Goeeeeed, na die veel te leuke Gibbon Experience werd het dus tijd om de bus te pakken naar Nong Khiaw. Ik moest eerst een bus hebben naar een plaatsje in de middle of nowhere, waar ik rond 11 uur 's avonds aan zou komen om daar een hostel te vinden, waarna ik de volgende ochtend dan een bus kon pakken naar Nong Khiaw. Direct vanuit de Gibbon experience ben ik (zonder te kunnen douchen, bahbah) opgehaald om de eerste bus in te gaan. Uiteraaaarddddd kwam deze bus twee uur te laat. Ik had toen al moeten weten dat het op een fiasco uit zou lopen. Best een grappig fiasco hoor, dat dan wel. Luister dit. Toen de bus uiteindelijk kwam, bleek het een slaapbus te zijn. Reden nummer 2 dat het een drama ging worden. De slaapbussen in Laos zijn namelijk een stuk dramatischer dan in andere landen kan ik je vertellen. Ze hebben namelijk een soort eenpersoonsbedden boven elkaar gebouwd, die in de breedte een stuk kleiner zijn dan je gewend bent van de standaard eenpersoonsbedden in Nederland. Zeg maar de helft. "Wat zeur je nou, dat is toch nog steeds best luxe", zou je dan denken. Ja dat had zéker luxe geweest, áls je daar dan in je eentje in kon liggen. Maar nee, uiteraard, natuurlijk niet, die mega smalle eenpersoonsbedjes zijn voor twee personen. Ik was als een van de eersten in de bus en lag op de aangegeven nummer 10, dus bij iedere man die binnenkwam dacht ik: pleeeeease heb geen nummer 11, please please please heb geen nummer 11! Al dachten die mannen vast heel wat anders. Ik begreep ook meteen waarom een van de locals met wie ik buiten wat had staan kletsen heel hoopvol vroeg of ik misschien de zitplaats naast hem had. Nee meneer. Anyways, uiteindelijk kwam er een vrouw binnen die godzijdank nummer 11 had, anders lag ik daar met een vent compleet opgepropt. Nu lag ik dan compleet opgepropt met een lokaal vrouwtje. Minstens één van ons moest op onze zij liggen, omdat we er anders niet pasten. We lagen uiteindelijk allebei maar op onze zij, in een soort awkward lepeltje lepeltje positie waarin we allebei zo min mogelijk probeerden te bewegen. Ik durfde nog net adem te halen. Rond 11 uur, na 6 uur in deze awkward positie te hebben gelegen, kwamen we aan bij de eerste stop. Ik dacht dat ik er uit moest, maar mijn stop was nog 3 uur verder. Well, shit! Dat betekende dus dat ik midden in de nacht aan zou komen in de middle of nowhere. Het lokale vrouwtje moest er wel die stop uit, dus één pluspunt: ik had nu mn bedje voor mezelf. Toch maar proberen een beetje te slapen, al was mn onder buurman de boel aan het onderkotsen, de man voor me keihard aan het snurken, en de baby naast me keihard aan het huilen. Wat. Een. Feest. Zonder een greintje slaap kwam ik om 2 uur aan in de hoop iets te vinden waar ik kon slapen, al wist ik diep van binnen wel beter. Compleet uitgestorven. Stond ik dan met mn backpack, in het pikdonker, in de middle of nowhere. Er was werkelijk maar één straat waar twee guesthouses aan zaten, dus die ben ik af gaan lopen. Het eerste guesthouse was pikdonker, er brandde geen licht niks. In het tweede guesthouse brandde wel licht en de deur stond open, maar er stond een hek voor en die kreeg ik met geen mogelijkheid open. Toen ik er naar toe liep kwamen er 2 honden aangerend die keihard gingen blaffen. Ik dacht nou das mooi, misschien komt er iemand open doen. Niet dus, het enige wat die twee honden teweeg brachten is dat in heel die straat alle honden in actie kwamen en keihard begonnen te blaffen. Ik dacht heel even dat ze door de hekken heen zouden breken om me allemaal te lijf te gaan daar midden in de nacht, niet normaal die herrie. Dus, daar stond ik dan, met mn backpack in het donker tussen blaffende honden en nowhere to go. Uiteindelijk begrepen de honden dat ik geen bedreiging was (gelukkig, ze hebben me niet aan reepjes gescheurd) en stierf het geblaf weg. Toen heb ik als een echte tarzan mn backpack over het hek gegooid, ben er zelf overheen geklommen op een plek waar de punten op de rand misten, en heb ik voor het guesthouse op een bankje zitten wachten tot het licht werd. Wat een nacht!

Rond een uur of 7 ben ik maar een plekje op gaan zoeken om te kunnen ontbijten. Geen mens sprak uiteraard engels daar in de middle of nowhere, dus ik moest mezelf duidelijk proberen te maken door gebarentaal te gebruiken, met mn brakke hoofd op de vroege morgen. Niet mijn sterkste dagdeel, en zeker niet zonder slaap 😂 mensen die me kennen weten hoe de ochtenden voor mij zijn haha! Uiteindelijk heb ik het voor elkaar weten te krijgen dat ik ergens kon ontbijten met een kom noodle soup, die op dat moment zeer welkom was kan je ik vertellen. Het was ondertussen namelijk al 9 uur. Door nog meer gebarentaal te gebruiken kwam ik er dan ook achter waar het busstation was, zodat ik dan eindelijk mn bus kon pakken naar Nong Khiaw. Wat een avontuur! Toen het nog donker was vond ik het allemaal niet zo leuk, maar toen ik eenmaal in de bus zat naar mn eindbestemming kon ik er de lol al van in zien. Helaas heb ik ook in die busreis niet kunnen slapen, maar aangekomen in Nong Khiaw maakte dat ook niet veel uit, want de omgeving was zó mooi dat ik direct energie voor 10 kreeg. Werkelijk waar prachtig! En mn geluk was weer gewederkeerd, want ik liep de bus uit en zag direct een hostel waar ik over had gehoord, maar die ik niet online had kunnen vinden. Ik liep binnen en jawel, ze hadden nog precies 1 bed over. Winning!

De foto's zeggen over deze omgeving denk ik meer dan genoeg. In principe is Nong Khiaw een klein dorpje van één hoofdstraat met wat aftakkingen dat naast een rivier in een dal ligt. Er zijn twee bergen waar je zelf zonder gids op kan klimmen. Die twee hikes heb ik allebei gedaan. Adembenemend uitzicht! De eerste hike heb ik de dag na aankomst om 11 uur samen met een meisje uit het hostel gedaan, wat een kleine inschattingsfout is geweest. Snik en snikheet toen we eindelijk de top bereikten! Die middag zijn we naar wat grotten gefietst op een fiets die de naam niet eens waard is (we hadden beter kunnen lopen) en daarna lekker met uitzicht op het water in een cafe ons boek gelezen. De andere hike hebben we de ochtend erna gedaan om de zonsopgang te bekijken. P R A C H T I G. De hike omhoog was me weer een hel, vooral omdat dit inclusief de Gibbon Experience de 5e dag was dat ik mn benen in de strijd gooide om een piek te bereiken, en mn benen namen me dat niet in heel veel dank af. Het is ons wel gelukt, en een half uur sneller dan de aangegeven tijd (deed me toch goed, gezien mn conditie voor mijn gevoel dieper dan het nulpunt is gedaald). Boven op de berg lekker ontbeten met een appel en een banaan, om wat energie op te bouwen voor de weg naar beneden. Gelukkig zijn die, naast de pijn in de knietjes, conditioneel een stuk minder afzien.

Nong Khiaw is vooral een heel chill, rustig plaatsje waar je wel lekker actief kunt zijn in de omgeving. Voor mij de perfecte combinatie tussen het ultieme vakantie gevoel tussen chillen met je boekje en genieten van prachtige uitzichten, maar ook het lekkere actieve en uitdagende. Heer-lijk. Als ik langer had kunnen blijven, had ik dit zeker gedaan! Dit was helaas mijn laatste nieuwe stop in Laos though, ik moest via Luang Prabang terug naar Vientiane om daar mn vlucht te pakken naar Kuala Lumpur voor een citytrip. Hierover vertel ik in de volgende blog meer.

Laos, wat was je heerlijk! Prachtige natuur, super lieve mensen, mooie cultuur en lekker eten. Alles wat je nodig hebt! De volgende blog gaat over een nieuw land en nieuwe bijbehorende avonturen.

Hasta la pasta lieve mensen! Liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie