Jeetje Nicaragua, wat ben jij een mooi land. In eerst instantie zouden we er niet naar toe gaan, maar door orkaan Irma die de boel op stelten heeft gezet in Cuba, zijn we er toch beland. En ik kan je vertellen, dat is geen straf geweest! Dit blogje ben ik aan het typen in bikini, op het strand, met uitzicht op een mooie baai, heerlijk genietend van een verrukkelijke cocktail, op een heerlijk met kussens belegd strandbedje. Enige "jammere" is dat het een beetje bewolkt is, maar ook dat is stiekem niet zo erg want het is gruwelijk heet hier in de zon. Én ik kan op deze manier mooi een blogje typen, wat in de volle zon niet gelukt zou zijn. Alle voordelen op een stokje. Goed. Even beginnen bij het begin dan maar. Na een heftig, dramatisch, gelukzalig, met-biggelende-tranen-naar-elkaar-toe-rennend weerzien op het vliegveld (haha grapje, drie korte knuffels want het was veelste warm, en geen traan laten vallen) zijn we snel de auto in gehopt naar de eerste plaats van bestemming: Granada. Het was al een uur of 12 's avonds toen we aankwamen, dus we zijn gewoon snel ons bed in gehopt. Die eerste nacht hebben we zonder airco gedaan, maar dat hebben we snel afgeleerd. Mán, wat is het heet hier! En regenseizoen, dus ook lekker benauwd af en toe. We hebben een hoop afgezweet in dit land!

Na die eerste nacht werd mijn reisgezelschap al om 05:00 uur wakker (en bedankt jetlag) en lag ik nog lekker tot 08:30 te tukken, totdat moeders zenuwachtig werd en me wakker maakte voor ontbijt. Ohja. Daar moest ik weer even aan wennen. Na een lekker ontbijtje en een héleboel uitleg van de casa-eigenaar hebben we een klein rondje door Granada gelopen, om vervolgens een tourtje te doen; met een grote boot naar de kleine eilandjes Las Isletas. Een súper mooie omgeving, en een heerlijk rustgevend dagje om mee te beginnen. Na een uurtje of anderhalf varen met een lekker muziekje op de achtergrond werd de boot even stil gelegd zodat we konden zwemmen in een door een vulkaan verwarmd stuk van de rivier. Een beetje een vreemd gevoel, sommige stukjes zijn ineens (een klein beetje) koud, terwijl het overgrote deel net een heel groot, warm bad is. En het was gelukkig al niet warm, haha! Na een klein uurtje zwemmen, drijven, van de boot af springen en glijden, werd het tijd om terug te varen onder het genot van een bord (eigenlijk twee, oeps) nachos. Van de ene tour rolden we zo een andere tour in; een kijkje nemen bij een actieve vulkaan, waar de haard open is en je dus het lava en de bijbehorende rookpluimen kan zien. Het bijzondere is dat je er niet eens de vulkaan voor hoeft te beklimmen, want je kan er zo in je auto langs rijden. Lekker makkelijk. Deze koos conditieloos vond dat vooral een voordeel, haha! Je moet uiteraard wel even in de rij staan, want we zijn natuurlijk niet de enige touristen in town! Het was wel heel bijzonder om te zien. Je mag er maar 15 minuten staan in verband met de zwaveldampen, maar bij ons stond de wind precies goed en we hadden dus nergens last van. Heel bijzonder om te zien! Een enorme rookpluim die van diep uit de aarde opstijgt, en waar je diep in de aarde de lava kunt zien.

De tweede dag zijn we, heerlijk relaxt, naar Laguna de Apoyo geweest. Laguna de Apoyo is ontstaan nadat een vulkaan, jaren en jaren geleden, is ingestort en een dikke krater heeft achter gelaten. Je kan je voorstellen dat de omgeving dan ook prachtig is. Een enorm meer, volledig omringd door kleine strandjes en heel veel jungle. Hier hebben we heerlijk heel de dag gelummeld; een beetje kano varen, een beetje stand-up paddleboarden, een beetje zonnen, een beetje zwemmen, een beetje eten en drinken, een beetje chillen, voor de mama's een beetje dutten (slaapkoppen), en gewoon lekker genieten. De avond hebben we gespendeerd in Granada zelf, lekker rondlopen en het stadje een beetje ontdekken.

