6 maart

De zon schijnt!
Geen donker wolkje aan de hemel.

We vertrekken direct na het ontbijt naar Olhâo, het authentieke vissersstadje, voor de beroemde overdekte markt om wat lekkere dingen in te kopen.

Het roodbruine zand waar we steeds doorheen moeten banjeren kleurt hetzelfde als de rotspartijen langs de weg en de rode stenen van de markthallen.

We worden bij aankomst echt overvallen door de hitte en willen eigenlijk niet de markthallen in ook al is het een must-see. Zelfs die prachtige vleestomaten, waar ik deze reis voor gemaakt heb laten we liggen. We snellen even door de hal met vis.

Naar buiten en genieten van de langverwachte zon. Aan de kade bij ‘Sacres’ hebben we ook nog eens zicht op de bootjes.

We kopen verse frambozen van een handelaartje en smullen die lekker op bij een verse jus. In deze periode kun je gaan zitten waar je wilt, het is allesbehalve druk.
We blijven zeker 2 uur zitten tot dat Hans zegt ‘je bent aan het verbranden! Het shirt wat ik aan heb draai ik om. Nu hoog aan de voorkant en bloot op mijn rug. Voorzorgmaatregel één. Vervolgens halen we in het stadje zonnebrandcrème.
‘Zo, in the pocket en goed voorbereid nu’

Dat deze zon voor de Portugezen ook een verrassing was blijkt wel. In een bushokje staat een vrouw met een bruine papieren tas over haar hoofd. Ze keek er onderdoor om te zien of de bus er al aan kwam. En weer denk ik ‘en waarom ook niet’ 😉

We wandelen door het historische centrum en bewonderen de witgekalkte gebouwen en smalle straatjes die de Moorse invloeden weerspiegelen.

Olhão staat bekend om zijn indrukwekkende Street Art. We rijden naar Rua Do Cap Nobre en Rua do Caminho Ferro en daar vinden we de prachtige muurschilderingen die de geschiedenis van de visserij weergeven.

Binnendoor terug naar Tavira.

Aan weerszijden van de weg hangen de appeltjes van Oranje weer. Palmbomen wiegen loom in de wind, terwijl het struikgewas zich grillig een weg baant tussen de veelal oude, verwaarloosde huizen. De muren zijn afgebladderd, de hekken roestig, de tuinen overwoekerd. En toch kiezen we voor deze route. Want ondanks de rommel en de vergane glorie, ademt deze weg LEVEN!.

We hebben weer een heerlijk onderkomen. Zo praktisch allemaal en heel ruim. Tot nu toe nog niet buiten kunnen zitten maar dat gaat nu gebeuren.
Handdoeken wasje aangezet en lekker languit op de bank.

‘Er is een restaurantje hier om de hoek’, zegt Hans en staat goed aangeschreven. ‘COME NA GAVETA- GastroBar’ maar hiervoor moet je wel reserveren. ‘We gaan er gewoon langs, lukt het niet dan is het jammer’
Ja hoor, we mogen komen om 19.00 uur. Nog mooi tijd voor een wandelingetje vooraf. Ik vind Tavira heel ingewikkeld. Weet met geen mogelijkheid de weg terug te vinden naar het restaurant. Maar daar heb ik mijn postduif voor meegenomen😉

Als we aankomen staan er al verschillende stellen buiten te wachten.
De deur gaat precies om 19.00 uur open en dan mogen we op volgorde van aankomst naar binnen. Wij hebben echt weer geluk gehad. Na ons kon er niemand meer binnen én we kregen het ronde tafeltje bij het raam.
Hans gaat voor de Risotto Negro met coquilles en ik voor Octopus Tempura.
Dankzij ons, of eigenlijk dankzij zichzelf, komt er een goede aanbeveling bij.
De octopus is zo zacht en het papje eromheen precies goed gaar.
Ik heb gesmuld.

We besluiten ons niets meer aan te trekken van de weersverwachtingen.
Ze zaten er compleet naast, maar wel in ons voordeel vandaag.

X

Geschreven door Elsstripss