Na een twijfelachtig veilige vlucht met veel turbulentie en een mislukte eerste landing in een halfvol vliegtuig met het beruchte 'Tiger-air' (ik zou liever zeggen: Ductape-air) landde ik na de tweede poging van de piloot op het eilandje Panay op de Filipijnen. De piloot was kennelijk ook blij verrast dat hij de vliegende doodskist veilig aan de grond had gezet, aangezien ik iemand hard hoorde juichen vanuit de cockpit...

Op Kalibo airport vlogen Jamie en ik elkaar in de armen bij het weerzien. Samen met wat onverstaanbare Singaporezen besloten we na veel handen-en-voeten overleg een taxi te delen richting de boot van Boracay. Boracay is een klein bounty-eilandje voor de kust van Panay. Panay ligt in het hart van de Filipijnen, dat 7107 eilandjes kent. Dat gaan we niet redden in twee weekjes.

De taxirit was een nare...kronkelwegen...naar boven, naar beneden....nèt toen ik op het punt stond om mijn maaginhoud te legen over de boerka van het meisje voor me in de taxi, bleken we te zijn aangekomen bij de haven. Hop, de boot op. Verplicht een meurend oranje zwemvest aan want er zinken hier nogal eens wat bootjes....Ik jok niet als ik zeg dat tijdens de bootreis een bemanningslid constant met een emmer water uit de boot schepte...fijn idee.

Aangekomen in Boracay deelden we een tuktuk met Simba, een 29 jarige Kroaat van 1.62m. Soort schattige Oostblok-laaf met een Disney-naam. Na een kwartiertje kennismaken en dolle pret in de tuktuk werd hij al gauw omgedoopt tot 'mr. Lion King'. We besloten in te checken in hetzelfde hostel. Die avond om 21 uur gaan slapen want we waren gebroken van het reizen vanuit Singapore en KL.

Volgende dag vroeg op (lees 9:00) en de stranden eens bekeken...echt waanzinnig weer...de ene ansicht na de andere... Het leven is hier fantastisch goedkoop, een taxiritje van 5km kost 3 euro, een gin-tonic ook en een maaltijd scoor je op het 'dure' strand voor zo'n 4 a 5 euro. Niet gek dus.

Uiteraard werd Stef Stuntpiloot voor de zoveelste keer van stal getrokken om de boel 's avonds een beetje op te zwepen in het hostel. Simba was aardig vaak 'de Sjaak' en besloot na teveel wodka shots dat hij Nina, een Duits meisje uit het hostel, ten huwelijk ging vragen. Ik maakte gauw een ring van aluminiumfolie en de kleine Kroaat ging op zijn knieën. Nina bedankte beleefd...au.

Na vele rondjes vliegen werd besloten om eens te kijken hoe het nachtleven in de Filipijnen is. Dat hebben we geweten. Naast Simba gingen nu ook George(UK) Joost (NL) (omgedoopt tot mr. Tall, 2.05m) en mr. Blue (NZ)(hij droeg een blauw shirt en we konden zijn naam niet onthouden) mee. In de club bleken alleen maar oude blanke mannen te staan en Filipijnse ladyboys. Langer dan 1 drankje hielden we het niet uit en ternauwernood redde ik Jamie uit de handen van een hongerige transseksueel. Gelukkig vonden we de volgende dag 'gewone' strandtentjes met backpackers en zonder omgebouwde locals.

Ontspannen is hier het sleutelwoord dus dat doen we dan ook, naast een beetje lummelen, eten, gitaren, schaken, Steffen enz. Langzaamaan moet ik gaan denken aan een retourticket voor de terugreis naar Nederland....maar das veel te veel gedoe voor vandaag dus ik kruip weer even de hangmat in...

Geschreven door Nils