keken al reikhalzend uit naar september, dan mochten ze weer. Nu waren hun kinderen daar met de kleinkinderen. Dag deed ons goed natuurlijk. De hosanna over Texel ging zelfs zover dat ze een sticker van Texel op de spatborden van de fietsen hadden geplakt. Electrische fietsen, ooit uitgeprobeerd op Texel en zo goed bevallen dat ze die zelf hebben aangeschaft.
O, en die betonplaten, ja die komen echt nog uit de DDR-tijd. Zij vertelde dat in deze streek veel patrouilles werden gehouden vanwege de pogingen via de Ostzee het land te verlaten. Naar idee.

We zwaaiden elkaar gedag en hobbelden verder.

Vanavond lekker pasta gegeten. En een DDR-softijsje. Niks aan gelogen, zo heet het echt. En waarom? Een oud recept weer uit de kast gehaald, zo vertelde de ijscoman. De DDR zit nog diep.

Bij Frau Pollman heerst rust. Een straatje net achter de Hauptstrasse, maar geen geasfalteerde weg. En geen ontbijt hier morgenochtend, de bakker is hier op zondag open, dat komt wel goed.

Bis morgen!

Geschreven door Hupenlupoppad