“Na die cocktails heerlijk geslapen – zeker als je, net als ik, geen alcohol meer gewend bent.
Nu samen nog aan het nagenieten van die fantastische muziekavond gisteren.
Hier houden we het nog wel even vol!

Elke dag een feestje, en Ad dat vieren we met gebakjes😉, net zolang totdat we zelf een gebakje zijn🤪.

Onze huisbaas wil onze bedden komen verschonen. ‘Dat doen we zelf’ zei ik. Gevolg: we zitten nu te wachten totdat de was klaar is.

Ik lees ondertussen iets over een waterval met een meertje.

12 min rijden,

Pego do Inferno
De naam betekent letterlijk “Put van de Hel,”.
Wij nemen een schitterende weg door de Asseca-vallei, met gele bloemetjes, veel van hetzelfde, maar wonderschoon,
Sinaasappel en citroenbomen leiden ons naar wat het ‘verborgen’ paradijs moet zijn. Vol verwachting!

We passeren de officiële toegang. Deze ‘poort’ is gesloten. Is door een desastreuze brand van 2012 helemaal in de as gelegd.
We proberen of de waterval via een omweg nog steeds bereikbaar is.
Terwijl we onze opties overwegen, komen twee Duitse jongens ons tegemoet. “We waren hier vier jaar geleden,” vertellen ze, terwijl een van hen zijn telefoon tevoorschijn haalt. Op het scherm flikkert een herinnering: een waterval die rechtstreeks uit een sprookje lijkt te komen. Helder water, omringd door weelderig groen. “Een stukje hemel op aarde,” zegt hij met een glimlach.

Dan swipet hij naar een recente foto. We kijken en slikken. Het water is nu bruin, de omgeving kaal en doods. Geen spoor meer van dat paradijs van toen. “Eerder de Put van de Hel,” mompelt de ander.

We staan er samen met nog een clubje Nederlandse wandelaars bij en besluiten het grillige rotsige pad niet af te dalen na het zien van de fotos.
Jammer, want de legende die we erover gelezen hebben is wel aardig.
De legende vertelt dat het meertje ooit een volledig paardenspan met berijders heeft verzwolgen. Nooit is één stukje van hen terug gevonden. Het meer zou oneindig diep zijn; een rechtstreekse weg naar de hel. Metingen hebben uitgewezen dat oneindig in dit geval ongeveer 7 meter is, op het diepste punt.

We regenen even later weg van een terras in santa Luzia.

Thuis in Tavira heeft het geen druppel geregend, wel héle-plaatselijke buien dus.

We blijven op ons eigen terrasje zitten tot een uur of vijf.

Om 19.15 uur worden we verwacht in Manta Rota. We gaan weer een Fado avond meemaken in restaurant A Proa. Van alle Fado die we gezien hebben vinden we dit de fijnste. Dat komt door de locatie. Het restaurantje waar 34 mensen in kunnen. De zangers en zangeressen die elkaar afwisselen en de apotheose, waarbij alles samen komt. Vooraf eten en om 20.00 uur wordt het licht gedoofd en begint de muziek

We gaan alvast op pad. Slaan zomaar een keer linksaf en daarna rechtsaf, op de bonnefooi. We hebben 2 uur te vullen.
De lucht is blauw en ik zing ‘áls de zon schijnt’ van Andre van Duin.
We zijn verbaasd over zoveel schoonheid op deze bochtige weg door de heuvels. Wat je in Frankrijk aan druivenranken ziet, zie je hier aan sinaasappelbomen. Heuvels zijn ermee bedekt. We rijden een zomerse rit richting Nova Casela en komen wonder boven wonder uit bij Manta Rota.

De avond verloopt iets anders dan gewoonlijk. Er blijven 5 tafels onbezet tot ongenoegen van Janine, de Belgische, die hier de scepter zwaait. ‘Nog nooit eerder gebeurd!’
We eten zalige zeebaars met veel knoflook. En dan begint de live muziek. De gitarist zit in een hoek waar wij hem niet konden zien. De geweldige Fado zanger loopt rond. Hij is herstellende dus neemt vaak kleine pauzes. Maar wat een volume heeft die man.
Hij en de zangeres zijn onze favoriete Fado zangers.
We genieten weer.
Dan staan plotseling mensen op en gaan. En als er verloop is volgen er meer. Zo jammer dit!
Op een gegeven moment zaten wij met nog een Nederlandse man alleen. Toen was het gedaan. Geen apotheose geen laaiend applaus, gewoon klaar.

We hebben het gelukkig één keer mee mogen dat vier of vijf fadistas tegelijk optraden. Een grandiose afsluiting waarbij ‘een verhaal’ tot leven kwam. Daar teren we nog op. Het zal nooit meer zo worden. Janine vertelde dat veel van haar zangers kampen met gezondheid. Tja, die worden ook gewoon ouder.
Maar wát we gehoord hebben gisteren was subliem.
Dat houden we vast.

Dag Janine, leuke Belgische dame, bedankt voor de mooie avonden hier.

We rijden stilletjes terug, dit voelt ook als een afscheid.

X

Geschreven door Elsstripss