Vanuit het heerlijke Bali ging ik vol goede moed en een opgeladen lichaam door alle yoga met de boot naar het volgende eiland: Lombok. Om hier vervolgens zwaar verliefd op te worden. Het begon al super grappig: ik ging met een soort ferry die eerst langs alle kleine Gili eilanden ging: Gili Trawangan, Gili Meno en Gili Air. De eerste was Gili Trawangan, en er zat dus een jongen op de boot die echt heel vervelend heel stoer aan het doen was dat hij daar naar toe zou gaan om "wijven te scoren en zich kapot te zuipen". Irritant. De kapitein riep aan het begin gelijk iets rond over de eilanden, waar hij Gili Trawangan als laatste noemde. Dus die irritante luidruchtige jongen ging er lekker voor zitten met z'n oordopjes in, en ik heb helemaal niet meer op hem gelet. Komen we dus aan bij het derde eiland, Gili Air (of menos, ik weet het even niet meer), en zie ik ineens die jongen nog zitten. Dus ik gebaar die hij z'n oordopjes uit moet doen, waarop die me heel verwachtingsvol aankijkt, dus ik zeg: "gast, moest jij niet naar Gili Trawagan? Dan ben je zeg maar twee eilanden te laat". Is die gozer gewoon niet uitgestapt, en het was de laatste ferry om bij het eiland te komen. Toen vond ik hem toch wel een beetje zielig. Maar ergens vond ik het stiekem ook wel een beetje grappig. Maakt dat me een slecht mens he? Ja he? Oh well. Toen we aankwamen bij Gili Menos heeft hij geloof ik een lokale visser omgekocht om hem naar Gili T te brengen, dus hij zal vast nog wel goed terecht zijn gekomen.

Ik ging ondertussen nóg een halte verder, naar Lombok om precies te zijn. Ik moest namelijk mijn visum verlengen, want op zeker dat ik langer dan één maand in Indonesie wilde blijven. Ik had uitgezocht wat een goed plekje zou zijn om te zitten om mijn visum te verlengen, want dat kan wel een paar dagen duren. Je moest heel veel documenten bij je hebben, en als ze iets niet goed vinden moet je het opnieuw halen/maken, en daarnaast zijn de wachttijden bij de ambassade gewoon enorm lang. Ik wist dus al dat het niet echt een feestje zou worden. Eenmaal aangekomen in het hostel wist ik al helemaal dat het geen feestje zou worden, want man. Dit is me toch wel de slechtste, lelijkste en smerigste plek geweest waar ik heb geslapen. Nu ben ik normaal gesproken echt geen zeikerd, maar dit was wel een level hoor. bah. Iets met kakkerlakken in de "douche". Ik had eigenlijk twee nachten hier geboekt, maar hell no dat ik hier zo lang bleef. 1 nacht was al te veel. Dus de volgende dag heb ik m'n scootertje gepakt en ben ik, voordat ik naar de ambassade ging, op zoek gegaan naar een ander hostel, die ik gelukkig ook gewoon heb gevonden. Heel veel was er niet te doen in dit plaatsje, en mooi was het er ook niet, dus zodra ik m'n visum had verlengd ben ik naar Kuta gereden. En dat, dames en heren, was een feestje. Su-per-leuk. In Kuta staan een paar hele leuke hostels. Degene waar ik wilde verblijven zat helaas al vol, maar ik vond een hele leuke andere, waar ik ook een leuk meisje uit duitsland ontmoette, waarmee ik naar heel veel strandjes in de buurt ben gereden op de geliefde scooter. Het is daar suuuuper mooi om te rijden, er liggen op een route aan een redelijk smalle weg een paar superleuke strandjes, die voor verschillende doeleinden super leuk zijn. één strand is bijvoorbeeld heel goed om te wandelen en een mooi uitzivhtpunt te bekijken, één is super goed voor beginners surfen (voor mij dus), de andere is weer heel goed voor profi surfers (niet voor mij dus) en de ander is weer gewoon fijn om lekker te chillen en een verse kokosnoot te drinken. Voor ieder wat wils dus. Ik heb een aantal meer dan heerlijke dagen daar gehad.

