25 december 2015...Joyce ontwaakt en kijkt versuft om zich heen...'Waar is de kerstboom?' en vooral 'Ik wil een kerstontbijt met cadeaus' waren de eerste twee gedachten die bij haar opkwamen. Die kerstboom is er nooit gekomen...het ontbijt bestond uit een Club Sandwich en een verse kokosmilkshake. De cadeaus...ach, het uitzicht hier is constant een onbetaalbaar cadeautje. Kerst op je slippers, volgens Joyce was een nieuwe traditie geboren.

Nils daarentegen was niet wakker te krijgen. Diep dromend over een man in een rood pak in een arrenslee met rendieren hield hij zijn eigen kerstfeestje in the middle of zijn remslaap. Nils zong in zijn slaap een complete kerst-medley, met onder andere 'Wham' en Mariah Carey in de line-up. Bezweet werd hij wakker, parels van tropisch zweet drupten van zijn neus op het Thaise beddengoed. 'Gelukkig', dacht hij, 'ik ben nog in Thailand'. Een kerstontbijt van rijst, ananas, verse groenten kip en cashewnoten volgde en in een rustig tempo startte de eerste kerstdag.

We deden betrekkelijk weinig. Geen familie-reünies, geen kalkoenen vullen, geen verplichtingen, geen gedoe. Gewoon palmbomen, strand en een groenblauwe zee en lurken aan een ijskoude fruitshake. De middag reden we wat rond op onze gehuurde scooter en verkenden het eiland Ko Tao. Nils ontdekte dat 'Paul' er niet meer was (Laurens/Onno/Cyriel), helaas maar waar. We schommelden wat op een bamboo-touwconstructie en lummelden wat op de meest fantastische strandjes. We schoten wat nieuwe ansichtkaarten met onze camera's en gingen toen de warme avond was gevallen gezellig en burgerlijk uit eten. Geen gourmetten, geen kaasfondue en geen steengrill...gewoon kip, rijst, noodles en als toetje een pannenkoek met banaan, kokos en chocola. Niks mis mee.

Na een paar daagjes op Ko Tao liep Nils ineens Jamie tegen het vege lijf! Bleek dat de twee Engelse doerakken ook naar Ko Tao waren verhuisd en het lot bracht ons wederom bijeen. Met z'n vieren aten we wat en namen een massage. Kort hierop verhuisden we naar het volgende bounty-eiland, genaamd Koh Samui. Daar had Joyce alvast voor de verjaardag van Nils (die pas in februari is) een leuke verrassing geregeld...een super-de-puper luxe overnachting in een mooi resort! Dat vond Nils een welkome afwisseling en een mooi cadeau. Er werd met volle teugen genoten van het zalige zwembad en het heerlijke eten. Gebaad in luxe in het huisje, dat een ligbad had, badjassen en badmutsen. Next day was het weer tijd om af te schalen en we verhuisden naar schattige gekleurde bungalowhutjes op het strand, aan zee. Een lang gekoesterde wens van Joyce om eens in een hutje op het strand te ontwaken, ging in vervulling.

We gingen ziplinen. Aan een -volgens Nils véél te dunne- kabel van een berg af glijden met hoge snelheid. Jungle onder je, in razend tempo gierend door het groen van de tropische flora. Waanzinnig gaaf idee natuurlijk...als je Joyce bent. Als je Nils bent, heb je namelijk hoogtevrees. Dan rammelen je knieën al als je op een krant staat...Dan zijn kleine houten platformpjes waarvandaan je moet 'opstappen' om die kabel af te glijden allemaal doodeng. Maar goed, een hoop knieëngeknik en schietgebedjes verder waagden we beiden de gok en hadden een waanzinnig uitzicht terwijl we over en door de jungle gleden. De houten stokken die u ziet op de foto waren onze remmen...zelfs nú vind ik het nog eng om naar te kijken...

Des avonds gingen we naar Chaweng beach, alwaar de toegestroomde toeristische jeugd massaal emmers met sterke drank naar binnen goot. Bescheiden als we poogden over te komen hielden we het beiden bij een enkel emmertje gin & tonic en dansten mee op de dampende beach-beats van DJ Ladyboy himself. De nacht hield op om 02:00 uur en onze luiken vielen weer eens tevreden dicht...

Geschreven door Nils