Geslapen als een roos en blij wakker geworden. ‘De was is droog haha, daar worden vrouwen nou gelukkig van.

Het heeft geregend maar op het moment surpreme is het droog, dat komt vast omdat we elke kerk binnenlopen die we tegenkomen.

Onder een arcadeboog gaan we ontbijten.
De markt, waar lokale producten, ambachten en culinaire lekkernijen worden verkocht, is
opgebouwd op het plein voor ons en in de straatjes er omheen. De hal die is gemaakt van kastanjehout herbergt een grote stenen toonbank. Daar staan de wijnhandelaren.

Ik bestel granula met yoghurt en café latte en bekijk alles vanaf een afstandje.

Er lopen wel kopers maar mondjesmaat.
Aan ons hebben ze ook niets, wij zitten al afgeladen vol.

De beste handel is plantjes. Tomaten, sla en alle kruiden doen het goed, daar staan ze voor in de rij.

De tafelkleedjes-verkoper kan geen gezichten onthouden. Hij probeerde mij met man en macht iets aan te smeren wat ik niet wilde. Ik liep door. Even later, je gelooft niet, begon hij zijn zelfde riedeltje weer opnieuw in de veronderstelling dat ik een nieuwe potentiële klant was.

Terug naar het hotel.
Het is hier een en al luxe wat de klok slaat.
Voor vanavond een tafel geboekt, er zijn maar 28 plaatsen dus ‘zorg dat je erbij bent’. sprak ik met mezelf af.

Even later las ik deze spreuk

‘De kunst van een vervuld leven, is de kunst van het 'laten':
Toelaten... weglaten... loslaten...’

Had ik het dan toch moeten ‘laten’?
Jammer, nu te laat.
Maar zeker een waarheid als een koe.

We gaan toertje maken.

Monflanquin is een stadje met een oplopend plein, hoogteverschil zeker 3,5 m schatten wij.

Dit plein is omgeven door historische gebouwen met prachtige arcadebogen, wat bijdraagt aan de charmante ambiance.
Maar belangrijker, volop zonneschijn.

Jas uit en een Braziliaanse café drinken bij een Braziliaanse Fransman.

Op de markt -jawel ook hier is het kleine markt- duidelijk mijn dag vandaag! - bananen gescoord.

12.00 uur.
De markt is gedaan en dus begint het grote Genieten voor mij.
Vanachter mijn koffie kijken naar de georganiseerde chaos.
In een mum is alles ingeladen, behalve bij een heel oud groenteboertje met een klak op zijn hoofd. Hij zet wat mandjes in elkaar en verdwijnt vervolgens spoorloos. Een tijd later komt hij met een bus aanrijden. Nu zal het klusje snel geklaard zijn. Het meisje van de kaas-kraam krijgt een fles wijn, voor het oppassen wellicht.
Systematisch begint hij hoor. We kunnen niet langer blijven kijken maar één ding is zeker, hij maakt er een dagtaak van.

We lopen terug door de geplaveide straatjes, omzoomd met stokrozen.

De leuke huisjes met gekleurde luiken zijn uitgegroeid tot kunst- en handwerkateliers.

We stappen weer in en rijden, volop genietend van schoonheid van het platteland, terug naar het hotel.

Ik wil nog graag terug naar het plein en ga in mijn eentje. Er is een stoeltje vrij voor een gesloten café. Daar zit ik anderhalf uur te bakken in de zon en alles nog eens goed in me op te nemen. De kramen zijn weg maar onder de hal staan nog 3 kistjes met oesterzwammen. De rechtmatige eigenaar stond er bij. Uren!!!

Als ik langs loop kijkt hij me smekend aan. ‘Maar beste man wat moet ik met oesterzwammen? ‘

We maken ons op voor het diner waar we een hoge pet van op hebben. Het restaurant alleen al is prachtig.
Om 19.00 uur steken we onze kamer over en worden we ontvangen door keurige bedienden.
Een geweldig plek in een nisje, helemaal top!
Meteen een lekkere amuse en onze keuze doorgegeven.

Ondertussen kwam vanuit het terras een grote groep Australiërs binnen die al gepimpeld hadden. Een vrouwen en een mannentafel werd gevormd

We konden elkaar niet meer verstaan en ik vroeg aan het ‘aardige meisje’ of we misschien buiten mochten zitten, dat mocht.
In now time werd er een tafel buiten gedekt en nog twee voor andere gasten die ook vluchten Het werd koud en kouder. We waren in ruim een uur klaar met dineren. Het was een misser.

Dit hadden we toch moeten ‘laten’

We vertrokken naar de kamer om warme kleren aan te doen en zijn naar het plein gelopen waar we met moeite afscheid van kunnen nemen. Nog één afzakkertje dan!

Het is een herfstachtige avond met een frisse wind.
We duiken ons bed in.

Morgen weer verder.

X

Geschreven door Elsstripss