Hierna vonden we het wel weer mooi geweest in Granada, en zijn we verplaatst naar Isla de Ometepe, een vulkanisch eiland, met kleine dorpjes die tussen de twee vulkanen liggen. Van flashpacken in Granada gingen we naar heul basic backpacken in Isla de Ometepe, even een kleine change of setting voor de dames haha! We kwamen aan en je zag gelijk dat het heel basic zou worden. We hebben héél snel onze klamboe's tevoorschijn getoverd, want we zaten ook letterlijk midden in de rimboe. De mensen van het hostel waren super lief! Ze hielpen ons goed met onze plannen. Plan nummer 1: lunch vinden. Dat vonden we al snel, in de vorm van wat bananenchips op een schoteltje met wat kool en een plakje kaas. Koste ook geen drol, en was eigenlijk best goed te verteren! Daarna plan nummer 2: de chickenbus vinden die ons naar Ojo del Agua zou brengen. Ook die snel gevonden, maar degene die we wilden halen was al vertrokken toen wij onze bananenchips nog zaten op te smikkelen. Even een klein uurtje wachten dus. Toen kwam die echt aangetuft; de beroemde chickenbus. Ook die kost geen drol. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat ze minstens twee keer de toegestane hoeveelheid mensen in zo'n oude amerikaanse schoolbus proppen. Op bankjes waar normaal twee kinderen zouden zitten, zitten vader, moeder én drie kinderen, en in de gangpaden staat iedereen compleet opgepropt. En maar wachten totdat de bus vol is, dus je zweet je ook kapot zo opgepropt tussen alle hete lijven. Als de bus dan uiteindelijk gaat rijden (en je wat welkome wind door de raampjes voelt), komt de conducteur (als je hem zo al kan noemen) zich zo goed en kwaad als het gaat door de gangpaden wurmen om geld voor de kaartjes te vragen. Wát een avontuur! Na een redelijk kort maar hobbelig en heet ritje kwamen we aan bij Ojo del Agua en mijn hemel, wat is het dat ritje waard! Prachtig. En heerlijk verkoelend! Ojo del Agua is een heerlijk koel natuurzwembad midden in de jungle. Super fijn om de hele middag te vertoeven! Uiteraard met een kokosnoot. Met een scheut rum. En de moeders die allebei heel stoer van de rope swing het water in zijn geslingerd! Op de terugweg wilden we weer een chickenbus nemen, naar we waren een beetje vroeg en moesten dus even wachten langs de kant van de weg. Komt er dus een vrachtwagen langs getuft, met een heel gezin in plastic stoelen in de open achterkant van de vrachtwagen. Geniaal. Mo zwaaide gelijk om mee te liften, en ze stopten nog ook! Stonden we dan, achterin de vrachtwagen, ond vast te houden aan de reling. Heerlijk windje in de haren en een hele leuke ervaring, haha! En zeker comfortabeler dan de chickenbus. Het was een goeie dag.

De dag erna hebben we onszelf uitgedaagd drie verschillende dingen te doen, waarvan één het beklimmen van een vulkaan was om een waterval te bezoeken. Caro en ik waren alleen zo slim om een jurk aan te trekken. En (om het allemaal even veel erger te maken) om teenslippers aan te trekken. En schoenen dus finaal te vergeten. En dát, dames en heren, hebben we geweten. Toen we de auto uit stapten keek onze chauffeur naar onze slippers alsof hij water zag branden. "No es possible!". Ja jammer maar helaas, we gaan niet het hele uur terugrijden en we gaan toch echt die waterval zien. Zo gezegd, zo gedaan. Het eerste stuk dachten we dat het allemaal wel mee viel. Er waren een hoop losse stenen en keien, maar het was allemaal nog redelijk vlak en alles wat stijl was, was ook op teenslippers goed te doen. Toen werd het nat. En onze voeten werden nat. En de teenslippers werden nat. En de teenslippers werden teenglibbers. En de mijne waren kapot, dus dat stomme dingetje glipte heel de tijd uit het stomme gaatje. Irritant. Plus we dachten dat het niet zo'n lange klim zou zijn, maar dat viel ook nog tegen. Anderhalf uur omhoog op gladde teenslippers die om te haverklap van je voeten flikkeren is geen grapje kan ik je vertellen. En we moesten uiteraard ook nog naar beneden, wat veel erger ging worden. Zucht. Zuuuuuucht. Tien minuten voor we er waren gaven we bijna op, want toen werden het enorme stenen en keien waar je overheen moest klimmen en we hadden het helemaal gehad. En we hadden een donkerbruin vermoeden dat heel die waterval het helemaal niet waard zou zijn. Gelukkig hebben we doorgezet want gelukkig was de waterval enorm en heel mooi! Whoopie! Onderweg naar boven had ik al een plan gemaakt om mn sarong in repen te scheuren zodat we die om onze voeten konden binden zodat die fucking slippers in ieder geval niet steeds verschoven. Dat werkte in het begin best even goed, maar toen werden ook die nat en gingen ze schuiven en werden ze werkelijk waar een blok aan ons been. En we moesten nog zeker langer dan een uur. Ik kan je proberen te vertellen hoe chagrijnig ik was en hoe boos ik was op die stomme slippers, maar je hebt geen idee. Ik had echt zin om ze in 20 miljoen stukjes te scheuren, kapot te kauwen en uit te spugen. Oh, en we hadden ook véél te weinig water bij ons voor de enorme klim die het uiteindelijk was. Ik kan oprecht zeggen dat ik heel mijn reis nog niet zo onvoorbereid beb geweest op een hike als deze keer. Man man man. Maar, dat doe je gelukkig maar ook één keer! En een goed gevalletje van "eigen schuld, dikke bult". Anyways, daarna nog een leuke dag gehad met een bezoekje aan Hiërogliefen en een nationaal park, en na een heeeerlijke maaltijd van een buitenbbq in een random restaurantje, vroeg maar voldaan ons bedje in gedoken!

En op naar de volgende plaats van bestemming: San Juan del Sur. Heerlijk stadje. Lekker toeristisch, maar heerlijk vertoeven! De eerste dag zijn we lekker op het strand dichtbij het hostel gebleven en hebben we heerlijk gegeten in een van de vele restaurantjes. Daarna hebben we een wel verdiend drankje gedaan in een van de vele barretjes, inclusief een drankspelletje met kaarten! Mo had een hele smerige cocktail met tequila (bah, tequila) dus die werd ingezet als "straf"drankje. Bluuuuh. Anyways, de jetlag zat er nog steeds een beetje in bij de dames dus erg laat is het niet geworden. Caro en ik bleven nog een beetje, maar ook wij zijn na nog een paar spelletjes richting het heerlijke bedje gegaan. "Heerlijk". Dat leek het hostel in ieder geval. Want we hadden twee kamers aan elkaar vast, met voor iedereen een tweepersoonsbed om in te vertoeven. Beetje jammer dat ik dat heerlijke tweepersoonsbed waar ik in sliep niet had gecheckt. Midden in de nacht werd ik wakker en plette ik (naar wat ik dacht) een mug op mn been en liet een heel spoor aan bloed achter. Zal niet de eerste keer zijn, dus ik besteedde er niet te veel aandacht aan. De volgende morgen inspecteerde ik mn been en zag ik wel een hele hoop muggenbulten. Just my luck, ook dat zou niet de eerste keer zijn, dus nog steeds besteedde ik er niet al te veel aandacht aan. Ik zei alleen "er zijn wel een hoop meer muggen dan we dachten blijkbaar"! Na het ontbijt werd ik alleen echt gék van de jeuk, en mn been was niet de enige plek die belaagd was. Toen begon het eindelijk een beetje te dagen, en zijn we als een gek mn bed gaan inspecteren. En jawel hoor, onder de lakens, in een hoek van het bed, zaten bedbugs. Sommigen al dood, maar ook een paar levend, heerlijk aan het nagenieten van hun feestmaal. Ik dus. Wel verdomme. Gelijk de receptie erbij gehaald, en na heel veel sorry's hebben we een dikke upgrade gekregen van kamer. En terecht ook. Man, wát een jeuk. Ik dacht dat ik wist wat jeuk was toen ik 67 muggenbulten op één kant van mn lichaam had, maar ik wist precies niks. Bedbugs zijn kleine klootzakjes (excuse my language) die bultjes achterlaten die véél erger jeuken dan muggenbulten. En veel langer ook! Ik heb mn nagels tot een ienieminie lengte moeten afknippen om te voorkomen dat ik alles open zou krabben. Geen. Leuk. Grapje. Een ding weet ik wel, ik check voorlopig weer álle bedden waarin ik terecht kom. Brrrrrrr.

Anyways, de upgrade van de kamer was dan nog een voordeel wat we eruit haalden, want dat is de beste plek waar we tot dan toe hadden geslapen. Is San Juan hebben we een auto gehuurd en zijn lekker wat af gaan rijden naar verschillende strandjes. Ons lievelingsstrandje was toch wel Playa Hermosa, waar het #allemachtigprachtig is en waar we heerlijk op strandbedjes konden chillen. Een hele bijzondere ervaring was toch wel Turtle Beach. In de avond ga je naar het strand (wat een helse tocht, ondertussen waren we verplaatst naar een ander hostel vlakbij een surfstrand, waar je alleen kon komen via een half uur onverharde hobbelweg, en turtle beach is op aan de andere kant via een andere onverharde hobbelweg) om turtles te spotten die op het strand komen om eieren te leggen. Héél bijzonder om te zien! De gids sprak alleen Spaans, dus ik moest met mijn basis spaans zien te vertalen, wat nog best lastig was. Maar het was hoe dan ook uniek om te zien!

De laatste dagen hebben we heerlijk op strandjes gelegen om bij te komen van de eerste paar dagen met hele drukke schema's. In de avonden lekker dansen, en overdag lekker zonnen. Helemaal heerlijk! Wij klagen niet. Toen was het toch echt weer tijd om afscheid te nemen, want het geluk kon niet oneindig duren. Na een hoop knuffels en zwaaien stapte mn awesome reisgezelschap in de auto op weg naar het vliegveld. En ik de avond erop! Op weg naar Colombia, waar ik nu alweer een paar dagen ben. Eb het is heer-lijk. Weer een land om verliefd op te worden! Maar daarover later weer meer, want dit verhaal duurt me alweer veel te lang. Sorry voor de vele alinea's. Hasta la pasta! Joe, liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie