Ontbijten doen we met een frans stokbroodje en een chocoladebroodje van ‘La Baguette artisan Boulanger’.

We blijven dicht bij huis.

We rijden Salinas in. Eigenlijk niet meer dan een doodlopende straat met slecht wegdek maar met prachtige huizen. In mediterrane stijl. Wat hebben de bewoners hier een mooi uitzicht.

Door naar Cabanas om het restaurant te zoeken dat Hans, de speurneus, gevonden heeft. Er zou live muziek zijn en dat vinden we wel wat. Ik huppel - loop - achter hem aan en heb er eigenlijk geen vertrouwen in. ‘Hier is het’ hoor ik. Inderdaad we staan voor het eethuisje ‘O Monte’, De kaart hangt buiten en daar kan ik zeker weten wel een keuze uit maken. Het is nu agesloten maar ik zie ons hier al zitten.

Cabanas de Tavira is een charmant dorp in de Algarve, ongeveer 7 kilometer ten oosten van Tavira. Het ontstond in 1734 als een vissersgemeenschap die de tonijnvisserij ondersteunde, maar is nu een populaire toeristische bestemming.
Vanuit de boulevard kun je met een bootje naar het strand.

Daar is het nu geen weer voor.

Het is wel leuk om langs de vissers hutjes te lopen en die ouwe zeerobben in de weer te zien.
‘The-one-eyed-sailor’ vond het goed dat ik een foto maakte. Hij bedankte me er zelfs voor in het Portugees, althans daar hou ik het maar op😉.
Het is bikkelen hier hoor. Netten boeten en fuiken en korven in order maken. De geur van ‘rotte’ vis hangt al gauw in je neusgaten. Maar toch trikkert het mij. Als we verderop de pier op gaan waarlangs de vissersboten liggen valt mij de ‘boeren wijsheid’ steeds op. Een plastic slaolie fles schuin afsnijden en je hebt een hoos schep, de mouwen van een t-shirt knippen en je hebt een motorbeschermer. Een grote plastic zak vullen met lege flesjes en je hebt een boei. En weer denk ik ‘en waarom ook niet?’

Het is zo dankbaar om hier fotos te maken, de combinatie van de vervenloze vissersboten met die prachtige onvoorspelbare wolken en de zeemeeuwen die overal om je heen vliegen.
Het zijn trouwens jonge zeemeeuwen weet Hans. Ze zijn gevlekt en het duurt een paar jaar voordat ze ook helemaal wit zijn.

Het gaat opeens hard waaien. Iedereen komt in beweging. Kledingrekken naar binnen en terrasstoeltjes opgestapeld. Een olijfboom waait met pot en al om.
Wij schieten bij snack bar O Nuno naar binnen en jawel het laatste tafeltje was voor ons. We horen en zien de regen kletteren. In now time staan de straten blank.
Maar het gekke is dat het net zo snel stopt als dat het begonnen is.
We gaan weer naar buiten. Over de houten wandelbrug langs het natuurgebied.
De zon komt er door en we gaan op een bank zitten kijken naar kokkel rapers. Ik begrijp nu waarom die zo duur zijn.

We zijn lekker uitgewaaid en gaan ons opmaken voor de Fado-avond in Manta Rota

Restaurant ‘A Próa’ is half vol als we arriveren. Een kaartje met ‘Dekkers’ er op ligt op een tafel voor vier.
Porco Preto (zwart varken) is afkomstig van het Iberische varken. De smaak wordt beïnvloed door de kurkeikels die het eet. Laten we eens gaan voor iets typisch Portugees. Gegrilde stukken vlees komen uit de keuken en we vonden het lekker. Onze ‘buren’ voor vanavond schoven aan, Janine stond erbij te lachen. ‘Tis gelukt hé? Hollanders bij Hollanders.
Het klikt en we hebben een leuke avond. Tot onze en ieders verrassing viel zij, tijdens het meezingen, bij de Fado zangers meteen op. Ze zongen samen, zij was opera zangeres geweest en had een loepzuivere stem. Het was geweldig!
Heel apart dat er zoveel mensen opstapten voordat het afgelopen was. Dat komt door de ‘korte pauze’ na elven.
Janine liep erachteraan… ‘Het is nog nie gedaan hoor’ riep ze op zijn Bels.
Wij sloten de deur, bij wijze van spreken.

Tot volgende week, dan zijn we er weer.

Wat een fijne dag weer.
🙏

Geschreven door Elsstripss