Één van de laatste avonden daar voordat ik naar de Gili's zou vertrekken, stapte ik zoals gewoonlijk weer op m'n scootertje, om een hapje te gaan eten met m'n reismaatje. Wij zaten daar in de bar lekker te eten en wat te ouwehoeren met een paar gasten, maar we wilden die avond gewoon vroeg naar bed, dus we wilden weg gaan. M'n scooter stond alleen een beetje op een heuveltje naar beneden geparkeerd. Geen probleem, ik trek hem gewoon keihard van z'n standaard af, zodat ik hem uit het heuveltje kon trekken. De standaard stond dus alleen nog naar beneden, en komt op de bovenkant van m'n voet terecht. Deed wel even pijn, maar ja, he, gewoon een van m'n zoveelste lompe acties, dus gewoon even op m'n tanden bijten en een potje schelden (toch niemand die me kon verstaan haha). Kijk ik dus even naar beneden om de schade te checken, zie ik gewoon dat m'n voet is verdubbeld in hoogte. Een enórm ei op m'n voet, echt niet normaal. En letterlijk twee tellen nadat ik m'n voet überhaupt had gestoten. Echt, wie lukt dat? Nou, mij dus. Gelijk weer naar binnen gestrompeld dus, en met m'n voet op de bar nog even m'n voet zitten koelen met ijs. Niet dat dat echt werkte, de bobbel leek alleen maar groter te worden. Ik zat dus alleen op zo'n eiland waar je niet echt een ziekenhuis ofzo hebt. De volgende dag was de schade nog steeds even groot, maar gek genoeg kon ik er wel makkelijk op staan en lopen. Zelfs op m'n tenen staan was niet eens een heel groot probleem. Dat ziekenhuis was, vond ik, dus ook niet echt nodig. "Ik kijk het wel even aan". En dat ging eigenlijk prima. De zwelling zakte steeds meer uit, en aan de onderste rand van mn voet ontwikkelde zich een soort liggende blauwe plek, maar dan heel licht. Ik snapte alleen gewoon niet zo goed wat er dan was gebeurd, want het was écht een grote bobbel en heel blauw werd het verder niet. Maar omdat ik er ook gewoon op kon lopen, dacht ik ook niet dat er iets gebroken zou zijn. Dus ik heb er basicly gewoon maar mee rond gelopen. Naar het volgende eiland ook wel om precies te zijn: Gili Trawangan. Misschien was één van de redenen dat mn voet niet zo veel pijn deed, wel gewoon omdat ik in een soort constante staat-van-onder-invloed-van-alcohol-zijnde was. Miscchien.. heeft dat er in meegespeeld. Want man. Dit eiland. Het is er prachtig, en dan ook echt prachtig. Heel klein, je kan makkelijk van de ene naar de andere kant van het eiland lopen (al is fietsen wel een betere optie, lopen is wel echt ver), je hebt er de meest prachtige zonsondergangen, je kan er de meeste prachtige duiken maken, maar hetgeen je er vooral goed kunt doen? Feesten. Tot diep in de nacht, tot in de vroegste uurtjes, met de grootste hoop mensen in te kleine tenten, met joss shots die om je oren vliegen, met dansvloeren met lichtjes, en alles wat je je verder kan bedenken. Het kan daar allemaal. Ik ben er 3 nachten geweest, daarna kon je me wegdragen. Man man man, wát een aanslag op je slaap ritme. Normaal ben ik redelijk vroeg wakker, want he, de dag begint gewoon, er is van alles te doen, het is al licht geworden, maar op dit eiland ben ik menig dag gewoon pas om 1 uur uit mn bed gestrompeld om even wat te eten, om vervolgens gelijk weer terug te strompelen tot een uur of 4, omdat ik er ook pas 's ochtends om uur in lag. Als het niet later was. Was leuk voor drie dagen, maar niet langer. Toen heb ik dus heel snel de boot gepakt naar Gili Air, het eiland die equal zo mooi, schattig, en leuk is, met dezelfde mooie zonsondergangen, en waar je net zo mooi kan duiken, maar waar iedereen gewoon chillt in hangmatten en zitzakken en een lekker boek leest of een potje kaarten speelt. Hier heb ik daadwerkelijk ook overdag gewoon het strand gezien. Was we even lekker na drie als een holbewoner geleefd te hebben. Heerlijk bijkomen was dit.

Omdat m'n voet toch nog steeds dik was, en ook echt nog wel pijn deed als ik er op drukte of er tegenaan kwam (alleen aan de bovenkant, lopen ging prima), heb ik toch maar besloten om eerst even terug te gaan naar Bali, om daar even in een goed ziekenhuis naar m'n voet te laten kijken. Bleek ook wel verstandig, want er zat blijkbaar een hoop bloed in m'n voet wat gewoon nergens naar toe kon. Zal jullie de details besparen, maar iets met een naald en pijnlijk. Anyway, dat ziekenhuis zat dus in de stomste plaats van Bali: Kuta. Daar moest ik wel vier dagen blijven, want ik moest na 4 dagen kijken of de zwelling zodanig minder was geworden dat ik niet meer terug hoefde naar het ziekenhuis om m'n voet eventueel te amputeren. Grapje natuurlijk, maar moest wel geopereerd worden als de zwelling niet weg ging. THANK GOD was de zwelling zodanig minder dat ik besloot niet naar het ziekenhuis te gaan, en gewoon de boot terug te nemen naar Gili Air, omdat ik het daar heerlijk naar mijn zin had én omdat ik vanaf daar aan mijn volgende avontuur kon beginnen: met de boot naar het volgende eiland: Flores. Daar over meer in de volgende blog though, ik vind hem nu al weer veel te lang dus mooi geweest zo. Joe, liefde! En sorry voor de foto's.

Geschreven door Traveling.dutchie