3 februari 2021 - Oudewater, Nederland - omdat ik te lui en stom en kneuzig ben geweest om dit niet eerder te doen.

Als je me nu vraagt waarom ik zo ondersteboven was van Medellín, kan ik het je bijna niet meer goed uitleggen. Het nadeel aan 4 jaar na dato je blog afmaken. Maar dat ik verliefd was (en direct weer zou worden mocht ik er weer een keer verblijven) op die stad, is één ding wat zeker is. Eén van de eerste dingen die ik gedaan heb toen ik aankwam in Medellín is het meelopen met de gratis walking tour door de stad. Tijdens de walking tour hoor je veel over de geschiedenis van de stad. Het stond heel lang bekend als één van de gevaarlijkste steden ter wereld, in de tijd dat de stad in handen was van het kartel van Pablo Escobar. Dat is echter al een lange tijd niet meer zo, en stadsbewoners hebben blijkbaar niet graag dat er te veel aandacht naar de man toe gaat. Tijdens de walking tour werd zijn naam dan ook niet genoemd, zeker niet omdat de tour in het engels was, en niet alle stadsbewoners dat verstaan. Als zij de tourgids zouden horen praten over Pablo, zouden ze daar niet heel gelukkig van worden. Ik kan het me heel goed voorstellen. Medellín is zó veel meer dan de stad waar Pablo Escobar ooit heeft huisgehouden. Het is er echt fantastisch. Super veel mooie architectuur, mooie kunstobjecten, en zelfs natuur is in de stad te vinden. Het is er enorm, en de beste manier om je er te verplaatsen van plek naar plek is de metro. Super toegankelijk en makkelijk mee te reizen. Alsof je met de metro gaat in Rotterdam. Bovendien is Medellín een prrrrrima plek om flink los te gaan. Bars en clubs genoeg, en een goed techno feestje kon je op ongeveer iedere hoek van de straat wel vinden (als je in de juiste uitgaanswijk was dan). Ik heb een aantal flink goeie nachten gehad hier, dat weet ik in ieder geval nog wel. Details? Mij niet bellen. Dat weet ik dus niet meer.

Wat ik wél nog heel goed weet van Medellín is het uitstapje wat we gemaakt hebben naar Guatapé, een dorp in de buurt van Medellín waarnaar je met een dagbezoek heen en weer kon gaan. Het eerste waar ik aan denk als ik aan Guatapé denk is niet eens de enorme rots waar je een miljoen trappen moet beklimmen voor een adembenemend uitzicht (daarover straks meer) maar met name de enorm leuke en vrolijke kleuren van de huisjes van het stadje. Vrijwel elk huis heeft een andere kleur en het stadje zit vol met leuke koffietentjes waar leuke muziek wordt gedraaid. Ik weet nog dat we een heerlijke soep hebben gegeten in een klein cafétje, waar na een half uur de huisband huis ging houden en lekker tranquilo wat muziek ging spelen. Oh, wat mis ik die levensstijl soms. Geen haast, geen druk, geen zorgen, maar vooral genieten van de kleine dingen in het leven. Een ontzettend leuk en levendig stadje dus, waar ik maar wat graag door de straatjes slenterde om te genieten van de kleuren en de sfeer.
Maar die rots dus, dat is waarom de meeste mensen naar Guatapé vertrekken. Dat uitzicht. A-dem-benemend. De rots heet La Piedra del Penol en is écht, maar dan ook écht de moeite waard om te beklimmen. Ik was ondertussen richting het einde van mijn wereldreis aan het gaan en eerlijk, dit jaar was het geestelijk mijn beste jaar, maar lichamelijk/conditioneel gezien het slechtste jaar ooit voor mij. Een jaar (vr)eten en drinken tot je er bij neer valt is niet persé de beste keuze wanneer je wil hiken. Die miljoen treden (ok, ok, technisch gezien 740 treden) waren dus écht wel een dingetje. Maar ik ben onderweg toch menig medemens vrolijk gepasseerd die hijgend en steunend op de leuningen hingen omdat ze zo'n moeite hadden met de treden. Dát, lieve mensen, had ik bíjna ook geweest, maar gelukkig voor mij is zelfs mijn slechtste conditie nog niet eens dramatisch. Anyway. Eenmaal boven was ik mijn struggles sowieso vergeten want MAN. Like I said. Adembenemend. De foto's spreken voor zich. En zo niet, laat je ogen even testen.

