Vijf sterren route.

Maria Chiara is een prachtige jongedame. Ze gaat in september trouwen en is ernstig op dieet omdat ze vindt dat zij aan het slankheidsmodel moet voldoen. Volgens mij is ze daarom ‘s ochtends niet zo snel om een lekker ontbijt voor anderen klaar te maken. Ik kan me er iets bij voorstellen dat dat een kwelling is met een hongerig gevoel. Om 8 uur is het ontbijt en ze kwam er achter dat ze nog het e.e.a. moest aanvullen. Dus in vijf minuten inkopen doen. Italiaanse vijf minuten... ik had er al rekening mee gehouden en ik vind het helemaal oké. Piano piano. De service van Maria Chiara is gewoon geweldig!

Om negen uur op de fiets en eerst dwars door Siena. Ik weet niet hoe het kwam: vanmorgen stukken in Siena gefietst, waar je helemaal niet mag fietsen of waar je tegen de rijrichting in fietst. Wat dat laatste betreft heb ik in Italië inmiddels wel giga veel ervaring opgedaan. Ik kwam nogmaals langs de Piazza del Campa. Daar waar 2x per jaar paardewedstrijden zijn, reed nu, tegen de regels, het ijzeren ros uit Almelo. Geen wedstrijd maar een variant op de “escape-room”.

En dan laat je Siena achter je en weldra ben in een geweldig landschap. Je kunt de indrukken moeilijk beschrijven en de foto’s kunnen onmogelijk dat beeld weergeven wat je op dat moment ervaart. Het is volop zonnig. De witte halfverharde Toscaanse wegen (strada bianca) zijn goed berijdbaar. Er wordt gevarieerd verbouwd. Glooiend. Af en toe rij je op een witte weg omzoomd door cipressen. Groene hagedisjes springen voor je de berm in. Ik heb de routes tot nu toe geen sterren gegeven. Voor vandaag geef ik dit traject het maximale van vijf sterren. Dit gedeelte had ik niet willen missen!

Ik passeer de Ponte d’Arbia een karakteristieke brug. Niet veel later kom ik een voorde tegen. Naast een plek waar vroeger een brug was. Er staat handig een peilstok bij. Kun je zelf bepalen of je er door heen wilt of niet. In Almelo is recentelijk bij een heftige regenbui de Mans Kalberg tunnel onder water gelopen en zijn auto’s gestrand. Is het een suggestie om dit eenvoudige principe toe te passen bij de Mans Kapbergtunnel?

Naarmate je dichter bij Rome komt, zie je meer pellegrino’s. In koppels of solo. Vandaag tientallen gezien. En er zijn ook meer bepakte fietsers, die kom ik dan tegen (ofwel zij komen vanuit de richting Rome).

Vandaag in een steile beklimming, waar ik in het meeste lichte verzet tegen op trap, stond een oudere pellegrino uit te rusten. Niets bijzonders aan de hand, leek me. Hij keek naar me en zei “tjonge tjonge toch” een Nederlander dus. En daar waar ik meestal wel stop, zat ik in de klim en fietste ik door. Het grappige is dat de man dezelfde pet op had als ik. Het rare is dat ik dat toen alleen riep “hé, dezelfde pet”? Het verstand staat tijdens dat soort beklimmingen gewoon uit. Zo gebeurde het mij dat ik tijdens een flauwe helling tegen een koppel “Buona sera” riep. Het was rond het middaguur. Zonnesteek, klap van de molen of vermoeidheid? In het eerstvolgend dorpje ging ik in ieder geval mijn energievoorraad aanvullen.

Nog een waarneming: de bordjes l’eroica. Jaarlijks vindt er een tocht plaats voor vintage racefietsen van voor het jaar 1980. Voorwaarde om mee te kunnen doen is een stalen frame, handels aan het frame en fietspedalen. En gepaste wielkleding vanuit die tijd. Die route kun je het hele jaar rijden, vandaar de bordjes die ik tegenkwam.

Ik zou tot aan San Quirico d’Orcia rijden. De laatste kilometers naar dit dorpje gingen geleidelijk omhoog. Het is of je het aanvoelt: er waren twee medefietsers achter mij en die kwamen steeds dichterbij. Een kwam naast me rijden Ralph Freeman, een 56-jarige Nieuw Zeelander. Hij vertelde dat hij als reisleider vooraan fietst en dat hij met een groep van 22 mensen van Praag naar Istanboel rijden. Een internationaal gezelschap en de oudste is 77 jaar. Er waren twee volgauto’s bij. Hij bepaalde de route en reed dus vooraan; zijn zoon reed achteraan. Hij is 56 jaar en van oorsprong een Duitser geboren en getogen in München. 26 jaar geleden naar Nieuw Zeeland geëmigreerd. An German Kiwi. Van beroep oorspronkelijk ingenieur (stralingsdeskundige). Wat hij nu deed was voor hem elke dag een privilege/voorrecht. Hoe kom je dan in deze fietswereld verzeild?
Zijn vrouw zit in de reiswereld en door toeval kon hij een bedrijf in Nieuw Zeeland kopen “global cycling adventures”. Hij wist echt niet waar hij aan begon. Het bedrijf is door de jaren heen een succes geworden. Heel veel tochten overal ter wereld. Volgend jaar bijvoorbeeld een fietstocht in Bhutan. Spontaan: dat lijkt me wel wat..... het antwoord al ruim uitverkocht. Kan zo nog een tweede tocht organiseren. Het moet ook leuk voor mezelf blijven.

Het gemak waar hij mee reed is een e-bike. Een Stromer (Zwitsers merk). Een fiets van 27 kg en met een zware accu van 1 kWh. Mijn inschatting de Mercedes van de e-bikes. De prijs bedraagt rond de € 5000.
Hij vertelde dat hij noodgedwongen van een e-bike gebruik moest maken. Hij is drie keer ernstig ziek geweest en heeft de ziektes kunnen overwinnen. Zijn fysiek (longen) kunnen dit soort tochten, op geheel eigen kracht, niet aan. Vandaar het gebruik van de e-bike.
Ik rij mee naar Pienza en wijk van de Via Francigena af. In Pienza krijg ik een biertje aangeboden. Bike and beer. Ik drink graag mee.
De groep verblijft in een vijfsterren hotel. Ik zoek een passende b&b: casa Cardinale. Ik had vandaag een vijfsterrenroute.

Over Pienza:
Pienza is ergens in de achtste eeuw ontstaan, maar het huidige dorp stamt uit de vijftiende eeuw. Dit heeft alles te maken met paus Pius de Tweede die in Pienza geboren is en besloot zijn geboortedorp te verbouwen. Dit werd gedaan naar de maatstaven die indertijd golden. Het dorp heeft hierdoor een ander karakter dan veel andere dorpen in deze regio. Na de verbouwing doopte paus Pius de Tweede het dorp om tot Pienza. Het ligt op een heuvel en je hebt een heel mooi overzicht over het landschap.

Geschreven door Johns.travels