Phong Nhaaaaa wat was je cool! Vanuit Hué hebben we een prima bus van 4 uurtjes gepakt om rond het avondeten aan te komen in ons hostel in Phong Nha, Easy Tiger. First of all: Awesome hostel. Second of all: prachtige plek. In eerste instantie hadden we twee nachten geboekt in dit hostel, maar al na een half uur op bestemming hebben we besloten er een extra nacht aan te plakken. De sfeer in Easy Tiger was gewoon echt lekker en in de omgeving is er meer dan genoeg te doen. Zo zijn we de eerste dag met een meisje uit het hostel naar het einde van de straat gelopen om daar een boot te pakken naar de Phong Nha Cave. Je betaalt een local geld om met een bootje door de Phong Nha Cave te worden gevaren. Bij aankomst was er net een groep aan het betalen om hetzelfde te doen, dus wij konden mooi aanhaken. Uiteindelijk met zo'n 12 man zijn we de boot opgegaan en hebben we de cave gezien. Super mooi om doorheen te worden gevaren! Bij het begin van de grot gaan alle motoren uit en wordt de boot door de locals verder vooruit gepeddeld. Voelt een beetje als Venetië. Oh wacht, daar ben ik nog nooit geweest. Lijkt er op dan. Anyways, halverwege werden we de boot uit gekelderd en konden we door de grot heen lopen tot we uitkwamen bij het restaurantje. Dit was alleen niet de enige grot, er was er nog een waar je naar toe kon lopen, dan moest je alleen wel even 450 treden lopen. Wel blij dat we het hebben gedaan, toch een soort workout en de grot was mooooiiii. Supermooie kleuren! Na nog een biertje op de boot was het tijd om lekker te douchen en te eten, om die avond te genieten van een super leuke avond met live muziek in het hostel. Het eindigde met iedereen meeschreeuwend met de muziek en dansend op de tafels en banken. Geniale avond!

De dag erna hebben we een tour gedaan naar nog drie grotten: de Paradise Cave, de Eight-Lady Cave en een cave waar ik de naam van ben vergeten maar waar je alleen maar kan komen door er in te zwemmen met een headlight. Supervet. De paradise cave was op zn zachtst gezegd e-fucking-norm (wat voelde ik me klein) en supermooi. Een hoop traptreden weer, maar dat is alleen maar goed met al dat lekkere eten in vietnam. De Eight-Lady cave was er voornamelijk eentje met een verhaal. De cave heet de Eight-Lady cave omdat er tijdens de oorlog 8 mensen in zijn omgekomen. De grotten in Vietnam werden veelal gebruikt als schuilplaatsen voor de bombardementen. Tijdens een van de bombardementen is een enorm stuk rots afgebroken en voor de ingang van de Eight-Lady cave terecht gekomen. Needless to say dat de 8 mensen die op dat moment in de grot zaten zijn omgekomen. Nog niet eens zo heel lang geleden is pas besloten het rotsblok weg te halen om de lichamen te kunnen bergen. Naast de grot is een tempel gebouwd om de mensen die zijn omgekomen te kunnen eren. Heel indrukwekkend om te zien.
De laatste grot konden we pas bereiken na een jungle trek van een uur in hele sketchy waterschoentjes die we kregen van de dames die ons begeleidden. Na een barbecue lunch midden in de jungle werd het tijd om onszelf in reddingsvesten (stomme dingen zijn ook overal verplicht) en hoofdlampjes te hijsen, waarna we de laatste grot in zijn gaan zwemmen. K-k-k-k-k-kouddddd. En stiekem ook we blij hoor met dat reddingsvest, want het was nog een aardige zwemsessie. En ook heel blij met dat hoofdlampje, want ja mensen, ik ben nog steeds een scheiterd in het donker. Ik schrok mezelf zeker 6 keer helemaal te pletter omdat er een koord aan mn reddingsvest zat die op random tijden langs mn bil of mn benen streek en ik was er al die 6 keren compleet van overtuigd dat het een waterslang was. Which it obviously wasn't. Bij de zevende keer en al die andere keren daarna was ik er eindelijk wel een beetje aan gewend, maar ik zwem toch liever ergens waar ik kan zien waar ik zwem. Anyways, bijna aan het einde in de grot hebben we nog even allemaal ons hoofdlampje uitgezet (ik scheet heus geen zeven kleuren) en daarna zijn we weer terug gezwommen. Op de een of andere manier werd er nagepraat en ging het over bruiloften. Toen ik vertelde dat ik nog nooit op een bruiloft was geweest, werd de (vrouwelijke) tourguide helemaal gek en zei dat we dan maar die avond naar de pre-bruiloft-party van de broer van haar baas en een van de andere tourguides moesten komen. Eerst dachten we dat het een grapje was, maar ze was heel serieus. Dat leek ons wel wat, dus eenmaal in het hostel zijn we gaan omkleden in wedding outfit (toen leefde mn mooie zwarte jumpsuit nog wel, sniksnik) en hebben we een motortaxi gepakt naar de plek waar het feest zou gaan plaatsvinden. Blijkbaar waren we een beetje vroeg, maar dat verhinderde de host (de baas van de tour office) er niet van om ons alvast een hoop bier en eten aan te bieden. Het werd een geniale avond. Blijkbaar is het meer dan normaal dat de bruidegom de avond voor de bruiloft stomdronken is en bij iedere tafel zorgt dat iedereen meer rijstwijn achterover klapt en meer bier op tafel zet. Ook is het heel normaal dat er heel de avond ontzettend vals wordt gezongen op de slechtste en verdrietigst klinkende karaoke muziek die je ever zult horen. Daarnaast is het heel normaal dat de muziek zo intens hard staat dat iedereen de volgende dag doof is en een hoge piep in zijn oren heeft. Om de twee tellen wordt er "CHEERS" geroepen en moet iedereen aan tafel zijn glas heffen en drinken. Ohja, en niet te vergeten moet iedereen aan het einde dansen op superslechte muziek. Het was echt superleuk om een keer te hebben meegemaakt! Aan het einde van de avond werden we terug gebracht naar ons hostel door de tourguides van die dag. Ik ben heel benieuwd hoe de bruidegom zich de volgende dag heeft gevoeld haha! Wij voelden ons redelijk prima, maar vergeleken met de host hebben wij niks gedronken, terwijl wij al aardig hadden doorgetankt door alle CHEERS-jes!

