De eerste avond terug in het hostel van Max was als vanouds gezellig. Max was erop uit getrokken voor zijn avondmaal aan zee en ik raakte in gesprek met wat andere leuke badgasten die de gitaar gespot hadden toen ik arriveerde bij het hostel. De avond viel en met slechts één luttel biertje achter de kiezen besloten we als groep dat we het wat gezelliger moesten maken. Kaarsen, gedimde sfeerverlichting, de gitaar en de tamboerijn toverden de openbare ruimte van het hostel (lees: openlucht gedeelte met wat houten banken) tot een warm en gezellig plekje.

Meerdere mensen waren gitaar-bekwaam en één meisje uit de groep zong de sterren van de hemel dus dat klonk al gauw lekker. Na een uurtje kwam Max aanwaaien. Hij was aangenaam verrast dat we er zo'n mooi feestje van bouwden en sloot gezellig aan. Hij fotografeerde zich suf voor zijn facebookpagina van zijn hostel. Uiteindelijk sloten Max en ik de avond af met wat ouwe lullen-gezever over koetjes, kalfjes en wat-zo-niet-al...

Eigenlijk zou ik hier een paar dagen blijven maar twee grappige Zweden en een Engelse vroegen de gitaar mee naar het volgende hostel. Aangezien ik onlosmakelijk verbonden ben aan het zes-snarige instrument werd ik dus ook uitgenodigd. Ik besloot te kiezen voor een nieuw avontuur in plaats van te blijven bij Max dus hopte gezellig mee naar Weligama, het stadje waar ik steeds naartoe reisde om te surfen. Dit was hoe ik mij het reizen in mijn eentje had voorgesteld: meewaaien met de wind en de waan van de dag. Oke, oke, ik zal 't niet meer doen...

Het nieuwe hostel was een prima stek, met een waanzinnig uitzicht over de baai van Weligama. Mooie oranje zonsondergangen, heerlijke relaxte lounge-muziek, goed eten en fijne mensen om me heen. Het stadje Weligama zelf is niet veel bijzonders, dus mijn dagen bestonden vooral uit volleyballen met de locals, verwoede pogingen tot surfen en een beetje sporten in de prehistorische fitness: een paar menhirs en oude stukken tramrails waren de gewichten waarmee getraind werd...

In dit hostel weer wat leuke luitjes leren kennen en iedere dag ging ik trouw naar de zee om daar te oefenen op de surfplank. Geen idee of ik écht vordering heb gemaakt, want omslaan doe ik nog steeds en kreeg het zelfs voor elkaar om de surfplank op mijn neus terug te krijgen na een flinke koprol in de enorme golven. Na drie nachten ging ik WEER terug naar het hostel van Max, om daar mijn laatste daagjes van Sri Lanka door te brengen. Aangekomen bij de gezellige Italiaan besloot ik het bier er maar eens vanaf te rennen en de Sri Lankezen een halve marathon bij te brengen. Lekker van de weg af en 'off-road' een stukje rennen. Ik begrijp nu, na 21,1 km bij 30-35 graden en een mega-de-pega-luchtvochtigheid, dat de Sri Lankezen hier gewoon simpelweg niet aan hardlopen doen. De liters water gutsten uit al mijn hoeken en gaten en ik was bruin van het stof en tijdens mijn drinkpauze, die bestond uit het sap van een verse kokosnoot en twee passievruchten, verklaarde de bedienende fruitboer mij dan ook compleet voor gek.

Hoe dan ook, nog drie nachtjes en dan verlaat ik dit land, op naar Bangkok, waar een nieuw avontuur zal starten...er gebeurt hier verder niet zoveel dus weinig plaatjes bij de verhalen.

Geschreven door Nils