Na een fijn stukje uitslapen (gedeelde hobby) werden we opgepikt door een rammelende taxi op drieënenhalf wiel om ons anderhalf uur lang over een hobbelende weg te vervoeren naar de olifantenfarm. We hadden lang gezocht naar een farm waar je juist NIET op olifanten rijdt, iets wat Nils jaren geleden ooit had gedaan maar niet bij stilstond dat dat eigenlijk heel zielig is en de grijze dikhuiden daar flink worden uitgebuit en geslagen met stokken. Ik herinner me zelfs goede vriend Laurens van der H. uit U. die destijds de olifant die hij bereed ook geregeld met een bamboestok wat corrigerende tikjes gaf... Toen ik hierover vertelde aan Joyce was zij vastberaden de ware identiteit en volledige personalia van deze martelaar te achterhalen. Tot op de dag van vandaag is het me gelukt dit verborgen te houden maar er komt natuurlijk een dag dat het afleiden met een zak nacho's niet meer werkt...Laurens, wees voorbereid...Hoe dan ook, vandaag zouden we het anders doen: we gingen de olifanten vertroetelen.

Na de rit werden we verwelkomd door 'Mario' en 'Rudi'. Nu denkt u vast direct aan een Italiaanse pizzabakker en een Duitse schlagerzanger, maar dit bleken gewoon twee kleine Thaise loempia-vouwertjes c.q. afgedankte Tuk-tuk chauffeurtjes te zijn met een onuitspreekbare Thaise naam, dus vandaar een lekker makkelijke westerse naam. Enfin, wij met Mario en andere toeristjes de olifanten bananen voeren. Olifanten schijnen een nogal verfijnd reukorgaan te hebben, dus de poging van Nils om een tros bananen onder zijn shirt te verstoppen en de Jumbo's zo te foppen mislukte onmiddellijk.

Nadat de olifanten, van baby-olifantje tot oma-olifant, gewillig voor onze camera hadden geslurfd, mochten we de grijze reuzen een modderbad toedienen. Joyce twijfelde geen moment en sprong in de grijze drab. Een olifant plofte neer voor haar poezelige voetjes en de modderscrub kon beginnen. Na deze vieze smeerboel mochten we de olifanten wassen onder een kletterende waterval. Niet geheel ongevaarlijk overigens, die dikkerds gaan te pas en te onpas zitten en liggen en daar wil je niet onder komen. Maar goed, we wasten de olifantjes zo goed als we konden fris en fruitig en na een biertje en een bordje noodles met ananas en watermeloen keerden we huiswaarts. Waanzinnig gave en unieke ervaring, en thuis niet te doen (wij hebben beiden geen bad).

De volgende dag vlogen we een bescheiden 1200 kilometer naar Phuket. Phuket, een stad vol hoeren en oude mannetjes, sloegen wij direct over en we pakten de ferry naar Ko Phi Phi. Elf jaar geleden was Nils hier voor het laatst geweest met zijn vrienden Laurens, Cyriel en Mark. Een prachtig wit strand, 'honeymoon-sfeer', parapluutjes in je cocktail en wuivende palmbomen....echter nu...jemig de pemig...Phi Phi is veranderd in een walhalla voor Engelse en Australische zuiplappen. Een bounty-afvoerputje....helaas maar waar, we werden bijna overspoeld met pizza, hamburgers en andere westerse troep. We gingen er het beste van maken.

We besloten een dagje mee te gaan in een grote houten boot, een zogenaamde 'longtailboat'. Volgeladen met twintig andere dagjesmensen van over de hele wereld en een paar kakkerlakken die bezit namen van de bodem van de boot (Joyce bleef ijzig koel terwijl andere vrouwen gilden toen ze de kakkerlakken ter grootte van een pink voorbij zag tippelen tussen de slippers) gingen we op avontuur. Snorkelsessie hier, snorkelsessie daar, apeneiland hier, 'the Beach' (Leo di Caprio) daar, we zagen het allemaal en sloten af met een mooie zonsondergang. Grote overwinnig trouwens voor Joyce, die een beetje bang was voor snorkelen....maar na de eerste duik geen genoeg kon krijgen van de wonderlijke onderwaterwereld! Des avonds verorberden we een visje en een spiesje, vergezeld met wat hot-pan groenten en een verfrissend Singha biertje en pińa colada. Morgen naar Ko Tao, waar wij de kerst zullen doorbrengen.

Adios amigos!

Geschreven door Nils