Het is hier niet áltijd halleluja!
Ik trapte vanmorgen bijna op een route van miertjes die over de witte vloer, in colonne, op weg waren naar het aanrecht. Daar stond de gebakdoos met nog een zo’n mega stuk cake erin. Toen die doos openging wist ik niet wat ik zag. De cake was zwart. Het aanrecht ook en zelfs de witte borden in de vaatwasser ook. Als ik ergens vies van ben…! Hans had de stofzuiger al te pakken. Ik een emmer gloeiend water en een mop en de vastwasser draait al op 60 graden. We vonden een spuitbus tegen ongedierte. In een wip was alles weer clean. Snel nog naar de supermarkt om nieuwe vuilniszakken, we nemen die met een lavendel luchtje, vermoed dat mieren dat niet lekker vinden. Het leed is weer geleden.

Knalt Hans nog met zijn hoofd tegen de schuifpui!

Koffie!!!!

In ieder geval schijnt de zon, dat kunnen we wel gebruiken nu.

Het is zondag.

Hans heeft een plannetje bedacht en ik laat me verrassen. We gaan op pad en wel binnendoor.
Uiteraard over een slechte weg met kuilen en putten, daar heeft hij een zwak voor. We rijden richting Santa luzia.

Langs het water parkeren we.

We lopen over een brug naar een platform en daar staat op een groot bord ‘Praias de Tavira’. We gaan naar het strand?

Verder via de witte brug over het Natuurpark Ria Formosa en opeens staan we op een stationnetje. Dat is wel het laatste wat ik verwacht hier. Een treintje naar het strand? Wat leuk!

Het treintje was net vertrokken en wij wilden graag wandelen dus pakken we het pad langs het spoor dat goed begaanbaar is.

Eenmaal aangekomen, biedt het strand niet alleen prachtige uitzichten, maar ook een unieke kans om ‘het Ankerkerkhof’ wat historische erfgoed is, van dichtbij te bekijken.

Het Ankerkerkhof is een indrukwekkend monument dat herinnert aan het rijke vissersverleden van de regio. Op dit ‘kerkhof’ liggen talloze oude ankers verspreid over de duinen, een eerbetoon aan de tonijnvisserij die ooit floreerde in deze streek. Vanaf 1845 werd hier op de oceaan op tonijn gevist. Dit gebeurde met grote netten die op de zeebodem verankerd moesten worden.
Toen men in de jaren 60 van de vorige eeuw met tonijnvissen stopte werden de ankers hier ten ruste gelegd.

We bekijken het van alle kanten en komen weer terecht op het strand aan de Atlantische oceaan. Heerlijk om hier uit te waaien.
Het is droog.

We pakken het toeristisch treintje terug.
Ik vind dit zo apart.

Net op tijd terug in de auto, het gaat regenen.

Hans neemt een afslag en…
in the middle of nowhere wordt het opeens druk met geparkeerde auto’s.
We ruiken het al… gegrilde vis.
Hans trapt op de rem…. Lunchtime!!
Marisqueira Os Fialhos is een restaurant in Sítio do Pinheiro, Luz de Tavira en bekend om zijn specialisatie in verse vis- en zeevruchtengerechten. We gaan het meemaken.

Serieus waar, er is één tafeltje vrij, bij het raam….. 🙏

Ik bestel wat de mevrouw naast mij heeft. Ze maakt mij duidelijk dat het subliem is. Ik geloof haar, wel makkelijk ook voor iemand die niet kan kiezen😉
Dus een skewer met inktvis en grote garnalen.
Hans gaat voor kabeljauw. Het is heerlijk en ondanks de drukte heel goed en vlotte aardige bediening.

We hebben op deze manier het nuttige met het angename gecombineerd.

We rijden terug en verbazen ons over de hagen van cactussen, een veiliger afscheiding kun je niet hebben.

Als we thuis op de bank zitten horen we iemand iemand aan de deur rommelen. Hij gaat op een spleet open en een hand zet een keukenrol en afwasblokjes binnen. Wij bezorgen hem, onze huisbaas, de schrik van zijn leven door ons te laten horen. Duizendmaal sorry van zijn kant. Maar wij grepen onze kans om nog wat uitleg te krijgen over de airco. De mierenplaag kwam ook even ter sprake. We moeten hem bellen als het nog eens gebeurd. Hoop dat het niet nodig zal zijn.

We gaan Netflixen.

Dankbaar voor al het moois van vandaag.
X

Geschreven door Elsstripss