Zo, terug op het vertrouwde en nog steeds behoorlijk regenachtige Bali checkte ik dus in in het 'Temple Hostel' in Canggu, een hostel in een voormalige tempel (no shit). Ik besloot een rappe 125cc scooter te huren en het land in te trekken in een hempje en korte broek. Het was namelijk een bijzonder zonnige dag, helder blauwe lucht en geen wolkje aan de hemel, dus daar moest ik het beste uit zien te halen aangezien deze dagen nogal zeldzaam bleken. Indonesië heeft mij meer regen gegeven in de afgelopen dagen dan Engeland in een heel jaar...Dus lekker ver rijden, sightseeing en volop genieten van het uitzicht over de mooie rijstvelden, omgeven door palmbomen en andere mooie flora.

Na een kleine twee uur rijden kregen de zonnegoden kennelijk ruzie met de regengoden en regende het harder dan ooit tevoren. Deze ruzie moet haast een echtscheiding zijn geweest, het leken de Niagara-waterfalls wel. Bij een lokale poncho-boer kocht ik een mooie felgroene poncho en waande mij even een 'local'. Echter regende het vervolgens zó hard dat zelfs rijden onveilig werd, poncho of niet. Ik sjeesde naar de eerstvolgende schuilplaats die ik zag, een huis in aanbouw. Daar lagen drie bouwvakkers in coma al een lekker middagtukje te doen. Kennelijk wisten zij van de hoed en de rand en voelden deze hoosbui al aankomen. Ik besloot ook mijn ogen even te sluiten...

Een drie kwartier later tikte een van de bouwvakkers mij wakker. De enorme hoosbui was gestopt! Tijd om verder te bouwen. Na wat architectonische tips en hints was het tijd voor mij om mijn scooterreis te vervolgen. Na een saté-tje en een bananenblad vol rijst in een tentje om de hoek reed ik dezelfde twee uur terug naar het hostel, genietend van de geur van de doorweekte rijstvelden, de grote druppels die van de palmbomen kletterden en de teruggekeerde zon.

Tijdens de terugreid naar het hostel deed ik onderweg mijn helm af en reed fijn een stukje zonder, net zoals de locals. Helapidaka (helaas-pindakaas) sprong daar een fijne Indonesische politieagent met gevaar voor eigen leven voor mijn scooter. Met dank aan de schijfremmen overleefde de agent het ternauwernood. Geen internationaal rijbewijs en geen helm: 1.500.000 ruphee (105 euro). 'Rare zaak', dacht ik, 'in nederland is die boete zelfs lager'. Aangezien ik had vernomen dat de politie hier corrupter is dan Silvio Berlusconi besloot ik het erop te wagen en af te dingen. Na wat yinyang, koehandel en een vriendelijke glimlach kwamen we een nieuw boetebedrag overeen: een schamele 100.000 ruphee (7 euro). Afgetikt en gek genoeg mocht ik gewoon zonder helm verder rijden...rare jongens hier.

Ook kon ik Nusa Lembongan, een bounty-eilandje, niet onbezocht laten. Lembongan is een slaapeilandje waar weinig te beleven viel. Prima dus, even lekker wat rust en wederom op een scootertje wat rondjes gereden en gelummeld onder de klapperboom.

Na Nusa Lembongan ging ik naar Seminyak. Seminyak is ook een strandplaats waar een hele ontspannen 'vibe' hangt en gelukkig scheen hier de zon. In het hostel ontmoette ik onder andere Brandon, een doldwaze Amerikaan die alleen sprak als hij dronk, Moos, een Amsterdamse gast die nog niet uit de kast was gekomen en Sarah, een klein dik Australisch propje dat in het hostel werkte tegen kost en inwoning. Ik vergeet bijna Dave, een blanke Zuid-Afrikaan waarmee ik uiteindelijk een kledingruil heb gedaan omdat hij zo graag mijn 7-Eleven (Thaise supermarkt) shirt wilde hebben. Een markant gezelschap, dus het was weer eens tijd om Stef Stuntpiloot een rondje te laten vliegen, aangezien de kleine rode rakker al dagenlang ongeduldig een gat in mijn rugzak probeerde te knagen, de weg naar vrijheid. Stef zorgde de volgende dag voor goede katers bij alle deelnemers, een prima avondje Seminyak dus.

Later die week een geinige vreetschuur gevonden.voor 99.000 ruphia (6,80 euro) van 17:00-21:00 onbeperkt eten en drinken. En dan geen lullige colaatjes en Beren-spiezen, maar een heerlijk buffet vergezeld van goede gin-tonics en alle andere lekkernijen naar keuze. Dat wordt dus kilo's eraan de laatste dagen. Overigens ben ik ondanks mijn zeker niet altijd gezonde levensttijl hiero 6 kilo afgevallen 'dus het mag best', aldus het duiveltje op mijn schouder.

De dag erna maar eens een retourticket geboekt. Er moet tenslotte weer gewerkt worden binnenkort. De 11e ben ik, na een reis van 19 uurtjes, terug in het koude Nederland. Ik ga zonder enkele tegenzin terug, hoe vreemd dat wellicht ook klinkt. Het is goed geweest. Veel gezien, veel gedaan en veel meegemaakt. Fris en fruitig klaar voor de lente in Nederland. Tot gauw vrienden!!!

Geschreven door Nils