Luang Prabang, je bent leuk! Na een paar onstuimige dagen in Vang Vieng was het tijd voor een wat rustiger plekje. Na een tikkeltje bizarre busrit (lees: vragen om een wc stop en letterlijk te worden gedropt in een enorm open weiland met 1 bosje waar je achter kon squatten, wat blijkbaar veel werd gedaan gezien alle tissues. En lees: een heel stuk blind rijden omdat we letterlijk door een wolk reden op een berg, je zag werkelijk geen meter vooruit, maar de chauffeur vond de normale snelheid van 70 km per uur een prima idee) kwamen we rond het avondeten aan in Luang Prabang. Eerst een hostel gezocht om de komende dagen te vertoeven, om vervolgens een van de beroemde broodjes te eten op de night market. De night market was weer een bizar moeilijke plek om te verblijven, want ik voelde het gat in mn hand groeien en groeien. Ik wilde alles kopen. Ik heb het gelukkig niet gedaan! Die avond zijn we geloof ik redelijk vroeg naar bed gegaan na een aantal biertjes in de plaatselijke bar.

De dag erna hebben we scooters gehuurd en zijn we naar de Kuang Si Waterfalls gereden. In één woord: adembenemend. Bizar hoe de natuur zulke mooie creaties kan maken, ik kan er soms gewoon met mijn hoofd niet bij. Dit was een van de plekken tijdens mn reis waar ik gewoon echt een beetje sprakeloos van was. Prachtige kleuren en platformen. Niet normaal. Hier hebben we eigenlijk zo'n beetje de hele dag rondgelopen, gezwommen, gedoken en geklommen. Om naar het hoogste level te komen moest je een aardige klim maken. Ook wilden we naar een verborgen plekje klimmen wat eigenlijk verboden was, maar waarvan we gehoord hadden dat je schijt moest hebben (excuse my language) aan het bordje "no entrance" en dat je juist wel daarheen moest lopen, omdat je daar de mooiste plekken kon zien. Dit hebben we geprobeerd, totdat we een bewaker hoorde met een fluitje. Oeps! Toch maar niet dus. Helaas pindakaas. Nog steeds was het een prachtige waterval, waar we onszelf prima hebben vermaakt. Op de terugweg slipte ik nog even met mn scooter omdat ik weer eens teveel om me heen keek in plaats van op de weg (jaja ik hoor je het denken mama: "god wat lijkt ze daarin op haar vader". I know, sorry) maar ik ben er zonder kleerscheuren en blikschade van af gekomen. De berm is wel een beetje platter op dat bepaalde stuk. Sorry berm.

Anyways, die avond zijn we bij een hele leuke tent een biertje gaan doen, waar je lekker kon chillen op kussens op de vloer of, als je veel energie had, zoals ik, een potje volleybal kon gaan doen. Daarna werd het tijd om te bowlen. Wait whut? Ja, bowlen! Dat is blijkbaar een heel ding in Luang Prabang. Zodra de bar dicht ging kwamen er zo'n dertigduizend tuktukdrivers de bar in om zoveel mogelijk mensen in hun tuktuk te krijgen om naar de bowlingbaan te brengen. Daar zijn we dan maar snel ingehopt, want dat wilden we wel is proberen. Ge-ni-aal. Zo'n 15 banen naast elkaar met alle mensen uit de bar die lekker een potje konden bowlen. Door een stel sjaak-afhakers waren wij maar met zn drieën, waardoor we lekker veel potjes konden doen. Na de eerste ronde besloten we dat we er een workout in moesten gooien, want het werd een beetje saai. Als je geen strike gooide, moest je een push up doen. Als je daarna geen spare gooide, moest je een sit up doen voor elke pion die nog overeind stond. Ik kan je vertellen, we hebben aardig wat push- en situps gedaan met zn drieën, tot de enorme pret van de groep locals op de baan naast ons. Na drie rondjes, waarvan we er allemaal een hadden gewonnen, zijn we maar bezweet en voldaan terug gegaan naar het hostel. Superchille avond!

