Vanuit ons balkon kijken we uit op drie witte opengewerkte schoorstenen.
Alle drie anders. Je ziet deze schoorstenen veel in Tavira en omstreken en ze staan bekend als ‘chaminés algarvias’.

Hoewel vaak wordt aangenomen dat deze schoorstenen hun oorsprong vinden in de Moorse bezetting van de regio, is dit niet met zekerheid vastgesteld.

Wat wel bekend is, is dat de complexiteit en het vakmanschap van een schoorsteen vaak de welvaart van de eigenaar weerspiegelden. Hoe ingewikkelder en gedetailleerder het ontwerp, hoe meer dagen de metselaar eraan werkte en hoe hoger de kosten waren. Dit leidde tot de uitdrukking: “Quantos dias quer de chaminé?” wat betekent “Hoeveel dagen wilt u dat ik aan de schoorsteen werk?”.

We gaan op zoek naar rijke Portugezen, weten nu waar we op moeren letten😉

Het is koud buiten en veel wind.

Toch is binnen zitten geen optie voor ons. We gaan lopen. Over de de ene brug heen en over de andere terug. Twee keer over de rivier Gilâo.

De rivier heet eigenlijk niet helemaal Gilão. Volgens de legende was de brug de ontmoetingsplaats van een verliefd koppel: de christelijke ridder Gilão en de moslimprinses Séqua. Een liefde die natuurlijk verboden was en die door beide kampen werd gezien als hoogverraad. Eenmaal gesnapt (hoe kan het ook anders), pleegden de geliefden zelfmoord. Ze sprongen beiden aan een andere kant van de brug. Daarom heet de rivier aan de noordzijde van de brug officieel Séqua en aan de zuidzijde Gilão.

De accordion muzikanten zijn ook gearriveerd.

We voelen de zon en gaan er even van genieten. Bij de ijssalon bestellen we verse jus en pel ik me uit. Eerst jas uit daarna trui ook.

Dit is een onverwacht groot genoegen.

Na een uurtje pakken we de auto en rijden naar de Zoutpannen.

De zoutpannen bij Tavira, gelegen in de Algarve in Portugal, zijn een prachtig natuurgebied waar al eeuwenlang zeezout wordt gewonnen. Dit gebied, bekend als de Salinas de Tavira, maakt deel uit van het Ria Formosa natuurpark, een beschermd lagunegebied met een rijk ecosysteem.

We stoppen om fotos te maken van de stapels witte zoutbergen langs de pannen. Het moet hier in de zomer mooi zijn, dat kleurt het zout rose.

Telefoon: onze vriendin is ook gearriveerd in Tavira en komt straks ons appartement bekijken. We snellen naar Carmen voor lekkers bij de koffie, goed Nederlands gebruik toch? We wijzen een grote appel cake aan en vragen om 4 stukken. Je kunt het niet verzinnen, maar daarna was de cake op een stukje na helemaal opgesneden. Thuis hebben we de plakken op maat gesneden en daar hadden we al een kluif aan.
Morgen én overmorgen ontbijten wij met Cake en koeken.

Het is sowieso fijn om elkaar te zien maar bijzonder in het land dat zij zo goed kent en waarvoor ze ons ook warm gemaakt heeft. We genieten van een gezellige middag met koffie, thee én een heerlijk stukje cake. Tips gaan over en weer.

Ruim op tijd vertrekken we naar een andere wijk, waar in een klein kerkje, Igreja Sâo Sebastiâo, een Fado-concert wordt gehouden. We rijden er met de auto naartoe en eenmaal aangekomen blijkt het kerkje in no-time afgeladen vol. De warme, intieme sfeer maakt het de perfecte locatie voor deze traditionele Portugese muziek.

Het concert duurt een uur – precies lang genoeg op de harde kerkbankjes. Een gitarist op een Portugese gitaar, een tweede op een gewone gitaar en een zangeres brengen de Fado zoals het hoort te zijn: puur, melancholisch en vol emotie. De sfeervolle schilderingen in het kerkje versterken de betoverende klanken.

We plakken er een etentje aan vast. Marianne heeft een tafel gereserveerd bij Zeca da Bica, wat een goede keuze blijkt dat te zijn! In de gezellige sfeer van het restaurant genieten we uitgebreid van heerlijke gerechten. We nemen de tijd, niet alleen om van het eten te genieten, maar ook om naar elkaars verhalen te luisteren.

Als we naar buiten stappen, merken we dat het regent. Maar dat deert ons niet. We wandelen rustig naar huis, terwijl de frisse druppels op onze gezichten vallen.

Niets kan deze mooie dag nog verstoren.

Geschreven door Elsstripss