De dag begint raar.
Als Hans klaar is met met douchen stopt de kraan. Alleen nog kokend water uit de boiler.

Dan maar naar het Franse bakkertje om een broodje.
Bakkertje gesloten op woensdag.

Er blijft weinig anders over dan buiten de deur ontbijten.

Als we zitten te wachten op onze bestelling komt daar Eva om de bocht. We hebben haar vannacht al gefeliciteerd maar doen het nog eens. Ze drinkt gezellig koffie met ons mee. Zo in de open lucht is het makkelijker communiceren dan in het café.

Ik begrijp nu ook haar ‘gezonde’ leefstijl. Ze vertelt over de marathons die ze gelopen heeft, zelfs in New-York. Fijne verjaardag Eva! Wij moeten er vandoor. We hebben nog een mooi reisje voor de boeg. Ze gaf ons nog mee dat rock-’n-roll de beste manier is om soepel te blijven.
Zo zie je maar, de beste tips krijg je op terras😉

Teruglopend botsen we op July met haar broer. Breedlachend komt ze op ons af en vertelt dat ze naar Portugese les gaan.

We ontdekken dat ons Fiatje een hibride is en dat de route van ons telefoontje via Carplay op het scherm verschijnt, handig! Zo twee dagen voor vertrek😏

Wij stappen in en vertrekken naar Silves

Silves is een charmant stadje in de Algarve dat bekend staat om zijn rijke geschiedenis, Moorse invloeden en ontspannen sfeer. Het ligt landinwaarts, langs de rivier de Arade.

Binnendoor blijkt geen goede optie. Als we het zandpad laten liggen komen we op een hele sléchte weg.
Gauw terug naar de A 22.

Ongeveer anderhalf uur later staan we in een van de leuke straatjes met restaurant naast restaurant naast restaurant enz…
En overal etende mensen zowel binnen als buiten. Het is over tweeën en we schuiven aan.
Een meisje spreekt ons aan in het Nederlands.
‘Wat brengt jou hier?’ vraag ik.
‘De communities in Nederland’ zegt ze.
Ik knik – ik kan het nog begrijpen ook.

De Nederlandse neemt de bestelling op. ‘Het kan wel een uur duren hoor’ zegt ze.
Dan drinken we alvast wat met een klein hapje vooraf zeggen we. Maar dan komt best snel nog de pasta met zalm en de caprese. Hans geeft mij een verkapt compliment als hij zegt ‘hij smaakt net zo goed als thuis’ en vraagt ampersand de rekening.
De jongen zegt ‘Jullie moeten binnen betalen’
Ahhhh, weer een Nederlander!
Hij lacht.
rekening-lekker-en binnen betalen-that's all I know in Dutch.
Haha, zeker van je collegaatje geleerd.

Het meest iconische bouwwerk is het Castelo de Silves, een imposant rood zandstenen kasteel dat boven de stad uittorent. Dit is een van de best bewaarde Moorse kastelen van Portugal en biedt een prachtig uitzicht over de omgeving. Naast het kasteel vind je de Sé de Silves, een fotogenieke kathedraal die werd gebouwd op de fundamenten van een voormalige moskee.

Het is even klimmen.
Boven hebben we uitzicht vanuit alle kanten over de heuvels. Te laat voor de amandelbloesem, maar met het mooiste liefdesverhaal uit de Algarve in gedachte.

De legende

Lang geleden heerste een Moorse koning, Ibn-Almundim, over de stad Silves. Hij was een machtig en wijs man, maar bovenal smoorverliefd op zijn vrouw, Gilda, een jonge prinses uit het noorden van Europa. Gilda hield intens van haar koning, maar naarmate de jaren verstreken, werd ze steeds somberder en melancholieker.

De artsen en wijze mannen van het hof probeerden haar te genezen, maar niets hielp. Uiteindelijk ontdekte een oude wijze dat Gilda heimwee had naar haar thuisland, waar de winters met een dikke laag sneeuw bedekt waren. In Silves scheen de zon het hele jaar door, en de groene heuvels gaven haar geen gevoel van herkenning.

Koning Ibn-Almundim, gedreven door zijn liefde voor Gilda, bedacht een prachtig plan. Hij liet overal in de Algarve amandelbomen planten. Toen de winter aanbrak, bloeiden de bomen in volle glorie en hun witte bloesems leken op een eindeloze sneeuwlaag die de velden bedekte.

Toen Gilda uit haar raam keek en de ‘sneeuw’ zag, vulde haar hart zich met vreugde. Haar verdriet verdween, en ze leefde nog vele jaren gelukkig aan de zijde van haar koning.

Tot op de dag van vandaag bloeien de amandelbomen in januari en februari en bedekken de Algarve met een sprookjesachtige witte gloed. De legende leeft voort in dit betoverende landschap en herinnert aan de tijd van de Moren én de kracht van liefde.

We dalen weer af en komen op een plein. Een oud gebouw, ooit een brandweerkazerne is omgebouwd tot een lunchroom. Niet zomaar een. Zo eentje waar je naar binnen gluurt en meteen weet: hier moet ik zijn. We nemen er plaats, geluk, tafeltje vrij en Amandeltaart op de toonbank. Dit is zo’n plek waar je niet vraagt wat goed is. Je weet het gewoon.

Het is al bij zessen als we terug rijden.
Vanaf Albufeira over de mooie N 270

De donkere wolken achtervolgen ons. De waarschuwing voor harde wind en regen, noodweer, blijft uit al dreigt het wel.

Naar de pub, waar een zanger bekende liedjes zingt en mensen uit het publiek uitnodigt om mee te doen—het liefst in hun eigen taal. Opeens klinkt -Daar in het kleine café aan de haven-gezongen door een Nederlander die, tot onze verrassing, vlak achter ons blijkt te zitten. Toeval? Of is het gewoon de dag van de Nederlanders?
Het hele café loopt vol, en wat een muzikant weer.

Geen enkele muziekavond is hetzelfde, maar gezellig is het altijd. Deze zanger gaat bij elke hoge noot op zijn tenen staan, wat er best grappig uitziet. ‘Maar het helpt wel,’ grijnst Hans.

We raken aan de praat met de ‘Brabanders’ en delen weer wat tips. Ondertussen waarschuwt de barkeeper ons: hij sluit vroeg, want het noodweer komt er nu echt aan.

We komen droog thuis.

X

Geschreven door Elsstripss