In San Miguel de Allende kwam ik er achter dat ik een beetje verliefd ben op Mexico. Voor een land waar ik in eerste instantie niet eens persé naar toe hoefde, heeft het me zo ontzettend positief verrast! Niet alleen zijn de mensen super lief, is het eten miljoen lekker, is de taal de meest mooie taal die je je maar kunt voorstellen (man wat klinkt spaans romantisch), maar is Mexico ook gewoon even super mooi. San Miguel de Allende is een super leuk, schattig, idyllisch plaatsje waar je niet anders kunt dan er verliefd op worden. De huizen zijn in allerlei verchillende zonnekleuren geschilderd, van geel tot rood en alle kleuren daar tussen in. Rondlopen in San Miguel de Allende is al een super leuke bezigheid! Ik kwam aan rond een uur of 4 na een busrit van 5 uur vanuit Mexico City, dus na een douche was ik er helemaal klaar voor om de stad te verkennen. Helaas pindakaas, rond die tijd is het regentijd, dus ik zat even in het hostel te wachten tot het wat beter werd. Daar ontmoette ik twee Engelse meisjes die al eerder waren aangekomen die dag, dus die konden me mooi een beetje rondleiden! Die avond hebben we lekker een beetje rondgewandeld, op wat dakterrasjes vertoefd en ein-de-lijk een beetje wijn gedronken! Wat heb ik dat gemist zeg na al dat bier van Azië.

De dag erna zijn we op zoek gegaan naar de botanische tuinen van San Miguel de Allende. Mijn totaal niet aangeboren richtingsgevoel zorgde er weer zoals altijd voor dat we precies de verkeerde kant op liepen, zo de beschaving uit. Daar waren we blijkbaar een heel stel nog nooit aanschouwde westerse schoonheden, waardoor we een hoop hele vragende blikken en een hoop gemompel uitlokten van de (voornamelijk mannelijke) lokale bevolking. Het woord Guerra (blanke vrouw) kwam veel voor in hun gesprekken, niet wetende dat een van de engelse meisjes spaans studeert en dus heel goed kan horen wat ze allemaal te zeggen hadden. Niks echt negatiefs hoor, alleen dat we vast de verkeerde kant op liepen maar dat zij dat niet erg vonden, dan hadden zij weer wat te bekijken. Oke dan. Toen zijn we dus maar omgedraaid, want we konden ons niet voorstellen dat we de juiste richting waren ingeslagen, haha! Eenmaal terug bij het hostel hebben we de juiste weg opgezocht en zijn we, met een papieren kaart, in 1x helemaal goed gelopen. Omhoog. Zo'n driemiljoentweehonderdzesentachtig treden. Om 12:30. In Mexico. Zweten geslagen dus! Op zulke momenten voel ik altijd hoe zwaar mn conditie tot onder het nulpunt gedaald is. Beetje jammer. De botanische tuin zelf was erg mooi, in vergelijking met andere plaatsen een beetje dor en bruin, maar er was nog steeds genoeg te zien. Vooral de waterval en de klifs waren erg mooi. Ook bruin, maar ach. Je kan niet verwachten dat iedere waterval blauw en allemachtig prachtig is, toch? Die middag zijn we heerlijk naar een rooftop terras gegaan en hebben onszelf nogmaals getrakteerd op een veel te duur glas wijn, maar het was hem zeker waard. Heerlijk. Onder het genot van een liveband (die hebben ze hier heel veel, intens genieten) hebben we gezellig lopen kletsen totdat we echt de laatsten op de rooftopbar waren, en dus echt moesten gaan.

De dag erna heb ik voornamelijk lekker met mezelf rondgelopen in het mooie stadje. Het is zo'n ontzettend schattig stadje dat ik me prima heb vermaakt met rondlopen, rondlopen, en nog meer rondlopen. En eten uiteraard. Want eten. De engelse meisjes waren ondertussen al naar San Luis Potosi verdwenen, en ik ben ze een dag later achterna gegaan. San Luis Potosi ligt nog noordelijker dan San Miguel de Allende, en is bijna net zo schattig als laatst genoemde. Bijna. Het is een super leuk stadje, waar blijkbaar bijna nooit toeristen komen, want ook hier voelden we onszelf net een kermis attractie. Zo veel starende blikken heb ik nog nooit gehad! Een land als Mexico is in ieder geval goed voor je zelfvertrouwen als je blond haar en blauwe ogen hebt. In San Luis Potosí was het wel een klein beetje overdreven hoor. Tijdens uitgaan hier kregen we maar zo'n miljoen keer de vraag: "whát are you doing here?!", alsof ze nog nooit toeristen in hun stad hadden gezien. Wat misschien ook wel zo was, maar het voelde wel een beetje vreemd. We zijn dan ook maar snel naar huis gegaan.

Wat een stuk leuker was, was de trip naar een van de verlaten bouwmijnstadjes. Ze hebben hier letterlijk hun spullen gepakt en zijn vertrokken, omdat.. ja, waarom ook alweer. Dit krijg je als je je blog niet bij houd Nadja! Ik geloof dat ze allemaal met de noorderzon waren vertrokken omdat de regering hen dat had opgedragen. Waardoor het nu door het leven gaat als een spookstadje. Heel bijzonder om te zien! Ze hebben er welgeteld 1 restaurantje om de toeristen te voorzien van wat eten, en ze verkopen daar werkelijk héérlijke pizza's. Prima dagje dus!

Na deze twee steden in het noorden van mexico, werd het tijd om naar wat steden meer richting het zuidwesten te gaan. Next up: oaxaca city. Een pareltje kan ik je vertellen! Voor nu weer genoeg geweest. Al die blogs, zucht. Klein beetje klaar mee. Maarrrrr ik blijf volhouden hoor lieve mensen! Hasta la pasta! Liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie