De afgelopen tijd heb ik wat anders gedaan dan voorheen. Ik heb niet iedere paar dagen mn backpack opnieuw ingepakt, maar ik heb mijn backpack uitgepakt en mijn spullen in een kast gestopt. Een kast, lieve mensen, een kast waar ik mijn mini stapeltje kleren in bewaar en waar ik mijn tandenborstel iedere ochtend en avond vandaan tover. Dit is mijn laatste week in het mooie San Cristobal de las Casas. Mijn laatste week. Na hier anderhalve maand te zijn verbleven. Ik kan je vertellen dat ik deze plek stiekem heel erg ga missen, ik ben het echt "thuis" gaan noemen de afgelopen tijd. Ik zou hier zomaar permanent kunnen wonen. Ik ben echt verliefd geworden op de plek! Niet alleen omdat de stad zelf zo mooi is, maar ook omdat er zo veel te doen is in de omgeving. En daarnaast is het hostel waar ik vrijwilligerswerk aan het doen ben een ontzettend leuke plek en werk ik met veel te leuke mensen. Ik wil niet weg (stiekem ook wel hoor want als ik hier weg ga betekent dat dat ik bijna mama, tante en vriendinnetje kan knuffelen), maar als het even kon zou ik er zomaar nog een paar maandjes achteraan plakken hier.
.
.
.
.
.
.
.
.
Dit schreef ik anderhalve week geleden, want ondertussen heb ik San Cristobal verlaten. En ik mis het inderdaad nu al! Wat was het fijn om een langere tijd op één plek te blijven en de stad echt te leren kennen. Als je ooit tips nodig hebt, ik weet de plek waar je de beste verse vis kunt eten, de plek waar je pizza voor 1 euro kunt vinden, de plek met de allerlekkerste koffie én de plek met de goedkoopste koffie (want niet iedere dag is het "lekkere-maar-eigenlijk-te-dure-koffie"-dag), de plek waar je wijn en tapas voor 1 euro kan vinden (3 hoeraatjes voor de geniale uitvinder van deze toko), de plek waar je het mooiste uitzicht over de stad hebt, de plek waar je je het beste even kan verstoppen voor alle mensen, het stalletje op de markt waar je de beste avocado's kan vinden, het gat in de muur waar je de beste anti-kater-frietjes van de stad vindt (ze hebben er zelfs joppiesaus, joepie!), en de straat waar het leukste hostel van de stad zich bevindt. Ik blijf me verbazen hoeveel ik van eten hou als ik zo bovengenoemde punten teruglees, haha! Maar ik kan je ook vertellen wat je in de omgeving moet doen! Zo moet je zeker naar de El Chiflon watervallen, want dat is de indrukwekkendste (zie foto's, ho-ly-crap) waterval die ik tot nu toe op heel mn reis heb gezien. Oh, en je moet ook naar de Montebello Lakes, want ook die zijn adembenemend mooi en heerlijk om in te zwemmen. Wel een poquito frío (beetje koud). En vergeet ook vooral niet het aangelegen dorpje te bezoeken waar ze maya rituelen met christelijke rituelen hebben verwoven. Je hoeft geen dure tour te doen, je kan zo in een collectivo (taxi busje) hoppen die je voor nog geen euro naar bestemming rijdt. En vergeet dan ook vooral niet een verse maiskolf te eten op het pleintje daar! Maar wat je helemaal niet moet vergeten is gewoon een beetje rondlopen in San Cristobal. Het is zo'n schattig, lief en idyllisch stadje dat je er vanzelf verliefd op wordt. En doe zeker ook de Free Walking Tour, want die laat je alle hotspots van de stad zien!

