Éven serieus. Wat een paradijs. Al moet je er wat voor over hebben, ik zou het iedere keer weer overnieuw doen. Het was het helemaal dubbel en dwars waard!

De weg om er te komen was weer eens een drama (laten we vaststellen dat midden in de nacht aankomen zonder accommodatie te hebben geboekt geen succes is) maar de plekken en de tour die ik heb gedaan waren het meer dan waard. De eerste nacht kwam ik dus in het pikdonker aan in El Nido, zonder verblijfplaats, en in de middle of nowhere. Ik zat bij een stel aardige Canadezen in de minibus en zij werden afgezet bij hun hostel in de middle of nowhere, dus ik hoopte dat ze ook een plekje voor mij zouden hebben, maar zodra ik binnen liep zag ik dat ik dat op mn buik schrijven. Veel te leuk hostel, dus volgeboekt tot de hangmatten buiten. Thank god lag er een resort naast het hostel waar ze nog wel plek hadden, dus ik kon in ieder geval in een (godsgruwelijk dure) bungalow slapen. Toen ik wakker werd en het uitzicht zag, was dat allemaal snel vergeten though! Prachtig. Toch maar snel uitgecheckt en een ander hostel opgezocht die meer in mijn budget zou passen (wat helemaal geen drama was zonder internet en vervoer, zwetend met mn backpack op mn rug door heel el nido rond struinen, om tot de ontdekking te komen dat alles vol zat, tot een tuktuk chauffeur me voor de zesde keer rond zag lopen en medelijden met me kreeg, waarna hij me aanbood een kamer te zoeken voor me, die uiteindelijk net zo duur was als de eerste. Zucht).

Na al die ellende dan eindelijk een scooter gehuurd om het eiland te verkennen, maar ik wilde me eerst in gaan checken voor de tour waar ik me voor had aangemeld. Een driedaagse boottocht van El Nido naar Coron. Dus ik met mn goede gedrag op weg naar de plek die mijn geliefde google maps me aangaf! Eerste gedeelte ging helemaal prima, maar toen kwam ik me even op een weggetje uit, ongezond. Hobbels en gaten en losliggende stenen waar je u tegen zegt. Als je net als ik denkt in beelden: pak dan nu even alles wat je voor je ziet nu je dit leest, maak het 15x erger, dan heb je ongeveer de weg voor ogen waarop ik gereden heb. Daar heb ik zo'n half uur over heen gereden in de verstikkende hitte met een gemiddelde snelheid van 3 km per uur en de constante angst dat de scooter het daar in de middle of nowhere compleet zou begeven, om me te bedenken dat dit wel een heel rare plaats zou zijn voor een reisbureau om zich daar te vestigen. Ik naderde het stipje op google maps steeds verder, maar het leek in de verste verte niet op een plek waar elk zichzelf respecterend reisbureau ook maar aan zou denken zich te vestigen. Toen ik aankwam, stond er alleen een soort klein schuurtje waar drie locals hem zaten te chillen. Ik vroeg naar Buhay Isla, de naam van het reisbureau, en ze keken me aan of ze water zagen branden. Lekker dan. Uiteindelijk ben ik maar een stukje terug gereden, op zoek naar ontvangst, en heb ik mn net gekochte simkaart met internet gebruikt om de reisorganisatie een berichtje te sturen op Facebook. "Oh ja dat klopt, de locatie komt totaal niet overeen met de werkelijke locatie. Maar je kan sowieso nu niet inchecken, dat kan pas om 6 uur". Fijnnnnn. Blijkbaar had de mail met die informatie mij niet bereikt. Hoe dan ook, na een evenementvolle ochtend waar ik helemaal klaar mee was ben ik hem, na een half uur terug gereden te hebben op de verschrikkelijke weg, gepeerd naar een prachtig strand genaamd Mactan beach. A-dem-benemend. Dat verzachtte meteen de omstandigheden van heel die twee dagen. Daar heb ik lekker kunnen relaxen tot het tijd was om in te checken voor de tour. Na dat allemaal geregeld te hebben ben ik lekker gaan slapen, ik vond dat ik dat wel had verdiend. Jammer genoeg was de stroom nog even uitgevallen in het hostel (heeeeeeeetttttt) dus ik lag de eerste paar uur als een platgewalste zeester op het bed te plakken. Oh well. Kon er nog wel bij.

Goeeeeedddd, de volgende ochtend met dag en dauw opgestaan om de beste tour ever te gaan doen: Buhay Isla van El Nido naar Coron. Drie dagen op een boot, die stopt bij alle onwijs mooie bounty eilandjes en snorkelplekken. Mijn hemel, wat was dat mooi! Ondanks alles dat fout ging tijdens de tour, is het het mooiste wat ik gedaan heb in de Filippijnen. Het eten dat ze maakten op die boot, ongelooflijk. Ik kan je verklappen dat het eten op de Filippijnen helemaal niet spectaculair is, maar wat ze iedere keer op tafel toverden (wat ze bereidden in een keukentje van een halve bij een halve meter), was echt fenomenaal. Daarnaast waren de plekken waar we naar toe gingen on-wijs mooi. En dan hadden we ook nog eens een gezellige groep! De eerste dag ging de boot alleen stuk, dus we moesten midden op open water wachten tot we werden opgehaald door een andere boot (lekker deinen op de golven, hallo misselijkheid). We kwamen daardoor in het pikdonker aan in ons basecamp, wat het douchen met emmers een beetje moeilijker maakte, en waardoor we werkelijk waar geen idee hadden waar we überhaupt verbleven. Toen we wakker werden de volgende ochtend, merkten we al gauw dat we werkelijk waar in het paradijs zaten, dus dat was een fijne ontdekking. Deze dag zou de boot zijn gemaakt, maar dat was niet het geval waardoor we langer moesten wachten om weg te kunnen. Hierdoor haalden we het niet naar het basiskamp waar we eigenlijk naar toe moesten, waardoor we de laatste dag een stuk langer moesten varen dan gepland. En besloot de zee nou net die dag onwijs wild te zijn! Zaten we dan met zijn allen, in onze regenjassen, ons wanhopig vastklampend aan de boot, proberend het opspattende water en de wind te vermijden. In het begin lachten we ons dood, maar ik kan je vertellen dat het na een uur gewoon zeer doet, dat zoute water continu in je gezicht. Op een gegeven moment zat iedereen maar met zwembrillen en snorkels op, zodat het zoute water in ieder geval niet in je ogen spatte. Wat een avontuur, haha! Over het kleine puntje dat ik bijna kotsend aan de rand van de boot zat hebben we het maar niet over. En ook niet over de blauwe plek waar ik nog weken mee heb rondgelopen omdat ik toen ik daar zat, met een velletje van mn been tussen twee planken zat, toen de boot besloot samen te trekken. Auw.
Toen we rond een uur of 14:00 aanmeerden voor de lunch was iedereen echt intens blij! Later die dag werd het een stuk beter weer en zijn we gaan klif jumpen. Which was pretty awesome! Beetje jammer dat de zee nog steeds redelijk ruw was, en dat er precies een golf kwam toen ik langs de rotsen omhoog aan het klauteren was. De golf sleurde me weer mee terug naar beneden, waardoor ik een mooi lang litteken op mn bovenbeen kan toevoegen aan mijn toch al indrukwekkende verzameling littekens (sorry mama en papa, ik weet dat jullie me helemaal gaaf hebben afgeleverd, maar dat heb ik niet lang zo gehouden).

Ondanks dit alles, was het een van de mooiste dingen die ik heb gedaan in de Filippijnen. De foto's spreken denk ik voor zich. Prachtig! De laatste dag kwamen we redelijk uitgeput rond een uur of 19:00 aan in het plaatsje Coron. Hier heb ik voor de dag erna direct 3 duiken geboekt om de beroemde wrakken van Coron te kunnen zien. Ik had er echt zin in! Helaas, toen ik er aankwam de volgende dag om 07:00, vertelden ze me dat de kustwacht alle duikboten had verboden uit te varen naar die kant van de eilanden in verband met storm. Bummer! Ik ben dus helaas niet gaan duiken, maar heb wel een super leuke tour gedaan langs alle mooie plaatsjes langs Coron. Het had erger kunnen zijn! Aan het einde van de middag zijn we met een paar mensen van de tour naar het uitzicht punt geklommen om de zonsondergang te bekijken. Prachtig! Zonsondergangen blijven mn favoriet, ik kan er geen genoeg van krijgen. Hierna zijn we met zn allen gaan eten en hebben we een paar biertjes gepakt, voordat we uitgeput en voldaan richting onze bedjes vertrokken.

De volgende dag ben ik met de boot terug gegaan naar El Nido, om van daar te vertrekken naar Port Barton. Een van mn favoriete plekjes in de Filippijnen! Hierover in de volgende blog meer. Ohja, sorry voor de mensen die geabboneerd zijn op mn blog: het internet is super slecht hier en aangezien er heel veel foto's bij zitten gaat het vast niet in 1x lukken, dus jullie krijgen de mail vast honderdzesentwintig keer. Het spijt me. Don't shoot the blogger, shoot the internet. Ofzo. Tot de volgende keer! Liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie