Onder het mom ‘ je moet alles geprobeerd hebben bestellen we laagjestaart, in de hoop dat het de biscuit taart is die ik in dat ‘Taska Madeira’ gegeten heb. Het is hem NIET.
We zoeken verder😉

We hebben een flinke berg beklommen en zien deze pastellaria als een welkome rustplaats. Op de tv is een Fado concert met alleen mannen te zien. Jammer van dat blikkerige geluid.

‘Sabor Doce’ zoete smaak, staat hier in graffiti op de muur gespoten.
Zodra er vis op tafel komt naast ons, peren we hem.
Deze geur combineert niet met onze Sabor Doce😉.

Vandaag blijven we in Tavira en zijn we op weg naar ‘Continenta’ Dat is van ons uit het water over.
Wel leuk om eens door een heel andere wijk te lopen.

We houden het hoge gebouw in het vizier maar als we het niet meer zien ga ik het toch maar eens vragen. We zijn aan het omlopen. Geen probleem! Dan gooien we roer om. We hebben tijd.

Bij Continenta een USB kabeltje kunnen scoren. Dat waren we vergeten en is handig voor in de auto.

Het miezert als we buiten komen

We slenteren door de smalle straatjes.
Net als we denken dat we een regenbui moeten trotseren, wenkt een mevrouw ons vanaf het terras van een klein café-restaurant. “Hier, kom erbij,” zegt ze, terwijl hij, haar broer blijkt, een stoel naar achteren schuift.

Zijn zus knikt vriendelijk en vertelt dat ze hier al jaren woont. Tussen hun hapjes, one for two, taart deelt ze een gouden tip: een verborgen bistro waar vanaf donderdag een gitarist speelt. “Echt iets voor jullie,” zegt ze met een knipoog. We lachen, noteren de naam en weten het al—dat wordt weer zo’n avond waarop alles precies klopt.

Dit zijn de momenten waar we van houden.

Dan besluiten we spontaan naar een Fafo-voorstelling te gaan, in dat kleine zaakje naast de Igreja da Misericórdia. We kopen onze kaartjes, maar dan blijkt dat de voorstelling verplaatst is—om de hoek in de kerk zelf omdat er zoveel belangstelling is. Geen straf, want deze kerk is adembenemend: goud, tegelwanden, pure pracht. Om 15.15 uur gaat het beginnen.

Deze keer een mannelijke Fado-zanger—wat een stem had hij! Warm, krachtig, vol emotie. Wederom een daverend applaus voor het drietal dat ons zo aangenaam heeft vermaakt.

Buiten vang ik van een Nederlandse mevrouw op: “Toch vlot verdiend voor drie kwartier.” En eerlijk? Déze Hollandse vrouw denkt er net zo over.
Maar ach, we hebben een heerlijke middag gehad.

Omdat ik al twee keer de mist in ging met gebak—die heerlijke biscuittaart blijft onvindbaar—besluit ik het anders aan te pakken. Ik trek de stoute schoenen aan en stap het restaurantje binnen waar ik het gegeten heb.
Het aardige meisje achter de toonbank begrijpt me en met een warme glimlach begint ze in te pakken.
Even later sta ik buiten, triomfantelijk, met twee taartjes.
Missie geslaagd!

We gaan ze op ons zonnige terras op eten.

We hebben tot nu toe 9 km gelopen vandaag, dus we mogen best wat calorieën aanvullen🤪

Even naar de supermarkt om yoghurtjes, ik heb in de krant gelezen dat als je er 3 per dag eet je wel 117 jaar kunt worden. Als het dan niet slechter wordt dan nu ….🤞

Rond 20.00 uur lijkt het taartje wel verteerd, dus wandelen we naar het sushi-restaurant, UMI-SUSHI, aan het water. De formule is hier perfect: ‘all you can eat’, maar op ons gemak. We kiezen steeds één of twee gerechtjes, genieten, en bestellen pas weer als die op zijn. De sushi en andere Japanse hapjes zijn verrukkelijk, en we steken nog wat op voor wanneer we thuis zelf aan de slag gaan. Het is heerlijk om zo lang samen te tafelen, ontspannen en tevreden.

De glazen wijn zijn hier bijna nier te tillen.

En…. We hebben de 10 km aangetikt🚶‍♀️🚶‍♂️


X

Geschreven door Elsstripss