De Camino was niet alleen een weg waarover mensen, ideeën en vernieuwende kunst Spanje binnen kwamen. Het was ook de reden van bestaan voor veel plaatsen die groeiden onder de beschutting van deze onophoudelijke stroom, energie afkomstig uit het oosten. Dat is ook het geval bij Estella. Duizend jaar geleden kwam de Camino niet dor deze plaats in de Vallei van de Ega, eenvoudig omdat hij niet bestond. De route liep rechtstreeks van Vilatuerta naar Irache, wat de meest directe weg is als je op de kaart kijkt. Estella werd in 1090 gesticht door Sancho Ramírez als stad voor vrijhandelaars - handwerkslieden, en buitenlandse kooplui, voor het merendeel Fransen - om de steeds grotere toestroom van pelgrims uit heel Europa te kunnen bedienen. Het is daarom een stad die ontstaan is voor de Camino en die trouw blijft aan haar wortels. Voor de reiziger zijn er nog steeds allerlei voorzieningen. Tussen Villamayor en de Monjardin en Los Arcos loopt u bijna 13 kilometer door een verlaten landschap zonder dorpen, wegen of voorzieningen een voorproefje van wat u later te wachten staat op de Castiliaanse laagvlakte, maar genoeg voor een dialoog met de natuur. U kunt het beste een dubbel waterrantsoen meenemen en loop niet als de hitte op zijn hoogtepunt is. Voorts is er in Ayegui, direct nadat u gestart bent een dilemma: rechtstreeks naar Azqueta of via Irache lopen. Zonder ook maar de geringste twijfel is de tweede optie de beste, het scheelt maar een paar honderd meter maar u krijgt er de soberheid van het klooster van Irache voor terug. Dit is het oudste pelgrimshospitium in Navarra en u kunt er genieten van de enige fontein ter wereld die wijn schenkt. beide routes komen weer samen in Azqueta

* tekst overgenomen uit Te Voet naar Santiago de Compostela, Uitgeverij Elmar bv, Delft 2008 - 2011


Vandaag is mijn reguliere O & O-dag en hoewel ik lijfelijk niet aanwezig ben is mijn hart natuurlijk wel thuis en mijn gedachten zijn bij Willy & de jongens.
Ik heb aan mijn rugzak twee sleutelhangers met daarin een foto van Christiaan & Benjamin en van Valentijn & Abel, zo "lopen" ook zij mee. Eigenlijk zijn het er drie want ook Willy hangt prominent aan de rugzak.

B & C hebben zich ook op handvaardigheid gebied begeven en hebben tevens ieder een symbool gemaakt om aan de tas te hangen. Benjamin een lieve-heer-beestje en Christiaan een figuurtje uit Pokomon, Pikachu die zeer in de smaak valt bij vooral de Koreaanse dames! Telkens als zij het zien dan is er een uitroep, Pikachuuuu! en volgt een gegiechel en wordt er om mijn rugzak gewezen en gelachen, duimpjes omhoog en dus weer een momentje om even een gesprekje aan te gaan!

Vandaag dus een wandeling met de 2 Italianen van Villatuerta naar Los Arcos een wandeling die in de boeken staat voor ongeveer 25,5 km maar je loopt altijd weer meer omdat je altijd afwijkt van de route en zo meer km afgelegd. Zo kwamen we vandaag uit op ruim 29 km.

Vanaf het vertrek uit de herberg was het mooi weer, we vertrokken als laatste na een prima ontbijt. Even buiten het dorp haalde we al een Belgische jonge vrouw in die duidelijk last van haar voeten, blaren!! Ze kwam nauwelijks vooruit en had ook het plan opgevat om deze dag niet ver te gaan lopen wat meer werd ingegeven door realisme dan door de wens.

Bij binnenkomst van Estella/Lizarra loop je langs een prachtig portaal van de Iglesia del Santo Sepulcro met naast het portaal, boven in de voorgevel, de 12 apostelen verdeeld in 2 rijen van 6. Er staan zoveel mooie en interessante gebouwen aan de hele Camino dat je eigenlijk niet eens tijd hebt om ze te bekijken los van het feit dat de meeste ook nog gesloten zijn.

