Ik ben in mijn vorige verslagen iets compleet vergeten te vermelden. Op Koh Samui was het tijd om definitief afscheid te nemen van Jamie & Luke, waarmee ik in totaal toch alweer twee maanden reisde, zij het met korte breaks. Dat was heftiger dan ik dacht. Al die tijd zoveel lol, zoveel vriendschap en zoveel samen meemaken, dat schept een band. En die dan afkappen omdat de mannen naar het noorden gingen reizen en ik naar het zuiden, dat voelde shit. Maar t was niet anders. We deden op 2 januari nog een laatste biertje, wat eindigde in nóg een paar laatste biertjes. Ook Señor Tequila deed een duivelse duit in het spreekwoordelijke zakje. Mijn avond eindigde met het uitzwaaien van deze twee helden vanuit de taxi. Toen ze als een klein stipje steeds verder verdwenen in het holst van de frisse nacht, wist ik dat het goed was en ik vanzelf ergens een nieuwe 'Jamie & Luke' zou ontmoeten.

Nadat buuffie Joyce vertrokken was (zonder de zon) richting het koude regenachtige Nederland, checkte ik dus in in een hostel op Koh Lanta. Koh Lanta is van alle eilanden die ik deze vakantie bezocht heb het mooist bewaard gebleven. Elf jaar geleden was Koh Lanta al een plaatje en nu trof ik hier gelukkig geen luidruchtige Gorbatsjovs, geen rossige Engelse mannen in hun mid-life crisis, noch stuiterend jong addergebroed dat met emmers drank ronddartelde in het nachtleven. Nee, Koh Lanta was een parel gebleven. Een hippie eiland met een rustige vibe en een easy-going bevolking.

De eerste dag in het hostel werd ik verwelkomd door de Thaise manager, die vreemd genoeg vloeiend Nederlands sprak! Hij bleek tien maanden in Alkmaar gewoond te hebben om daar 4 HAVO te doen...raar verhaal, maar zijn Nederlands loog er niet om...In het hostel had ik na tien minuten een scooter geregeld en trok erop uit, op verkenning.

Toen ik na een paar uur scooteren en strandjes kijken terugkwam bij het hostel, ging ik eens even goed zitten voor een potje ouderwets goedgeurend rugverlengen. Midden in de wedstrijd joelde de Thaise 4-HAVO-leerling mijn naam door het hele hostel....'Mr Nils, mr Nils, twee mooie vlouwen vlagen naal jou bij de balie'. Ik begreep er geen hol van, want ik had nog met niemand gekletst en al helemaal niet met twee mooie vrouwen. Met een groot vraagteken boven mijn hoofd en een vel wc-papier klevend aan mijn slipper wandelde ik naar de receptie en zag daar geen blonde vrouwen, maar....het warrige afro-kapsel van Luke en de twinkelende pretogen van Jamie! Ze hadden hun plan omgegooid omdat ze het maar shit vonden om te splitsen en besloten me te verrassen met een extra paar dagen samen. Een paar honderd kilometer hadden ze gereisd, ruim 10 uur onderweg waren ze geweest. Waanzinnig!!! De gezelligheid werd nog groter toen Marleen, de meid van het groepje van Sri Lanka (Jaco, Alistair en Marleen), vertelde dat ze richting Koh Lanta kwam. Jaco was naar huis en Alistair reisde naar een ander land, dus supergaaf om haar hier weer te zien. We besloten een tijdje samen te gaan reizen als Jamie en Luke écht naar het noorden zouden reizen. Bovendien verliep mijn visum bijna dus ik moest het land gaan verlaten. Met de jongens en met Marleen beleefde ik waanzinnig zonsondergangen, adembenemende wolkenpartijen verlicht door die oranje grote vuurbal....Het is hier echt zoals in de film, zoals op tv, zoals op de ansichten, maar dan 10x mooier...

Wel beleefden we een klein vervelend momentje hier.... We boekten een hutje in een hippie-community....dat leek zooooo leuk, maar voor het eerst na jaren in hostels, bamboehutjes en soortgelijke stinktoko's hadden we nu voor het eerst echt 'bedbugs'. Dit zijn kleine zwarte insectjes die leven in bedden en je bijten. Niet leuk, en als je niet oppast kruipen ze je backpack in en kun je al je kleren en je hele rugzak weggooien....we sliepen en liepen dus maar wat over het strand om de tijd te doden. Doodmoe boekten we zo vroeg als we konden een andere stek...die nacht bleek tevens de laatste te zijn die ik met Jamie & Luke beleefde. Een echt afscheid namen we deze keer niet, wetende dat ergens ooit de paden weer zouden kruisen.

Op de laatste avond in Thailand liepen we op een lokale markt met allerlei eettentjes en zagen we ineens een complete tonijn liggen voor 400 baht (10 euro). Geen twijfel mogelijk, tonijn ging 'm worden. De kok rukte de bloederige ingewanden uit de tonijn en sneed 'm open. De vis werd bedolven onder verse groenten, kruiden en specerijen, waarna de kok de boel inpakte in alumiumfolie en het geheel op de BBQ roosterde....zaaaaaaaaalig!!!!

Na al die fantastische momenten op Koh Lanta werd het tijd voor wat anders. Maleisië. De hoofdstad, Kuala Lumpur, vereer ik morgen met een kort weekendbezoekje omdat het vliegen vanuit daar naar Indonesie maar 6 tientjes was. Marleen reist met het vliegtuig mee tot aan Kuala Lumpur en gaat waarschijnlijk vrijwilligerswerk doen ergens in het land en vliegt binnenkort naar Myanmar om daar te reizen. Dus bye bye Thailand, Maleisië here we come!!!

Geschreven door Nils