In plaats van dat ik hier zit te chillen met mn billen in het zand, zit ik op het vliegveld met mn paspoort in de hand. Op naar huis. Nederland, I'm coming for you! #ikbegrijperniksvan #jaarreizenwaarbenjegebleven #tijdgaatveeltesnel #nooitmeernaarhuis #ohwacht #tochwel #eerstnogeenheledagreizen #morgenpasthuis
.
.
.
.
.
Dit was de post die ik schreef en de foto die ik plaatste toen ik op 10 november 2017 op het vliegveld van Bogotá zat, te wachten op mijn eerste vlucht naar huis. Het is momenteel 3 februari 2021, meer dan 4 jaar na dato, omdat ik vanmorgen vol schrik wakker werd omdat ik nog steeds mijn blogs over mijn wereldreis niet had afgemaakt. Ik had dus gedroomd dat de website waarop deze blogs allemaal stonden offline was gehaald, en ik dus al mijn verhalen en herinneringen kwijt was. PANIEK. Ik ben dus meteen vandaag mijn telefoon in gedoken en heb gekeken naar alle blogs die ik nog moest schrijven, heb de foto's erbij gepakt, en ik hoopte maar dat de herinneringen voldoende terug zouden komen om er nog goede en leuke verhalen over te schrijven. Ik ga mijn best doen. Soms ben ik toch wel zo'n ongelofelijke kneus dat ik dit niet gewoon toentertijd heb gedaan, toen de herinneringen nog vers waren en de verhalen waarschijnlijk het leukst. Oh well. Soms kan ik gewoon weinig, ik moet het maar accepteren.

Van dit moment, het moment dat ik met mijn billen op het vliegveld zat te chillen, weet ik voornamelijk nog de dubbele gevoelens die ik had. Aan de ene kant het gelukkige gevoel dat ik al mijn geliefde vrienden en familie eindelijk weer in het echt kon zien, kon aanraken, kon knuffelen, face to face met ze kon lachen, en gewoon weer bij alle verjaardagen en feestjes en leuke dagen aan kon sluiten. Aan de andere kant het verdriet dat mijn fantastische reis, het mooiste jaar van mijn leven, de ultieme vrijheid, het gevoel de wereld aan te kunnen, tot een einde kwam. Ik weet nog dat ik al half nostalgisch door de foto's op mijn telefoon heb zitten bladeren en heb gelachen om de herinneringen. Ik weet nog dat ik het halve vliegveld leeg heb gekocht in de vorm van comfort food, omdat ik hierna écht op rantsoen moest (dankjewel Colombia, voor de meest geweldige tijd maar ook het meest VETTE eten ooit en de 8 kilo die je me hebt aangedaan). En ik weet nog dat de vlucht super comfortabel was. Ik vloog met Turkish Airlines, heel logisch dus OVER Nederland heen naar Istanbul, om daar de overstap te maken naar Amsterdam. Het moment dat de vlucht naar Amsterdam tot einde kwam, toen de piloot zijn legendarische mededeling deed dat we de daling naar Schiphol in gingen zetten, stroomden toch echt de tranen over mijn wangen. Het was echt voorbij. Ik weet nog dat ik dacht: "Ik blijf gewoon zitten. Waar dit vliegtuig ook heen gaat, maakt niet uit. Dan kan ik mijn reis alsnog voortzetten". Toch was er naast mijn verdriet ook plaats voor enthousiasme: ik zou mijn familie en vrienden weer gaan zien!

Wat kan het dan lang duren voordat je het vliegtuig uit mag. Ik had dit afgelopen jaar al flink wat kilometers afgelegd in het vliegtuig en wist dus heel goed dat het altijd wel even kan duren voordat je al je spullen hebt en door de douane bent, maar zeker dit keer kon het me niet snel genoeg gaan. Toen ik eindelijk mijn spullen had liep ik dan eindelijk, met mijn enorm volle backpack op mijn rug, de hekken door naar de ontvangsthal. En daar stonden ze. De liefste mama, papa en Bjorn en mijn lieve vriendinnnen Caro, Rohelmi, Consuela, Tessa en Brenda. Wat een heerlijk welkom! Wat fijn om weer de bekende gezichten in het echt te zien (ook al had ik twee van die gezichten kort geleden nog écht gezien, maar toch). Wat een heerlijk gevoel om met die enorme rugzak op mijn rug naar deze mensen te rennen. Al hobbelend met 15 kilo op mijn rug en 8 kilo in de kleine rugzak op mijn buik, maar niks kon me tegenhouden. Heerlijk om iedereens armen in te rennen. Heerlijk om weer thuis te zijn.

Dit zal zeker niet mijn laatste reis zijn geweest. Waarschijnlijk wel de laatste keer dat ik zo'n lange periode zo onbezorgd van de ene naar de andere locatie heb kunnen hoppen. Ik heb intens genoten van de reis. De plaats van bestemming altijd onbekend. Maar altijd nieuwe vrijheid en nieuwe situaties die op me wachtten. Het was ongelofelijk, onbeschrijflijk leuk. En de herinneringen zullen altijd blijven.

Geschreven door Traveling.dutchie