Nederland, Roerdalen

Vandaag is de laatste etappe van het Pieterpad (op de fiets dan wel te verstaan). We worden gewekt door de mussen en de mezen in de tuin van de B&B. We ontbijten lekker in de achtertuin, het is een prachtige ochtend. Juist vanwege de mooie dagstart is het maar moeilijk te geloven dat er vanaf het middaguur flinke buien worden voorspeld. We zorgen er toch maar voor dat de regenbenodigdheden bij de hand liggen.

We kijken nog even bij het kasteel van Montfort. Het was een ruïne, een lokale stichting is zich ermee gaan bemoeien maar of het er nou mooier op is geworden... De rit gaat eerst door akkers en velden. We komen langs de Abdij van Libosch en langs het smalste punt van Nederland. Wat gelijk het meest westelijke punt van Duitsland is. Voor ons als twee toeristen twee vliegen in één klap als het ware. De routemaker heeft gekozen voor het bos waarbij we geregeld in Duistland zitten. Het pad is deels onverhard (kiezels) en van tijd tot tijd krijgen we een klimmetje voor de kiezen.

We gaan via dit soort weggetjes en paden richting Sittard. We drinken er koffie en bekijken nog wat kerkjes aan de buitenkant. Direct buiten Sittard begint het Zuid-Limburgs heuvelland. Holle wegen, klimmetjes en kruisbeelden volgen elkaar in rap tempo op. De eerste klim is de Kolsterberg aan de rand van Sittard. We komen langs de “zeven voetvallen“ en de Rosa-kapel. Het gaat gestaag 4-5% naar boven.

Boven aangekomen golft het landschap op en neer. Stukje klimmen, stukje naar beneden roetsjen in de afdaling. Op ieder kruising een kruisbeeld, veel holle weggetjes en geregeld mooie doorkijkjes over het heuvellandschap. Vlak voor Geulhem helpen we nog twee wandelaars de goede kant op en een van de twee neemt een fotootje van ons samen.

Vanaf Geulhem gaat het door het dal van de Geul. Geregeld zien we links mergelgrotten, ze zijn allemaal met hekken afgesloten. Waarschijnlijk uit veiligheidsoogpunt, je kunt er naar het schijnt flink in verdwalen. Bij Rothem zit nog een laatste kuitenbijter van 12% en dan gaat het rap richting Maastricht. We steken de Sint Servaasbrug over en fietsen langs de nodige kerken en terrassen richting Pietersberg. Om boven te komen is nog een hele klim, pakweg een kilometer tegen 7-8%. We passeren het fort en komen bij de Enci-groeve. Waar eerst een simpel bordje “einde Pieterpad” stond, is nu een panoramisch uitzichtspunt boven de groeve het eindpunt.

Dit is het einde van ons tweede traject. En gelijk het begin van ons derde deel, de LF-Maasroute. Die start namelijk hier bij de Enci-groeve. We rijden rustig terug in de afdaling naar Maastricht, drinken een glaasje fris op een terras en zoeken het hotel op.

En hoe zit het nou met dat weer? Voor een regenachtige dag was het prima eerlijk gezegd. Pas als we lang en breed aan het diner zitten, barst het onweer los. We hebben het wel eens slechter getroffen. 😀

BLUFFEN ZONDER BLOZEN