Ik heb het zo mega naar mn zin gehad in San Cristobal! Alle vrijwilligers met wie ik heb gewerkt waren stuk voor stuk mega toppers. Ik kan niks bedenken wat ik niet leuk vond in San Cristobal. Behalve misschien de aardbeving die we hebben meegemaakt. Dat was best een beetje spannend! Het is eigenlijk ook ergens wel een grappig verhaal.. ik ga het gewoon vertellen. Ik had, zoals de meesten van ons Nederlanders, nog nooit een aardbeving meegemaakt. Toen ik om een uur of 12 wakker werd van het schudden van mijn bed, begreep ik dan ook geen pepernoot van wat er aan de hand was. Ik dacht dus eerst even dat een van mijn vrijwilligersvriendinnen, die in het stapelbed boven me sliep, seks aan het hebben was. Geen grappen. Ik deed mn oordoppen uit en wilde net vragen of ze wel goed in dr hoofd was en of ze dat als-je-blieft even ergens anders kon gaan doen, toen ik besefte dat het allemaal wel heel hard aan het schudden was. En toen hoorde ik pas alle herrie. Ik hoorde de aarde rommelen, en een enorme herrie van alle stapelbedden die zo hard aan het schudden waren. Omdat ik nog nooit een aardbeving had meegemaakt (en kom op, ik was net wakker en iedereen die me een beetje kent weet dat ik dan absoluut niet op mn scherpst ben) snapte ik dus met mn slome kop nog steeds niet dat het een aardbeving was. Pas toen ik mijn hoofd uit mn bed stak en een andere vrijwilliger me zag, besefte ik dat het een aardbeving was. Nádat hij 3 keer riep "get up, grab your keys and go outside!". Na de eerste keer roepen snapte ik het nog steeds niet namelijk. Na de tweede keer roepen begreep ik het eindelijk, maar mn niet-zo-wakkere lichaam reageerde niet gelijk op mn gedachten. Na de derde keer roepen sprong ik eindelijk uit mn bed, probeerde op een rommelende en schuddende grond mn broek aan te trekken (ik rende liever niet in mn onderbroek naar buiten, maar probeer maar eens je evenwicht te behouden op een schuddende grond met een niet-wakker-lichaam) en rende zo snel als ik kon naar buiten. En dit allemaal in de twee minuten die de aardbeving duurde. Kan je het je voorstellen? Als ik er nu aan terugdenk is het best grappig, maar toen ik eindelijk buiten stond ging mn hart als een razende tekeer. Het was een aardbeving van 8.1 op de schaal van richter. In de binnenstad van San Cristobal was de schade minimaal, maar in de buitenwijken zijn er 3 mensen overleden. Heel heftig en heel sneu voor de gemeenschap. "Gelukkig" zaten wij nog redelijk ver van het epicentrum, dus we zouden kunnen zeggen dat we "geluk" hebben gehad, maar dat vind ik teniet doen aan de slachtoffers die deze aardbeving heeft gemaakt. Moeder natuur is meer dan prachtig, maar soms ook gewoon een bitch. Excuse my language.

Al met al kan ik niet geloven hoe verliefd ik ben geworden op Mexico. San Cristobal de las Casas was voor mij nu helaas de laatste stop in Mexico. Ik had nog plannen om veel meer van het land te zien, maar dat is door de orkaan Irma (nog meer bitchy moeder natuur) zijn de plannen gewijzigd. Het plan was om vanuit Cancun naar Cuba te vliegen om de allerliefste mama, tante en vriendinnetje te meeten, en vanuit daar terug te vliegen naar cancun om de rest van Mexico te doen. Helaas heeft orkaan Irma Cuba voor een groot deel beschadigd, en was het geen goed plan om daar heen te reizen. Nu zijn de reisplannen dus gewijzigd, en vliegt het gezelschap richting Nicaragua! Ook geen straf hoor, mega veel zin in. Ondertussen zit ik namelijk op het vliegveld in Costa Rica te wachten op mijn tweede vlucht van vandaag richting het mooie Nicaragua en richting de liefdevolle knuffels van mijn reisgezelschap. Ik kan niet wachten! En Mexico loopt niet weg, ik ben nog lang niet klaar met dat prachtige land en ik weet dan ook meer dan zeker dat dit bezoek niet de laatste keer was voor mij. Deze plannenwijziging geeft me alleen maar meer reden om snel terug te komen naar deze kant van de wereld!

Lieve mensen, ik vind het weer mooi geweest. Ik loop nog heel wat blogs (met terugwerkende kracht) achter, dus daar ga ik maar snel een beginnetje aan maken. Voor nu: Hasta la pasta! Liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie