Dag van de verpleging, zal wel weer een enorm feest geweest zijn! Zo zie je maar je werk laat je nooit helemaal los. Zelfs het OLVG wetenschapsblad gehaald met een heel leuke foto van Saskia & mij. Over de inhoud ga ik het niet hebben, teveel werk!
Om 08.00 uur vertrokken we uit Arrés met een mooie zon 😊, wel weer even wennen de rugzak na 1,5 dag zonder.

De etappe van vandaag staat beschreven als "Een marathon van verlatenheid". We zouden geconfronteed worden met de onverdragelijke melancholie van de steppe van de Aragon! Het is waar we hebben de hele dag gelopen zonder een dorp tegen te komen, maar daar werd ik niet melanchonisch van ☺. De ongerijpte tarwevelden zijn oogstrelend en in de verste verte is alleen natuur te zien, heel mooi. Ik weet het, ik val in herhaling maar dit landschap is zo anders dan wat wij thuis gewend zijn dat het iedere keer weer een schoonheid is om dit te aanschouwen.
Ik zou hier op het toppunt van mijn zelfonderzoek moeten zijn maar veel verder dan dit ik dit volgend jaar weer wil doen ben ik niet gekomen op een paar andre details na😄.

Het was voor Laura haar 1ste echte dag wandelen dus we hebben regelmatig gestopt, maar dat kon niet verhinderen dat we rond 14.00uur aankwamen in Artieda. Ook nu natuurlijk weer een gehucht boven op een heuvel/berg wat toch nog enige inspanning kostte om er te komen en dat op het einde van de wandeling.

Een mooie aubergue met 4 persoonskamers, ik lig voorlopig nog even met een Italiaans stel op de kamer.
Na de inspanning van de dag is een goed glas bier een geschenk!
Weer even een wasje gedaan en de was opgehangen, met de meegenomen lijn & knijpers hier naast de aubergue, waar iedereen langs loopt. Je moet wat 😊
Vanmorgen onder het wandelen Willy gebeld om haar lopende deelgenoot te laten zijn van de mooie momenten die ik doormaak. Het is natuurlijk jammer dat ik hier loop en zij thuis is, maar gegeven de omstandigheden is het nu eenmaal zo en dat zal wel niet veranderen ook. Hoe graag ik dat ook zou willen. Aan de andere kant heb ik hier natuurlijk wel de vrijheid om te doen wat ik zelf wil. Ik weet zeker dat met Willy erbij dat anders niet zou zijn gebeurd.

Artieda is een oord waar werkelijk niets te beleven valt. De bar sluit om 15.00uur en gaat pas weer om 19.00uur open😩. Natuurlijk voor die tijd wel even "bij getankt". De straatjes zijn volledig verlaten en de enkele pelgrim ligt op zijn bed. Zelfs ons "Spaans kippenhok" is stil en niet zichtbaar.

Artieda is een gemeente in de Spaanse provincie Zaragoza in de regio Aragón met een oppervlakte van 13,57 km². Artieda telt 79 inwoners (1-1-2016).

Zit ik hier in de spelonken van de albergue, voor de beste Wifi ontvangst, mijn blog bij te werken, begint het opeens te regenen. In de spelonken natuurlijk totaal geen zicht op wat er buiten gebeurd dus als de donder de was binnen halen. Heb ik het net allemaal binnen opgehangen is het weer droog😠.

In dit door God verlaten oord hebben we net het diner gehad en " moeten" van ellende al naar bed. Kom ik op de kamer is er een Spanjaard bij gekomen. Een pezig mannetje die duidelijk meer wandelkilomeers onder zijn voeten heeft liggen dan ik. Gepokt en gemazeld had ik hem hij onder het eten horen vertellen wat er te doen is op de volgende etappe.

Nog geen 22.00uur en ik lig al op bed, moet niet gekker worden. Toen ik op de kamer kwam was het al donker en de Italiaanse gaf aan dat ik het licht wel aan kon doen. Je voelt je meteen hartstikke schuldig dat je "zo laat" op de kamer kom maar ik ben echt nog niet gewend aan het pelgrimsritme! Alles maar weer klaar gelegd voor de nacht zodat ik in ieder geval lekker door kan slapen. Dat zal wel weer onderbroken worden door mijn mede kamergenoten want zij zien er niet bepaald uit als langslapers!

Vraag van de dag:

Welk aandenken heb je voor je meegenomen voor jezelf?

En wat heb je meegenomen voor anderen?

Als aandenken heb ik kleine speldjes gekocht die ik op mijn hoed heb gespeld. Een pijl als teken van de Camino en een speldje van Pampplona waarop een stier staan afgebeeld als teken van mijn eindpunt. omdat dit idee later in mij is opgekomen heb ik geen speldje van Lourdes. Ik moet dus nog iets gaan regelen zodat ik ook van Lourdes een speldje op mijn hoed kan opspelden.

Voor anderen heb ik mijn verhalen meegenomen die zij tot in de treurnis kunnen aan horen en voor Willy heb ik een lekker luchtje gekocht!

Op YouTube is een film te zien wat ruim een maand geleden gemaakt is. In die maand zie je een enorm verschil in landschap, eind winter en wij in de lente.

https://www.youtube.com/watch?v=lfQ1Aol1sg0&list=PL-mCXMupe4-nslZ1wTx1YdnB14JwwP2B6&index=4

Geschreven door Gertopdecamino.reisblog