Buiten Estella/Iizarra loop je langs een smit die er een heus museum heeft van allerlei door hem zelf gemaakte metalen kunstwerken en wat een aantrekkingskracht heeft op degene die langs loopt. Hier troffen wij een 2 Duitse vrouwen en een kind van 5 jaar die ook de Camino aan het lopen waren. De vrouwen waren moeder en dochter en het jochie genoot zichtbaar van alle mooie dingen om hem heen. De vrouwen hadden vorig jaar samen de Camino gelopen en deden dit nu nog een keer samen met het jongetje. Ze liepen stukjes, moeder droeg de jongen regelmatig maar ook de bus werd genomen indien ze dreigden laat aan te komen op de plaats van bestemming. Ze wilden elke dag op deze manier een etappe "lopen". Heel erg leuk om dit zo te zien, het kind bepaalde het tempo en al spelend vervolgden zij hun weg. Ik heb hen later op de route nog 2 x ontmoet!

Even verder kom je langs Bodega Irache waar er een Fuente del Vino is gemaakt. Je kunt hier gratis wijn schenken en dat is op de route een ankerplaats. Iedereen weet hiervan en gaat op de foto een glas wijn inschenkend, wijn overigens die je thuis niet zou schenken☺De wijn wordt aangeleverd door de bodega's van Irache

De route ligt in een prachtige omgeving met de eerste 9 kilometer een geringe stijging die je uiteindelijk brengt op de top van de Villamayor de Monjadin, het hoogste punt van vandaag op ongeveer 620 m hoog. Voor de top hadden we in Azqueta een rustpauze ingelast, we waren geschat halverwege der route.

Na de top van de berg was het nog ruim 12,5 km naar Los Arcos, lopend in eenzaamheid over prima te belopen paden in een groen landschap is er plotseling halverwege een mobiele halte plaats waar ongeveer een ieder gebruik van maakt. Hier ontmoeten we 2 Spaanse jonge vrouwen die vandaag hun laatste etappe lopen en war we het laatste gedeelte van deze dag mee hebben opgelopen tot in Los Arcos.

In Los Arcos vonden we onderdak in auberge Isaac Santiago met 36 personen op een slaapzaal, natuurlijk bij aankomst eerst weer de routine zaken gedaan en toto etenstijd rond het complex gehangen.

In de avond zijn we naar het dorp gegaan, met als absolute hoogtepunt de kerk van Santa Maria met een mooie kloostergang, fresco's en bijzondere torens. In deze kerk zijn verschillende bouwstijlen gebruikt die duidelijk het verschil laten zien. Ook hier is de aankleding van het altaar overdadig en potsierlijk!

Nadien hebben we daar in een restaurant gegeten. Terwijl wij daar zaten vierden een Canadees zijn verjaardag met een heuse taart en kregen wij van hem een stukje niet nadat wij hem natuurlijk hadden toegezongen. Ik heb met hen nog een poosje zitten kletsen, gezellig!

Weer terug in de herberg lag de meute al op bed en was het licht al uit, 21.00 uur!, Ik geloof dat ik nooit een een echte pelgrim zal worden☺

De vraag van de Dag!

Wanneer heb je het gevoel van tijd verloren?

Tijd is natuurlijk een relatief begrip maar je twijfelt al snel na een paar dagen welke dag het is die dag. Natuurlijk ben je niet verstoken van info als je dat zou willen maar zelf gebruik ik dus mijn internet niet om op de hoogte te blijven van dagelijkse nieuws. Doordat de dagen allemaal dezelfde invulling hebben lijken de dagen ook op elkaar en daardoor moet je erg goed nadenken wat je gedaan hebt een paar dagen geleden.

https://www.youtube.com/watch?v=_uXW5K8Xnrc&index=6&list=PL5R4jSSg01Xbb2TSO7SIG9z5CKvIa0Est&t=0s

Geschreven door Gertopdecamino.reisblog