Vandaag een zware wandeling voor de boeg van Borce naar Col du Sompore. Het zware zit in het stijgingspercentage, een relatief korte route van 17 km volgens het boek maar wel met een stijging van 600 m naar 1600 m hoogte.

Gisteravond besloten om de rugzakken vooruit te sturen gelet op de zwaarte van de route. Achteraf absoluut geen spijt van gehad maar of het werkelijk nodig was geweest? Vroeg opgestaan, we lagen met meerdere mensen op een slaapzaal, 6 bedden waren bezet en de rugzakken werden al om 07.30 u opgehaald om deze naar de top van de Col du Somport te brengen.

Na een heel eenvoudig ontbijt om 08.15 u op weg, het was best fris condens hing in de lucht. Voor mijn Ierse vrienden reden genoeg om de oorwarmers te voorschijn te halen. Voor Urdos zagen we een oud fort in/op de berg genaamd Fort du Portalet. Gebouwd van 1852 - 1870 ter verdediging van het Franse land, de grens met Spanje ligt enkele kilometers verder. Indrukwekkend gebouw verwerkt in de rotsen en schijnbaar onneembaar.

Onderweg in Urdos, het laatste dorp voor de pas, eten gekocht en koffie gedronken in het enige café wat open was waar de tv aanstond en wij zo de uitslag vernamen van de Franse presidentsverkiezing. Met voldoende proviand in de rugzakken weer verder, inmiddels scheen de zon weer lekker en was het niet zo fris meer.

Ik kan hier telkens weer schrijven hoe mooi al de uitzichten zijn en in wat voor een schilderij we nu weer lopen maar dat wordt eentonig. Je hebt wel de neiging om na iedere bocht weer een foto te nemen want je hebt steeds het idee dat dit toch wel het mooiste moment is.

De route was pittig en soms zwaar maar in het algemeen goed te doen. Op 1/3 van de klim omhoog kwamen we het Amerikaanse echtpaar uit Oregon weer tegen 78 en 76 jaar oud. Tot mijn stomme verbazing liepen zij met volle bepakking, ik voelde mij meteen een stukje kleiner worden. Veel respect! Zij hadden ook overwogen om de rugzak vooruit te sturen maar verworpen omdat zij altijd met de rugzak oplopen dus waarom nu anders? Ze gingen voor ons weer weg, we kwamen ze weer tegen in de auberge boven op de de Col du Somport. Zij zaten daar al lekker aan de thee toen wij amechtig binnen kwamen! Ze bleven niet lang want ze wilden tot het volgende dorp lopen, wij hebben hen daarna niet meer gezien. Ze hadden afgesproken met vrienden om elkaar de volgende dag in Jaca te ontmoeten.

De zon heeft ons al de tijd gezelschap gehouden en dat maakt het soms zwaar maar ook is het wel lekker. Ter afkoeling heerlijk met de voeten in een beek wat echt verbetering geeft.

Rond 14.00 u waren we toch van de route afgeweken puur omdat we een aanwijzing gemist hadden. Met behulp van de gps konden we zien waar we wel heen moesten maar die weg werd geblokkeerd door een dam en een brug met een hek erop waar je geacht werd niet overheen te gaan. Gelukkig voor ons was de afschrikking van minimaal niveau en konden we over het hek klimmen. Ik kreeg een dejavu van enige weken geleden toen we ons ook niet lieten stoppen door een hekwerk.

Nadien meteen gerust en gegeten en weer op pad om de route op te pakken. We zijn diverse malen onze medepelgrims, Chat, Jeannine & Daniël) tegengekomen die ook dezelfde route lopen en dan is er toch even een leuk contact. De laatste kilometers waren in het open berglandschap waar op enkele plaatsen nog steeds sneeuw lag. Terwijl wij zaten te rusten kwam er een man voorbij die de turbo erop had staan want hij liep met een snelheid die wij op het vlakke niet eens halen. dat is dan ook weer de Camino, een ieder doet het op zijn/haar manier!

Om 15.45 u kwamen aan op de top van de Col du Somport, top 1632 m, waar we ook in auberge
blijven overnachten. Inmiddels zijn we in Spanje beland en staat de tv continu aan op een " schreeuw programma".

Na aankomst onder de douche en ook maar enkele kledingstukken gewassen die van zichzelf al rechtop bleven staan. Mijn lijntje buiten bij de ingang gespannen en het wasje hangt heerlijk in de wind te wapperen, zal ondertussen wel droog zijn denk ik zo. Weer opgefrist gezellig met Chat aan de bar gezeten, wijntje erbij en lokale worst en dan is het goed toeven na zo'n inspanning.

Het avondeten hebben we met een zeer gemêleerd gezelschap genuttigd . Een bijzonder verhaal was het van Alex, een Duitser uit Dresden, die pas 2 dagen geleden begonnen was aan zijn Camino maar al meteen de eerste dag in de Franse bossen verdwaald was geraakt. Hij had de eerste dag 60 km gelopen omdat hij volledig van het pad was geraakt en de nacht had door gebracht in de open lucht. Hij had zelfs geslapen zonder enige voorziening in het woud.
Ik prijs me zelf dan wel weer met mijn gps en de aansluiting bij andere mensen. Het kan snel gebeuren dat je een aanwijzing mist. Al met al was het een gezellige avond en was het eten goed.

Ik slaap weer op een kamer met Patrick & Lisa en met een Fransman, Philipe, aardige man, blijkt het de turbo van vanmiddag te zijn! Gevraagd naar zijn verhaal loopt hij al een paar weken vanuit zijn woonplaats Toulon en was even terug geweest afgelopen drie dagen, was voor de derde keer opa geworden en wilde zijn kleinkind zien in La Rouchelle maar ging na 1 dag weer terug op pad. Spreekt heel goed Engels, blijkt dat hij Admiraal 2e klasse bij de Franse marine is geweest op een onderzeeër. Dat zijn toch wel weer de bijzondere ontmoetingen die je hebt op de Camino!

Wat mij erg opvalt op deze Camino is hoe weinig pelgrims deze route nemen terwijl het een prachtige omgeving is waar je door heen loop.

Vraag van de dag.

Als je nu terug denkt aan de reis, welk gevoel komt er dan bij je op?

Dat van voldoening, dat wij in zo'n mooie omgeving hebben mogen lopen. De contacten welke je hebt opgedaan met "vreemden" die tot mooie dingen leiden. Het onverwachte wat toch weer wordt beslecht. Nieuwe vriendschappen!

Geschreven door Gertopdecamino.reisblog