Wij zijn de volgende dag met de scooter op weg gegaan naar de country side van Phong Nha. Over de slechtste dirtroad weggetjes (hobbel hobbel auw auw grinnik grinnik bijna vallen) zijn we naar de eerste stop gescooterd: the duck stop. Dit is een duckfarm, gerund door een lief local vrouwtje die geen woord engels sprak. Ze nam ons mee naar de eendenpoel, en maakte een soort geluid waardoor alle eenden druk kwakend naar haar toe kwamen gehobbeld, zo schattig! En toen gingen we ze voeren. Bizar! Je pakte een hand met voer, hield hem voor ze open en de eenden gaan me als een razende tekeer op je hand, geniaal! Echt super grappig, een heel gek gevoel om al die snavels keihard op je hand te voelen tikken. Blijkbaar is het daarnaast ook een ding dat je die eenden kan oppakken en in het water kan laten zweven als ze te gierig zijn en andere eenden niet laten eten. Het vrouwtje pakte zo een eend op, liet hem in het water zweven, waarna de eend gewoon doodleuk druk kwakend terug kwam hobbelen om meer te eten. Super grappig. Wij konden ook wat eenden weg laten zweven, waarna ze allemaal weer net zo hard terug kwamen rennen. Uiteindelijk was het eten op, en maakte het vrouwtje weer een soort geluid waardoor de eenden weer terug het water in gingen. Dat was een hele leuke stop!

De volgende stop was bij "the pub with cold beer", om een vers bereidde chicken lunch te eten. En vers bereid als in écht vers bereid, je kiest je eigen levende kip uit en die wordt ter plekke voor je bereid terwijl jij in een band in het water kan dobberen om te wachten tot het klaar is. Wat een prima tijdverdrijving was in het eindelijk heerlijke warme weer! Na de lunch zijn we naar de laatste stop gereden om een biertje te doen en te genieten van het uitzicht over de rivier. Aan het einde van de dag zagen we alle locals terugkomen van het werk op de weilanden, met volle manden hout op hun rug, of gewoon complete boomstammen dragend. En dat allemaal up hill. En wij maar klagen over zwaar werk.

Na die laatste stop zijn we terug gereden naar het hostel, en hebben we een lekkere laatste douche genomen in Easy Tiger hostel. Die avond hebben we namelijk de bus gepakt naar Hanoi, om aan het einde van onze reis samen te beginnen. Snik snik! Phong Nha was echt een van mn favoriete plekken in Vietnam! Gelukkig hebben we in het noorden nog genoeg gedaan, maar daar vertel ik de volgende blog weer over. Die ik nu ga schrijven in een poging weer wat bij te benen. Wat me heus gaat lukken. Ooit. Denk ik. Of misschien toch niet. Ik ga mn best weer doen in ieder geval! Liefde!

Geschreven door Traveling.dutchie