Eénmaal terug in Medellín was er nog iets wat ik graag wilde doen, en wel het volgende: paragliden boven de stad. Ik hoorde hier verschillende mensen over en ik wilde het heel graag proberen. Na bungeejumpen, skydiven (beiden niet op deze reis) en scubaduiken van mijn lijstje te hebben geschrapt, mocht deze er van mij ook aan geloven. Dus ging ik, alleen, richting het busstation, waar ik een zeer klein busje betrad, en ging ik een berg op. Zigzaggend en vol met speldbochten ging ik de hoogte in, hoger en hoger, tot bijna iedereen het busje wel verlaten had. Ik raakte toch lichtelijk in de stress, want ik had de buschauffeur in gebrekkig Spaans uitgelegd wat ik ging doen en of hij wilde stoppen wanneer ik er uit moest, en ik dacht dat hij me wel begreep, maar was nu bang dat ik toch de stop had gemist, maar we bleven toch maar klimmen. Gelukkig had hij me inderdaad begrepen en werd ik keurig gedropt bij de paraglide school. Wát een ervaring. Na uiteraard het volledige pakket te hebben gekozen (met foto's en filmpje die je meekrijgt op een USB-stick), gingen we dan. Vastgeketend aan de instructeur, moesten we samen de berg af rennen totdat onze voeten loskwamen van de berg. Dat uítzicht. Waanzinnig! Een enorm leuke ervaring, al vond ik het wel een stuk minder thrilling dan skydiven. Dat was écht een enorme kick, waarbij deze ervaring een beetje verbleekte. Maar desalniettemin een fantastisch uitzicht en geweldige ervaring.
Oh, waar die foto's zijn, vraag je? Geen idee. Op een USB-stick, die ik niet meer in bezit heb. Zat die toevallig in de regenjas die gestolen is op het laatste moment? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik geen foto's meer heb van mijn bungelende benen boven een enorme afgrond om te bewijzen dat ik echt daar in de lucht heb gehangen. Jammer, maar helaas. De herinneringen zullen me in ieder geval zeker nog bijblijven.

Wat me ook goed is bijgebleven zijn de kabelbanen die vanuit de stad naar de toppen van de bergen lopen richting de sloppenwijken. De sloppenwijken zijn ooit tegen de berg aan gebouwd, allemaal kleine huisjes schots en scheef op/aan elkaar en ooit nog in handen van gangs. Bewoners moesten betalen als ze de wijken wilde verlaten, waarna de burgemeester met het briljante idee kwam om de kabelbanen te plaatsen, die nu een flinke toeristische attractie zijn geworden. Het uitzicht vanuit de kabelbanen is namelijk fantastisch. Ik weet nog dat er verteld werd dat het niet verstandig was om de kabelbanen te verlaten in de sloppenwijken, maar dat er één gedeelte wijk was waar dat wel kon. Ik ben daar dan ook uitgestapt om e.e.a. te verkennen, maar voelde me er toch niet helemaal lekker bij en ben snel weer terug gegaan. Toch een leuke ervaring geweest, want like I said, het uitzicht over de stad.. waanzinnig.

Als laatst weet ik nog heel goed dat ik een tour heb gedaan over het leven en de geschiedenis van Pablo Escobar. Achteraf hoorde ik pas over hoe die tours als paddestoelen uit de grond zijn geschoten en dat de helft ervan helemaal niet waar is, maar het was desondanks indrukwekkend. Wat ik in ieder geval zeker weet wat waar was, is dat we één van zijn huizen (of van een ander groot persoon uit het kartel) hebben bezocht. Of nouja, het is ooit gebombardeerd en uitgebrand aan het einde van zijn regime, dus we hebben bezocht wat er van over was. Ik dacht nog een indrukwekkende foto te maken voor het huis, maar ik stond natuurlijk met mijn domme hoofd precies op een mierenhoop, dus toen de foto gemaakt werd was ik drukker met zorgen dat de mieren niet volledig omhoog mn korte broek in zouden kruipen, dan met de foto. Erg mooi is ie dus niet. Alsnog indrukwekkend.
Ik doe er nu overigens misschien wat grappig over, maar hoe bizar wat die man allemaal voor ellende heeft meegebracht in dat prachtige land. Ik zou je niet durven te verwijzen naar bronnen, want de verhalen verschillen bizar, rekening houdend met aan wie je het vraagt; zijn slachtoffers, familie of zelfs de overheid. Een mooi plaatje is het in ieder geval niet.

Maar Medellín.. je hebt mijn hart gestolen. Colombia is zeker een land waar ik naar terug wil, en dat komt mede door deze fantastische stad. Ik mis het. Maar goed. Door naar de volgende blog, want ook die, je raad het al, heb ik 4 jaar geleden niet geschreven. Let's gogo dus. Op naar de volgende.

Geschreven door Traveling.dutchie