Jawel jawel, tijd voor een nieuw land om samen met vriendinnetje Caro te ontdekken! Caro kwam uiteraard aan in Ho Chi Minh Airport vanuit Nederland, en ik zou een bus pakken vanuit Cambodja. Normaal gesproken is het super makkelijk om een bus te boeken vanuit Kampot, maar omdat het net Chinees Nieuwjaar was geweest, ging zo'n beetje iedereen (terug) naar Ho Chi Minh, waardoor de bus vol was. Super irritant, want ik had hem eigenlijk al twee dagen eerder willen boeken (ik ben een blijf een regelneef) en toen wilden ze dat niet doen, omdat ik dat perse de dag van tevoren moest doen. Wat ik dus braaf deed, om er achter te komen dat ie ondertussen vol was. Zucht. Ik wilde natuurlijk op tijd zijn voor de aankomst van de vlucht van Caro, dus ik begon me al een beetje zorgen te maken. Gelukkig kwam Laura op het briljante idee om de bus naar Sihanoukville te pakken, zodat ik daar een nachtbus zou kunnen nemen naar Ho Chi Minh. Dat leek in ieder geval briljant. Sihanoukville is maar 2 uur bij Kampot vandaan, dus dat zou maar een klein beetje om zijn. Het sloot uiteraard niet allemaal aan, dus het kostte me uiteindelijk 8 uur extra, maar ik had het ervoor over. Maar serieus, wat een grap die bus vanuit Sihanoukville! Ik zal even een uitleg geven van mn reis, je lacht je een breuk. Ik op dat moment niet, maar ondertussen kan ik er om lachen haha! Oke komtie. Eerst in de ochtend dus een bus naar Sihanoukville: die had 3 uur vertraging. Hongerrrrr toen ik aan kwam! Was al dik na lunch tijd. Ik heb altijd honger, dus jullie zullen wel denken dat ik me aanstel, maar nee ik had écht honger. Anyways, ik was dus eindelijk in Sihanoukville, daar werd ik om 6 uur (oftewel 7 uur) eerst opgehaald met een busje vanuit het hostel waar ik de nachtbus had geboekt. Toen werden we na 5 minuten de bus uitgezet, om in een grote bus te stappen die ons naar het busstation bracht. Toen kwam ik op het busstation, waar ik een hele chille bus in mocht die - volgens alle medewerkers - rechtstreeks naar Ho Chi Minh zou gaan. Chilllll! Not dus. Na 3 uur rijden en een klein beetje slaap, moesten we de bus weer uit om een uur te wachten op de bus die ons naar ho Chi Minh zou brengen. Wij die bus in, worden we twee straten verderop geparkeerd en smeert de buschauffeur hem. Wait what? Dit was dus al bus nummer 5. Ik probeerde toch maar wat te slapen, ook al stonden we stil, was er geen busschauffeur, was het snikheet zonder de airco in de bus (lekker zweten) en zou ik hoogstwaarschijnlijk al te laat komen om caro op tijd op te halen. Ik sliep eindelijk een beetje (het was ondertussen al 3 á 4 uur snachts) toen we weer de bus uit moesten om in bus nummer 6 te stappen. And I shit you not, ook deze bus reed twee straten verder en parkeerde ons in een random straat waar we wéér 1 uur stil stonden, wederom had de buschauffeur hem gewoon gesmeerd. Na dat uur konden we dan ein-de-lijk in bus nummer 7, en die begon zich eindelijk naar de grens te bewegen. En dan moet je je voorstellen dat ik al die buswissels al ontzettend nodig naar de wc moest en amper een oog had dicht gedaan. Fuhun! Toen we eindelijk gingen rijden was het 5/6 uur sochtends en ik was sinds 9 uur de vorige ochtend bezig om naar Ho Chi Minh te komen. Feest! Op dat moment miste ik de georganiseerde bussen van Thailand wel een beetje haha! Maar goed, na nog een heel avontuur bij de grens (een heel stuk moeten lopen omdat je met de bus illegaal binnen komt, en dan direct over de streep weer de bus in mogen stappen) was ik dan eindelijk in Vietnam! Whoopwhoop! De bus kwam blijkbaar langs het vliegveld, maar dat had mevrouw natuurlijk gemist, dus toen ik daar achter kwam heeft de buschauffeur me "1 km" van het vliegveld afgezet. Maak daar maar 3 km van, haha! Dus ik lekker met mn backpack op mn rug richting het vliegveld. Heulemaal bezweet toen ik aan kwam! "Gelukkig" duurde het voor Caro twee uur voordat ze door de douane heen was, en was ik nog op tijd ook al was ik eigenlijk 2 uur te laat (ik had eigenlijk om 06:00 aan moeten komen met de nachtbus, maar was dus uiteindelijk om 12:00 aangekomen, terwijl Caro dr vlucht om 10:00 was aangekomen). Jammer genoeg was Caro dr backpack nog ergens in verweggistan, dus zonder backpack, maar na heel veel knuffels na elkaar 2 maanden (superlang, ahum) niet te hebben gezien, zijn we de lokale bus in gestapt naar ons hostel. Na een hele zoektocht naar ons hostel (konden uiteraard de weg niet vinden nadat mijn maps.me het had begeven omdat mn telefoon uitviel. Echt, hoe deed iedereen dat vroeger met alleen een kaart?!) konden we dan eindelijk een douche nemen om daarna een beetje de stad verkennen! We hebben deze avond voornamelijk een beetje rond het hostel rondgelopen, koffie gedronken, lokaal eten gegeten en lekker bijgepraat! Na een lekker biertje te hebben gedronken bij een skybar zijn we, beiden redelijk kapot van de reis die we achter de rug hadden, aardig vroeg naar bed gegaan.

Door de vermiste backpack van Caro hebben we besloten 1 extra nacht in Ho Chi Minh te blijven. Het plan was eigenlijk om de volgende dag direct door te reizen, maar we hadden zo het vermoeden dat Caro dr tas niet de volgende dag terecht zou zijn. En dat hadden wij goed gezien! De tweede dag zijn we na een uitgebreid en lekker lui ontbijt opnieuw lopend de stad gaan verkennen, dit keer met het idee om naar het Vietnamese oorlogsmuseum te gaan. Luilak en luilak waren alleen vergeten dat het tussen 12:00 en 13:30 dicht was voor lunch, dus precies toen we aankwamen was het museum dicht. Toen hebben we nog maar een koffietje genomen, want he, wat moet je anders? Vietnamese koffie is dan ook wel echt super lekkere koffie, dus t was allemaal geen straf. Ik heb serieus nog nooit zoveel koffie gedronken als in de afgelopen drie weken in Vietnam. Anyways, na nog meer doelloos rondlopen konden we dan eindelijk het oorlogsmuseum in. Heel indrukwekkend! Weer ontzettend veel foto's die laten zien hoe het er tijdens en na de oorlog aan toe ging. Vooral het gedeelte over agent orange heeft me heel erg geraakt. Agent orange is het soort gif dat gebruikt werd in de oorlog door de amerikanen om hele gebieden onvruchtbaar te maken. Klein detail is alleen dat alle mensen die in aanraking kwamen met agent orange "verminkte" kinderen hebben gekregen, tot twee generaties toe. Vergroeide gezichten, voeten, handen, knieën, buiken en hersens. Oorlogen doen zo veel onrecht aan in deze wereld! Ik blijf mezelf maar verbazen over hoe slecht de mensheid in elkaar kan zitten. "Het doel heiligt de middelen" schijnt een uitspraak te zijn waar de top van de wereld zich aan vast houdt wanneer ze hun daden rechtvaardigen, maar als je echt ziet wat het mensen aan doet kan je zo gewoon niet denken. In zo'n museum waar je zo veel onrecht ziet wat onschuldige mensen is aangedaan kan ik me zo'n nietsnuttig poppetje in deze wereld voelen. Wat kan je als 1 persoontje nou teweeg brengen in zo'n wereld waar enorme grootmachten weg komen met dit soort daden? Vrij weinig, denk ik dan altijd. Maar bewust zijn van de gruwelen die zich tot op de dag van vandaag nog steeds voor doen in deze wereld, en begrip opbrengen voor degenen die daar nog steeds voor moeten vluchten kan in ieder geval een begin zijn.

Goed, dat gezegd hebbende zal ik het weer over leuke dingen gaan hebben. Zoals de kookcursus die we gedaan hebben op dag drie, de laatste dag voordat we de nachtbus pakten naar de volgende bestemming. Vietnam is een land met onwijs lekkere gerechten die authentiek zijn voor Vietnam. Een paar van die gerechten zijn zo authentiek dat je ze niet eens kan leren, omdat je de ingrediënten in Nederland niet kan krijgen. Een paar andere hebben we wel kunnen leren, en oeioeioei wat was dat lekker! Zo hebben we een bahn xeo gemaakt, wat een soort hele dunne pannekoek is van rijstmeel, gevuld met lekkerheden als garnalen, taugé, champignons en tofu. De pannekoek met ingrediënten snij je vervolgens in stukken en eet je door middel van de stukken in een blad met sla op te rollen, nadat je wat lokale veelgebruikte kruiden in de vorm van bladeren hebt toegevoegd. Dit rolletje met al die smaaksensaties doop je dan nog in een zelfgemaakt vissausje, en ik zweer het je, je hebt de hemel in je mond. Fan-tas-tisch. Naast dit gerecht hebben we nog een jonge kokosnootwortel salade gemaakt (ook meer dan verrukkelijk) en hebben we verse spring rolls gemaakt die me ook nog steeds het water in de mond doen lopen. Haha, volgens mij hou ik van eten! Sorry als je nu honger hebt door mij. Ik heb nu ook weer honger al heb ik net gegeten. Anyways, het was een hele leuke dag! Ik denk er aan om in bijna elk land een kookcursus te doen, dan kan ik als ik ooit weer eens thuis kom in Nederland alle keukens uitproberen!

Die avond hebben we, als echte backpackers, een manicure en pedicure genomen. Slecht he? Maar het was zo belachelijk goedkoop dat we er gewoon niet voorbij konden lopen. Luxe leven, die backpackers. Daarna hebben we de nachtbus gepakt naar Da Lat, een stad meer richting het noorden. Gelukkig kwam Caro dr backpack net op tijd, een uur voor we weggingen was ze eindelijk herenigd met dr geliefde tas! Da Lat was superleuk, met canyoning, cafe's waar je in kan verdwalen en nog veel meer koffirstops. Ik vertel daar allrmaal wel meer over in de volgende blog. Nu ga ik eerst lekker een dutje doen, gisteravond was Caro's laatste avond (snik snik) dus die hebben we even goed aangepakt. Mn moeheid is nu alleen wel aan het winnen, dus ik vind het wel weer mooi geweest voor vandaag. Liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie