Ho-ly-shit. Ze hebben hier een H&M! En Starbucks! Wait whuttttt?!?!?!

Dat waren mn eerste gedachten toen ik het vliegveld uit kwam lopen in het benauwde en snikhete Kuala Lumpur. I wasn't readyyyyy. Ik wist heus dat ik naar een stad ging, een echte, met stadsleven, zo een die je in Europa overal ziet, maar ik was er niet op voorbereid. Ik moest echt even wennen aan alle "westerse luxe". Wat een overbodig gedoe, dacht ik. Na een halve dag was ik ook wel weer gewend hoor, maar ik moest echt weer even aarden in de wereld die me eigenlijk zo bekend is. Met metro's en treinen enzo. Ik bedoel, met de metro naar mn hostel! Hoe dan?! Nou, dat wist ik ook eigenlijk alleen maar omdat ik heel toevallig naast een meisje in het vliegtuig zat die ik in Nong Khiaw had ontmoet, die plek van mijn laatste blog. Hoe groot is die kans? Ik kende haar alleen oppervlakking, want we ontmoetten elkaar pas op de dag dat we allebei vertrokken naar andere steden, maar nog steeds. Hetzelfde vliegtuig, oke, maar ze zat ook nog eens direct naast me in het vliegtuig! Luckily for me had zij vriendjes gemaakt met een gozer die zo'n beetje het hele netwerk van Kuala Lumpur uit zn hoofd kende, dus hij dirigeerde ons zo naar de bus die we moesten pakken en zette ons in verschillende richting op de metro richting ons hostel. Toen begon de ellende, want alles was verbouwd en ik had de map van Kuala Lumpur nog niet gedownload op mn telefoon. En laat ik nou nét eens het richtingsgevoel hebben van Dory uit de film Nemo. Ik kan het alleen niet afschuiven op korte termijngeheugen verlies, ik heb gewoon geen richtingsgevoel. Helaas pindakaas. Geen idee waar ik naar toe moest dus. Toen was ik dus weer blij met de starbucks, want jeej wifi! Map gedownload en zo richting mn hostel gelopen. Easypeasy. Wat moest ik toch zonder mn smartphone. Het ding heeft meer hersens dan ik.

Kuala Lumpur is echt een wereldstad met veel te hoge gebouwen, dakterassen met uitzicht over de skylines, en ontelbare shoppingmalls. In een van de shoppingmallls hebben ze, net als in Las Vegas, een achtbaan gebouwd. Die moesten we uiteraard uitproberen. Dat liep uit op een lichtelijke teleurstelling, maar wat hadden we anders verwacht? Daarna hebben we ons vermaakt bij " The Upside Down House". Een beetje aan het plafond lopen hangen enzo. Een andere dag heb ik me vermaakt door 3 musea af te lopen in het museumkwartier. Het regende, dus dat was een prima dagbesteding. Ook heb ik zo'n beetje elke avond gespendeerd op de dichtstbijzijnde rooftop bar, om te kunnen genieten van het uitzicht. Ennnnn van een wijntje, een zeer welkome variatie na 4 maanden allerlei verschillende soorten bier te hebben getrotseerd. Wat was dat wijntje intens genieten. Zelfs van de regel afgestapt om nooit op de foto te gaan met mn haar in een knot (ik haat dat bij mezelf, maar t is zo lekker makkelijk), er moest en zou een bewijs komen dat ik ein-de-lijk aan een wijntje zat. Een andere avond hebben we met een paar gasten uit het hostel in een van de zijstraten van de partystraat van Kuala Lumpur flunky ball gespeeld, een drankspelletje uit duitsland waarbij je met twee teams speelt, een lege fles om moet gooien en als je hem om hebt gegooid, mag jouw team drinken totdat het andere team de bal heeft gepakt en de fles weer overeind heeft gezet. Het team dat als eerst al het drinken op heeft, heeft gewonnen. We zorgden voor een heel schouwspel, allemaal locals bleven staan om ons te filmen en wilden meedoen. Later zijn we gevraagd een club in te komen, en werden we zo langs een hele rij wachtenden geloodst (sorry mensen) en kregen we een gratis fles vodka aan onze vip tafel. Geen idee hoe we dat voor elkaar hebben gespeeld, maar het was een geniale avond!

Ik heb me prima vermaakt in Kuala Lumpur! Het was leuk om weer een keer in een grote stad te zijn, maar ik vond het ook helemaal niet erg dat ik richting de Filipijnen zou gaan. Op weg naar het vliegveld heb ik nog even de metro de verkeerde kant op genomen (ik leer het ook nooit) waardoor ik mn bus miste en er op een andere manier moest zien te komen. 672 overstappen verder kwam ik dan eindelijk, gelukkig maar een half uur "te laat", op het vliegveld aan. Klaar voor mn volgende avontuur! Hierover meer in de volgende blog, de Filipijnen zijn fantastisch mooi, dus bereid je maar vast voor op miljoenen jaloersmakende foto's. Sorry not sorry. Nouja, eigenlijk wel een beetje, want vaak wilde ik al dat moois in real life met jullie delen. Maar we doen het maar met de foto's! Joe, liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie