Tijdens het ontbijt maken we plannen.
Vandaag is dat ingewikkeld.
De weersverwachtingen zijn bedroevend.
We weten ondertussen dat het altijd meevalt als je eenmaal buiten bent maar kiezen toch voor een binnenactiviteit.

Op ons ‘lijstje’ staat: Terug naar Faro.
Vorig jaar stonden we urenlang met open mond te kijken naar de restaurateurs in de kerk. In het middenschip hadden ze een werkplaats ingericht, waar ze met uiterste precisie en vakmanschap aan het werk waren. Het was fascinerend om die jonge mensen in actie te zien. Zij die gekozen hadden voor zo’n ambacht – want dat is het, een echt ambacht.
Je moet weten wat je doet, en zij wisten het.

Nu, een jaar later, besluiten we terug te gaan. Hoe zou het geworden zijn? Heeft het altaar met de blauwe tegels haar oude glorie terug? We zijn nieuwsgierig en kunnen niet wachten om het resultaat te zien.

Dus hup, naar Faro!

Om 11.00 uur zitten we in de auto.

Onderweg afwisselend regen en zon.

Bij aankomst zien we hordes bejaarde mensen met hun gidsen de kerk binnengaan.
Laten we maar even wachten en eerst maar even schuilen met een koffie in die lekkere rode pluche stoelen.

Op het Largo da Sé-plein worden we eerst getrakteerd op een heerlijke geur. Ik heb nog niet eerder bewust sinaasappelbloesem gezien en zeker nooit geroken. De oude stad van Faro, bekend als de “Cidade Velha”, is omgeven door historische stadsmuren en daarbinnen staan sinaasappelbomen in het gelid. Tijdens de bloei verschijnen er kleine, witte bloesem bloementjes die een aangename, zoete geur verspreiden. Deze bloemen, ook wel bekend als oranjebloesem zijn niet alleen leuk om te zien maar worden ook gewaardeerd om hun geur en smaak.

Ik stop een takje in mijn knoopsgat en zo neem ik de fijne geur met me mee.

De kerk heeft een mix van gotische, renaissance- en barokstijlen.
Het is wonderbaarlijk hoeveel werk er verzet is in een jaar tijd. Nog steeds zijn er schilders bezig. De kerk is schoon, mooi onderhouden en zo prachtig gerestaureerd.

Zodra het kan pakken we een paar minuutjes zon mee. In een hoekje op een stenen muurtje.

Als we terug rijden trekt het weer helemaal dicht en krijgen we toch een hoosbui. Geen hand voor ogen en alles blank!

Maar meteen klaart het weer op.
Zo gaat het al de hele dag. Mensen doen niet eens de moeite om hun was binnen te halen. Maar wedden dat hij gewoon droog is straks.

We gaan richting Olhâo en volgen Tavira maar maken een ommetje naar Fuzeta, een klein vissersdorp. Het ligt aan de Ria Formosa, het beschermde natuurgebied met lagunes, zandbanken en eilanden. Van oudsher is Fuzeta een vissersplaats, en hoewel het toerisme er toeneemt, speelt de visserij nog steeds een belangrijke rol in het dorp met een leuke haven met kleurrijke vissersboten, verse visrestaurants en een ontspannen sfeer. Het dorp is ook bekend om zijn prachtige stranden, die per boot bereikbaar zijn.

Daar moeten we dan nog maar eens voor terug.

Ik ga stukje schrijven.
Fijn dat ik zo’n uitlaatklep heb anders zou ik me met dit weer vervelen.

Hier om de hoek, letterlijk en figuurlijk, is een klein restaurantje. Met oa dagschotels. Ik heb niet veel honger dus laten we eens gaan kijken. We waren om 18.30 uur en dat is te vroeg.
We nemen alvast een drankje en een tapa’tje en bestellen om klokslag 19.00 uur onze maaltijd. Voor mij de dagschotel en Hans Tonijn.
We zaten aan een biervat met drie televisies om ons heen. Er druppelden meer gasten binnen en uiteindelijk zat de zaak vol. We vonden het gezellig en het eten gewoon goed.
En groot voordeel, we zijn binnen 5 min thuis.
Weer een ervariing rijker. En de biscuit taart was zalig.

Morgen schijnt de zon, wedden?

X

Geschreven door Elsstripss