De dag erna zijn de mensen die ik eerder had ontmoet en vanaf vientiane ongeveer mee heb samen gereisd, vertrokken naar de volgende bestemming. Ik bleef nog even in Luang Prabang, dus die dag heb ik in het hostel aan het zwembad gespendeerd. Absoluut geen straf kan ik je vertellen. Lekker baantjes zwemmen en chillen in de zon, weer een beetje meer kleur op mn lichaam krijgen na de maand in Vietnam zonder zon. Hier ontmoette ik bij toeval een meisje dat de volgende ochtend, net als ik, van plan was om de slowboat te pakken naar Houayxay, een plaatsje in Laos aan de grens van Thailand. Waar ik een heeeeele gave trip heb gedaan. Hierover meer in de volgende blog though! Eerst nog even over Luang Prabang. Die ochtend voor vertrek heb ik namelijk nog iets gedaan waarover ik wil vertellen. Ik zorgde dat ik om 5 uur op stond om naar de aalmoesceremonie van de monniken te kijken. De monniken komen hun klooster uit met manden om eten te collecteren bij de lokale bewoners. De lokale bewoners zitten op hun knieën op een kleedje op de stoep langs de route die de monniken lopen, en geven met gebogen hoofd kleefrijst aan de monniken zodat zij te eten hebben voor die dag. Ik had mezelf goed ingelezen, want er zijn blijkbaar een hoop toeristen die weinig respect tonen voor de ceremonie, en helaas heb ik dat zelf ook kunnen zien. Als je naar de ceremonie wilde kijken was het de bedoeling om op een respectvolle afstand te staan, geen foto's te maken met flits en zorgen dat je vooral niet in de weg staat voor de monniken. Als je deel uit wilde maken, moest je kleefrijst kopen van de lokale markt, en net als de lokale bevolking op de knieën op de stoep zitten en vooral met gebogen hoofd de rijst aan de monniken geven. Wat ik echter zag die morgen was dat er allerlei mensen een pakket met eten kochten voor de monniken, waar allerlei dingen in zaten die monniken niet (mogen) eten. Wat ik zag op de eerste plek waar ik zat was dat er mensen direct naast de monniken liepen, foto's van hen maakten vlak naast en/of ín hun gezicht, en allemaal met flits. Ik kan me niemand voorstellen die het leuk zou vinden als een onbekende een foto maakt in je gezicht, en al helemaal niet met flits, en al helemáál niet in een ceremonie die respectvol en harmonieus zou moeten verlopen. Ik begrijp sommige mensen écht niet. Daarnaast zag je dat de monniken die voedsel kregen van de pakketten van de toeristen, dit weggaven aan een paar jonge meisjes die met manden langs de stoep zaten, die dit op hun beurt weer aan hun moeders gaven om dit de volgende dag te verkopen aan de volgende stoet toeristen. Echt super jammer dat zo'n mooie ceremonie zo behandeld wordt door toeristen en locals die er geld uit willen slaan. Ik ben dan ook maar snel terug gegaan naar het hostel, ik had niet veel zin om hier naar te kijken. Bij het hostel in een zijstraatje zag ik echter een paar locals zitten en waren er geen toeristen te bekennen. Vanuit het hostel heb ik dus kunnen zien hoe het er eigenlijk aan toe gaat, en dat is super mooi om te zien. De monniken chanten (zingen) voor de locals en ontvangen het juiste voedsel, waarna ze verder lopen naar andere straten. Heel bijzonder om te zien. Het ritueel is op sommige plekken dus nog niet helemaal verkracht. Excuse my language. En dat is toch heel fijn om te zien!

Hierna heb ik dus de slowboat gepakt naar Houayxay samen met een meisje uit mn hostel. Ook weer prachtig, maar zoals ik al zei, hierover in de volgende blog meer. Voor nu weer genoeg verteld. Liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie